Bediüzzaman’ın hedefi, Kur’ân dilini, Vahiy dilini, İslâm ilimlerini, medrese, tekye ve zaviyeleri tecdid ve ihya etmektir.
Deccalın “dil” tahribatıyla, “dini tahrip” planlarını bozmak ve İslâm dilini ihya etmektir. Risaleleri sadeleştirmenin perde arkasının, vahiy dilini tahrip olduğu aşağıda vereceğimiz dehşetli örneklerden de anlaşılacaktır.
***
Risale-i Nur, Vahiy dilini, Kur’ân dilini, 15 asırlık İslâm harsının, kültürünün dilini öğretiyor. Sadeleştirenler, onu “bu hedefinden” saptırıyor. Risale-i Nur’un orijinali Lem’alar ile, sözüm ona sadeleştirilmiş (sahteleştirilmiş), “çakma, taklid” Lem’alar’dan kıyas ederek birkaç misâl verirsek şöyle dehşetli manzaralarla karşılaşırız:
Bir kere, kitap kapağındaki “Risâle, külliyat, lem’alar” kelimelerinin aynen durması, ‘sadeleştirme mantıkları’na ters; insanların anlamasına neden yardımcı olunmamış ki!
Lem’alar’ın ilk cümlesi: “Hazret-i Yunus İbn-i Metta Alâ Nebiyyina ve Aleyhissalâtü Vesselâm’ın münacatı, en azîm bir münacattır ve en mühim bir vesile-i icabe-i duâdır.”
Sahteleştirilmişinde ise: “Hazret-i Yunus İbni Metta’nın (alâ Nebiyyinâ ve aleyhiselâtü vesselâm) münâcâtı, çok büyük bir yakarış ve duâların kabulüne çok mühim bir vesiledir.”
“Mettâ” Hz. Yunus’un (as) annesidir, neden “Mettâ’nın oğlu” diye sadeleştirilmemiş?
“Münacat” kelimesinin birincisi bırakılmış, ikincisine “yakarış” denmiş.
“en azîm”, denildiği gibi “çok büyük” değil, “en büyük” anlamındadır.
“Vesile-i icabe-i duâ”, “duâların kabulüne çok mühim bir vesile” anlamında değildir. Dehşetli tahribat ve mana kayması “icabe”ye “kabulüne” denilmesidir. Zira, “icabe” kabul değil, cevap vermektir. Yani, “her duâya cevap var, fakat aynısı kabul edilmez!” anlamındadır. Eğer “kabul etmek” anlamı verilirse, bu kadar duâ ediyoruz, kabul edilmemesi, bizi ümitsizliğe ve iman esaslarında şüpheye düşürebilir! Duâya icabet etmek, ya aynısıyla cevap vermek, ya daha iyisini vermek veya o anda isteği uygun olmadığından tehir edilmesi şeklindedir. Dolayısıyla cevap vermek başka, kabul etmek bambaşka bir şeydir.