Konya’da mukimdi, ama memleketin her yerini ve dünyanın pek çok ülkesini hizmet sahası haline getirmişti. Hatırşinas dostlarına, çeşitli vesilelerle kendini davet ettirmek pahasına gidebildiği yerlere bizzat gider, gidemediği yerlere gazete dergi yazıları radyo, televizyon konuşmaları ile ulaşmaya çalışırdı. 

“Sultânım!” 

Hizmet vesilesi ile karşılaştığı muhatabına, selâmdan sonraki ilk hitabı böyle olurdu Halil Uslu’nun. ‘Halil’in, yani Allah’ın dostu olmanın, Allah’ın dostlarını Allah için sevmenin iktizası ve adının manasını yaşamanın tezahürü idi bu hitap. Muhatabı hitabına şaşırdığı veya sebebini sorduğu zaman dikkatle yüzüne bakar ve gülümserdi.

‘İman insanı insan eder, belki insanı sultan eder. Sen hem insansın, hem inanan bir Müslümansın. ‘Sultan’ hitabı sana yakışır’ derdi. 

Mezkûr vasıfları taşıması hasebiyle o da bir ‘sultan’dı. Sultanlığını, Bediüzzaman Said Nursî’yi tanıyıp Risale-i Nurları okuduktan sonra idrak etmişti. Her gün Risale-i Nurları okuyarak imanını tahkim etmiş, ibadetle, tezekkürle, tefekkürle ‘sultan’ sıfatını kemale erdirmiş ve Nur Talebelerine biraz da dua niyetiyle ‘sultânım’ diye hitap etmeyi şiarı haline getirmişti.

1951 yılında Van’ın Gürpınar ilçesinde doğmuştu. Bediüzzaman’ı Van’da tanımış, Risale-i Nurları orada okumaya başlamıştı. Okudukça sevmiş, sevdikçe daha çok okumuş, mahallin diğer Nur Talebeleri ile tanışıp hemhâl olmuş, Nur hizmetini hayatî vazife saymış ve hayatı boyunca iftihar edip hakkı ile yaşamaya çalıştığı ‘Nurcu’ sıfatını almıştı.

VAN’DAN KONYA’YA

Sonraki yıllarda kader onu Konya’da tavzif etmişti. Hayat, mekân, imkân, hizmet cihetiyle Konya’yı sevdiği ve Mevlâna muhibbi olduğu için Konya’yı Van’dan ayırmazdı. Her halini örnek aldığı Üstadı Bediüzzaman’ın Bitlis’te doğup büyümesine rağmen ‘Dâüssıla tabir edilen iştiyak-ı vatan hissi beni vatanıma sevk etti. Madem öleceğim vatanımda öleyim diye Van’a gittim’ (Lem’alar, s. 377.) diyecek kadar kendisini Vanlı sayması gibi o da Konya’yı ikinci vatan addetmişti. 

Konya’da mukimdi ama memleketin her yerini ve dünyanın pek çok ülkesini hizmet sahası haline getirmişti. Hatırşinas dostlarına, çeşitli vesilelerle kendini davet ettirmek pahasına gidebildiği yerlere bizzat gider, gidemediği yerlere gazete dergi yazıları radyo, televizyon konuşmaları ile ulaşmaya çalışırdı. 

Bu maksatla Yeni Asya gazetesindeki köşesinde yıllarca müessir yazılar yazmıştı. Konya’daki bazı mahallî gazetelerde de yazıları yayınlanırdı. İlâhî veya şarkı tarzında bestelenecek his ve duygu dolu şiirleri vardı. Bazı radyolarda ve televizyonlarda sohbet programları yapmıştı. Müstear isimle spor yazarlığı yapacak kadar müktesebatı genişti.  

KAHRAMAN BİR NUR TALEBESİYDİ 

Bediüzzaman Said Nursî’nin talebelerine atfettiği aziz, sıdık, fedakâr, kahraman gibi sıfatları hakkıyla haiz bir Nur Talebesi idi. Aynı zamanda kendine has meziyetleri olan müstesna bir insan, mahir bir hatipti. Hayatının önceliği, Risale-i Nur hizmeti idi. Hususî sohbetlerinde hep Bediüzzaman’ı anlatır, Risale-i Nurlardan veciz ifadeler naklederdi.

Medenî cesaret sahibi idi. Gittiği yerlerde mahallin resmî makamlarını, dinî mercilerini, siyasî partileri, yayın kuruluşlarını, dernekleri, vakıfları ziyaret ettiği; siyasî şahsiyetlerle, temayüz etmiş kişilerle, iş adamları ile bürokratlarla, akademisyenlerle görüştüğü için olsa gerek, ekseriyetle koyu renkli takım elbise giyer, açık renkli gömlek üzerine elbisesi ile insicamlı kravat takardı. 

MÜSTESNA BİR HİTABETİ VARDI

Muhabbet ehli bir şahsiyet olduğundan her vesile ile çeşitli hizmet mahallerine davet edilirdi. Dersi okuyacağı zaman önce cemaatle kaynaşır, nazının geçtiği kişilerle mülâtefe eder ardından sakin bir ses tonu ile ders okumaya başlardı. Bahsi fazla izah etmez, başka risalelerdeki ilgili yerlere atıfta bulunurdu. 

Konferans, seminer vermek, çeşitli vesilelerle konuşma yapmak maksadıyla sahneye çıktığı zaman önce salonu dolduran kalabalığı dikkatle süzer, içinden tanıdığı kişileri muhatap alarak bazı hatıralar anlatır, birkaç nükte yaparak konuşmaya başlardı. Konuştukça heyecanlanır, kendine has el-kol ve vücut hareketleri yaparak coşar, coşturdu. 

Programda kendisinden başka konuşmacılar varsa konuşmasını ekseriyetle kendisine ayrılan zaman içinde bitirirdi. Lâkin kendisi öyle arzu ettiği için olsa gerek çoğu zaman programlara tek konuşmacı olarak davet edilirdi. Konuşmasına, içinde anlatacağı mevzu ile ilgili notların bulunduğu koca bir dosya ile çıkardı. Hemen her konuşmasını irticalen yapardı. Yeri geldikçe anlattığı meselelerin belgelerini ve gazete kupürlerini o dosyadan çıkararak gösterirdi. 

“MÜJDELER ÇAĞLAYANI”

Müjde Peygamberi Hz. Muhammed (asm) adlı bir kitap yazdığı için yaptığı konuşmaların esasını müjde teşkil ederdi. ‘Sevdiriniz, korkutmayınız’ hakikatine hayatında olduğu kadar yazılarında ve konuşmalarında da uyardı. Zahiren en kötü hadiseler ve bedbinliğe, ümitsizliğe, karamsarlığa müsait hallerde bile kendince bir ümit vesilesi bulur, müjde verirdi. Bu hususiyetini bilenler ona ‘müjdeci’ veya ‘tebşirci’ derlerdi.

Mevzua hâkim olduğu ve pek çok yerde işlediği için konuşmasında değil bilgi yanlışlığı, ifade bozukluğu, kekeleme, tekrarlama ve ‘ıııı, eeee, şeeey’ gibi manasız sesle boşluk doldurma bile olmazdı. Anlattığı meseleyi yarım bırakmamak için konuşmayı uzattığı hallerde salonda rehavet hissederse, mevzu ile alakalı bir hatıra, fıkra veya kıssa anlatarak dikkatleri toplamaya çalışırdı. 

“Hani alkış, bu sözler alkışlanır, uyuyanları alkışlayarak uyandıralım.”

“BURADA ALKIŞLANACAK” DERDİ

Sözün uzadığı, konuşmanın monotonlaştığı hallerde durur, dikkatle salonu süzer, ardından da kendisine has ses tonu, tavır ve hareketlerle söylediği böyle ifadelerle dinleyenlerden alenen alkış isteyerek rehaveti dağıtır, dikkatleri toplar, uyuyanları uyandırır ve konuşmaya aynı heyecanla devam ederdi. 

Kendisini alenen alkışlatması, konferansa, seminere, düğün-nişan konuşmasına, okuma programlarına, pikniklere davet ettirmesi gibi bazılarınca pek hoş görülmeyen hareketleri, onu yakînen tanıyan, ahvaline aşina olan dostları tarafından velayet halini perdelemek, kerametini gizleme fazileti olarak görülürdü.  Çünkü çoğu zaman gayr-i ihtiyarî yaptığı ve kendisinin bile fark etmediği fevkalâde haller yaşardı.

ŞAKACI VE NÜKTEDANDI

Halil Uslu, halinden beklenmeyecek kadar şakacı ve nüktedandı. Muhatabını tanımadan şaka yapmaz, şakalarında haddi aşmaz, nükteleri sakil kaçmazdı.  Bilhassa gençlerle birlikte olduğunda ‘Otuz Beşinci Söz neden bahseder? Kırkıncı Lem’a’dan bir ders oku’ gibi nüktelerle dikkatleri ölçer, nazarları Risale-i Nurlara çekerdi. 

Hassas mizaçlı, nezaketli, naifti. Halden anlar, vefa gösterir, gönül almayı iyi bilirdi. Cep telefonu ile mesajlaşmanın olmadığı zamanlarda, küçük-büyük demeden tanıdığı herkese bayram tebriki için ön yüzünde bulunduğu mahallin tabiî, tarihî manzarası bulunan tebrik kartı gönderirdi. Bilhassa yurt dışında olduğu zamanlarda ailesine tebrik kartı gönderirken, kendisi gibi misafir olan arkadaşları için de tebrik kartı alır ve onların da aileleri ile bayramlaşmalarını sağlardı.

ABDULMECİD NURSÎ İÇİN KİTAP YAZDI

Bediüzzaman Said Nursî’nin neseben en küçük kardeşi ve talebesi olan Abdulmecid Nursî (Ünlükul) Konya’da yaşadığı zamanlarda onu sık sık ziyaret ettiği, ailece görüştüğü, sohbetlerinde bulunup hatıralarını kaydettiği, ahvâline âşinâ olduğu, Abdulmecid Nursî kitabını yazdığı için Nur Talebeleri arasında Abdulmecid Nursî uzmanı olarak bilinirdi. Onlar da onu ve ailesini severler, Üstadla ve hizmetle ilgili taleplerini geri çevirmezlerdi.

Bitkisel ilaçlar, tabîi tedavi hususunda Şifa Yaprakları adlı kitap yazacak kadar ihtisas sahibi idi. Bilhassa ardıç tohumunun faydalarını anlatır, balla pekmezle karıştırılarak macun yapılmasını ve hangi rahatsızlıklara karşı nasıl kullanılması gerektiğini izah ederdi. Kimyevî gübre kullanılmamış, ilaçlanmamış üzüm, elma, erik gibi meyvelerden evde yapılmış sirkeleri içmenin sünnet olduğunu söyler, her gün bir çorba kaşığı kadar sirke içmeyi tavsiye ederdi. 

Halil Uslu’nun Nur Hareketi içinde bilinip takdir edilen en bariz hususiyetlerinden biri de Bediüzzaman Hazretlerinin rahle-i tedrisinde yetişmiş ve onun hizmetinde bulunmuş ‘ağabey’ sıfatlı Nur Talebelerini çok sevmesi, onların halleri ile hallenmesi, onlar tarafından da aynı samimiyetle sevilmesidir. 

ÖMRÜ SEYAHATLERDE GEÇTİ

Tamamını hizmete vakfettiği ömrünün yarıdan fazlası seyahatlerde geçmişti. Davetli, davetsiz gittiği her yerde mahallinde temayüz etmiş Nur Talebeleri tarafından karşılanır ve ağırlanırdı. Kimseye yük olmak istemez, külfet olmaktan içtinap ederdi. Fakat otogarlarda ve benzeri yerlerde ilgisiz kalmayı da sevmezdi. 

Davet edilmeden gittiği bir hizmet mahalline gece geç saatlerde varmışsa ve dolmuş, taksi gibi bir vasıta bulamamışsa, mahallin temayüz etmiş Nur Talebelerinden birine telefon eder, onun sevdiği bir ağabeyin sesini, aslından ayrılamayacak kadar ustalıkla taklit ederek kendisini karşılatır ve sabaha kadar soğukta veya sıcakta beklemekten kurtulurdu. 

Bu nükteli hareketi bilindiği ve her vesile ile anlatıldığı için kendisine telefon edilen kişi de o ağabeyi karşılamayı beklerken karşısında Halil Uslu’yu görünce şaşırmazdı. İsmi söylenen ağabeyi karşılamış gibi memnun olur, istediği yere götürür ve hadiseyi heyecanla anlatarak muhabbeti ziyadeleştirirdi. 

Yaptığı hareketin samimiyet tezahürü bir muhabbet hali de olsa kul hakkına girdiğini müdrik olan Halil Uslu; sesini, hal ve hareketlerini taklit ettiği ağabeyi gördüğü zaman yaptıklarını samimiyetle anlatır, onları ve yanında olanları da neşelendirir, hakkını helâl ettirirdi. 

Böyle bir hareketi sadece Haili Uslu yaptığı zaman hoş gören, başkalarına asla müsaade etmeyen, yapıldığı zaman da müsamaha göstermeyen o ağabeylerden, başka yerlerde de aynı halleri yaşadığı zaman aynı hareketleri yapma müsaadesi alır ve onların nezdinde bir bakıma Halil Uslu olmanın imtiyazını kullanırdı. 

Son zamanlarda, yaşadığı hareketli hayata intibak etmekte zorlanan kalbi ikaz işareti sayılacak sekteler vermeye başlamıştı. O bazı gıdalarla ve perhizlerle kalbinin ikazlarını nazar-ı itibara almakla birlikte hizmetle ilgili meseleleri ihmal etmez, davetlere derslere gider, şevkli dersler okur, konferanslarda heyecanlı konuşmalar yapardı.

ÜÇLER MEZARLIĞINDA HAŞİR SABAHINI BEKLİYOR

21 Temmuz 2015 tarihinde, dünyanın fâniliğini gösterip ahiret hayatına müteallik müjdeler ihtiva eden son fiilî konferansını, 23 Temmuz'da defnedildiği Konya’nın Üçler Mezarlığı salonunda âlem-i şahadet ve berzah sakinlerinden müteşekkil kalabalık bir cemaate, öyle bir kalp krizinin ardından vermişti. Salonun berzah yönünde de dünya tarafında da onun ‘sultanım’ dediği sevdikleri vardı. ‘Sultan’, ‘sultan’lar arasında berzah seferine çıkmıştı. Vasiyeti üzerine, hayranı olduğu Abdulmecid Nursî’ye kabir komşusu oldu.

“Halil Ağabey şimdi ne yapıyordur?”

“Ne yapacak, kendisine mesken olarak verilen yıldızdan buraya bakarak hayatta iken çoğu zaman dediği gibi ‘Bu büyük kalabalık benim konferansımı dinlemeye geliyor’ diyordur.” 

“Her söylediği gibi bu söylediği de doğru.”  

Onu bilenler, tanıyanlar ve halden anlayanlar böyle ifadelerle tefsir etmişlerdi yaşanan ahvali. Buna mümasil dua muhtevalı sohbetleri takiben başlayan hüsn-ü şahadet ve helâllik faslının ardından kılınan cenaze namazı ile omuzlar üzerinde âlem-i berzah menziline yolcu edilmiş, berzahta da muhtemelen sevdiği, hürmet ettiği, pek çoğunu bizzat uğurladığı dostları tarafından karşılanmıştı. 

“Mevti veren O’dur. Yani hayat vazifesinden terhis eder, fânî dünyadan yerini tebdil eder, külfet-i hizmetten âzaâd eder. Yani hayat-ı fânîden seni hayat-ı bâkiye alır.” (Mektubat s. 268.)  

Bu hakikat iktizasınca, şimdi Cennet âlemlerinin bekleme salonu olan berzaha giden Nur Talebelerini karşılayan nuranî zevat arasında merhum Halil Uslu Ağabey de var. Onun gibi ibadet, dua, hizmet, ihlâs, samimiyet, dostluk dolu mutlu, huzurlu bir ömür yaşadığı dünyadan böyle dualarla, tekbirlerle, hatimlerle uğurlanıp orada mele-i a’lânın sakini olan melekler ve nuranî ağabeyler, kardeşler, dostlar, arkadaşlar tarafından muhabbetle karşılanmak ne büyük bahtiyarlık.