Kapattığı medrese, tekye, zaviyeleri Risale-i Nur’la açmış, ihya etmiştir.
İlmî, tasavvufî bütün kelime ve mefhumları kullanarak medrese, tekye ve zaviyeyi evimize getirmiş, yaygın eğitimi dağ başlarına kadar çıkarmıştır.
Diğer taraftan, herkesin zamanı ve şartları Kur’ân kursuna, imam-hatip okuluna veya İlahiyat fakültelerine gitmeye müsait değildir. Bediüzzaman Risale-i Nur’ları okuyan herkesi Kur’ân kurslu, İmam-Hatipli, İlahiyat fakülteli yapmıştır. En yüksek İlâhiyat âlimlerinin içinden çıkamadığı meseleleri keşf ve hallederek, herkese öğretmektedir.
Bediüzzaman, “bir kelimenin kaç mânâya değil, kaç kelime ve anlam, hangi tek kelimeyle ifade edilebilir”  metodunu getirmiştir.
Zaten, Risale-i Nur’un yüksek üslûbu, harika belağatı, edebî kudreti bundan kaynaklanır. Sadeleştirmek demek, yüksek ve beliğ ifadelerin içini boşaltmaktır!
 Sadeleştirme, Esma-i İlahiye’ye karşı öyle bir cinayet, öyle bir ihanettir ki, mesela;
“Rubûbiyetin saltanatı, nasıl ki ubûdiyeti ve itaati ister; Rubûbiyetin kudsiyeti, pâklığı dahi ister ki, abd, kendi kusurunu görüp istiğfar ile ve Rabbini bütün nekàisten pâk ve müberrâ ve ehl-i dalâletin efkâr-ı bâtılasından münezzeh ve muallâ ve kâinatın bütün kusurâtından mukaddes ve muarrâ olduğunu tesbih ile, ‘Subhanellah’ ile ilân etsin.” (Bediüzzaman Said Nursî, Sözler, Yeni Asya Neşriyat, İstanbul, 1999, s. 45.)
Sadeleştirmek demek, “Bu asrı ve gelen istikbali tenvir eden Risale-i Nur’u te’lif eden Bediüzzaman’ı öngörüsüzlükle suçlamak demektir.
Şimdi sadeleştirilmişindeki dehşetli cinayete bakalım: “Yani, Rubûbiyetin saltanatı, nasıl kulluğu ve itaati isterse, O’nun kudsiyeti ve paklığı da kulun kendi kusurunu görüp istiğfar ile Rabbinin bütün noksanlıklardan uzak, dalalet ehlinin bâtıl fikirlerinden münezzeh ve yüce, kâinatın bütün kusurlarından mukaddes ve ARINMIŞ olduğunu Subhanellah ile ilan etmesini ister.” (Sadeleştirilmiş Sözler, s. 62., sadeleştiren ve yayına hazırlayan Adnan Kayıhan-İlhan Atılgan)
Kusurdan, noksanlıklardan beri, sonsuz derecede Mutahhir, Kuddüs olan gibi binbir isim ve sıfat sahibine “ARINMA” gibi bir hali hangi iz’an, hangi akıl, hangi iman ile izafe ettiniz! Bu ne gaflet, bu cinayet, bu ne ihanet, ne echeliyet, bu ne iz’ansızlık, bu ne sapıttırmışlık!
Ve ey gafil İlahiyatçılar! Hangi akıl, iz’an ve iman ile bu söyle bir sadeleştirme (sahteleştirme) cinayetini müdafaa ediyorsunuz!
 Peki, sadeleştirenler kimden yanadır? Dildevrimi bozguncularından mı, yoksa 15 asırlık İslam kültürünü ve İslam medeniyetini yeniden ihya ve inşaa eden Bediüzzamandan yana mı?
Kendiniz sade yazmıyorsunuz, Risale-i Nuru neden sadeleştiriyorsunuz; bu ne perhiz?
Zaman Yazarı Ali Ünal’ın 02.06.2014 tarihli “Risaleler’e veraset ve Risaleler’i sadeleştirme” başlıklı yazısında müdafaa ettiği sadeleştirmenin hiçbir aklî, mantıkî, ilmi, hukukî, vicdanî hakikate dayanmadığını delilleriyle ortaya koyduk.
Şimdi, sadeleştirmeyi müdafaa ettiği yazısında kullandığı, ağır, ağdalı kelimeleri nazara vererek; kendi mantığı, daha doğrusu mantıksızlığınca sadeleştirmede asıl maksadın “anlaşılması” olmadığını ortaya koyalım. Risale-i Nur sadeleştirilmesini müdafa ettiği yazısındaki ağır kelimelere bakar mısınız:
“Vahiy, nebîler, tecdit, rasûller, şeriat, vahy-i metlûv ve vahy-i gayr-ı metlûv, Sünnet, irşad, vazife, istismar, mürşid, mezhep, Âhir Zaman, ihya, veraset, temellük, mâni, meşrep, cerhetme, fürûât, bâki…” (Ali Ünal, Zaman/02.06.2014.)
Sayın Ünal, bu ne perhiz, bu ne lahana, bu ne turşusu, bu ne sadeleştirme, bu ne sahteleştirme! Kendiniz sade yazmıyorsunuz, Risale-i Nur’u neden sadeleştiriyorsunuz?
Hani sadeleştirmeden maksat anlaşılmak idi! Gazete halka hitap etmiyor mu? Sıradan vatandaşlar değil, değme İlahiyatçılar bile sadeleştirmeyi müdafaa ettiğiniz bu yazınızda kullandığınız bu kelimelerin bir çoğunu anlamakta zorlanır!
Üstelik Bediüzzaman, “hali/boş, semek/balık” diyerek özdeş kelimelerini de vererek öğretiyor! Diğer taraftan “yani, yani, yani” diyerek mânâlarını da izah ediyor!
Sizin sadeleştirmeyi müdafaa ettiğiniz yazınızdaki, “vahiy, nebî, tecdit, rasûl, şeriat, vahy-i metlûv ve vahy-i gayr-ı metlûv…” gibi 24 kelimeyi kim, nasıl anlayacak?
O zaman sadeleştirmekten maksadınız nedir, hedefiniz nedir, kime hizmet ediyorsunuz?
Aslında sadeleştirme; yalnız cehâlet ve gafletle de izah edilemez! Bunun arkasında mutlaka başka bir saik olmalı! Ama ne?
Acaba, “hubb-u cah (şan, şöhret, makam, mevki sevgisi” mi?
Korku mu? Yani Bediüzzaman’ın oyunlarını deşifre ettiği deccalizm, süfyanizmin şubeleri ve kolları olan “ifsat, zındıka, dinsizlik, ahlâksızlık komitelerinin” baskısı korkusu mu?
Tamah (mala karşı açgözlük) yüzünden avlanmak mı?
Enaniyetten kaynaklanan muaraza (çatışma) mı?
Asabiyet-i cahiliye damarı, ırkçılık, milliyetçilik mi?
Dünyanın cazibedar (nefse, kuvve-i şeheviyeye yönelik) teklifler, tuzaklar mı?
Sadeleştirmeden maksadın “anlaşılmak” olmadığı kesin! Ama, bunlardan hangisi?
Bir, ikisi mi, yoksa hepsi mi?