Risale-i Nur’un ölçülerini nazara vermek, hem de mesuliyetten kurtulmak için kararı cemaat mensuplarına bırakacak bilgilendirmeyi yapmamız gerekir, diye düşünüyoruz.

Şu hususa da dikkat çekelim: Bu gibi meseleleri nazara verdiğimizden dolayı cemaatimizin korkmasından, kafasının karışmasından korkmayalım, bilâkis Allah’ın virüsünden korkmamasından ve Risale-i Nur’daki yaklaşımları bilmemesinden korkalım!

Doktorlarımızın görüşleri üç noktada temerküz ediyor:

“Koronavirüs sinsi ve çok hızlı yayılan bir enfeksiyon. Sadece elle temas ve ağızdan değil, gözden de bulaşıyor. Bu yüzden tüm dünyaya kısa sürede yayıldı. Cuma ve vakit namazları bile engellendi. Derse gelen sağlam olabilir, ama, akrabalarıyla, çevresiyle temas halindedir… Derslere gidip gitmemeye meşveretle karar vermek gerekir.”

“Yalnız beni bağlayacak şahsî fikrim; elimizden gelen tedbiri alarak hayata devam etmek gerektiğini düşünüyorum. Ben derse giderim. Gelmeyene de bir şey diyemem. Hasta olursam başkasına bulaştırmak adına gitmem.”

“Tedbirsizlikle bir kişinin bile sağlığını tehlikeye sokarsak kul hakkına girebileceğimiz için, ben tedbir maksatlı topluca bir araya gelmeleri gereği kadar süre ertelemeye taraftar olurum.”

Şimdi Bediüzzaman’a göre “doktorları mı, başkalarını mı dinleyeceğiz?” ona bakalım:

“Hem de nazar-ı dikkate almak lâzımdır ki: Kim bir şeyde çok tevaggul etse, galiben başkasında gabîleşmesine sebebiyet verir.

“Bu noktaya nazaran, bir sahada ihtisas sahibi / uzman, otorite olanın, diğer dallarda ‘Hükmü hüccet’ olmasına sebep olmadığı gibi, çok defa sözü dahi şâyân-ı istimâ (dinlemeye lâyık bile) değildir. Evet, bir hasta, tıbbı hendeseye kıyas ederek, tabibe bedelen mühendise müracaat edip gösterdiği ilâcı istimal ederse, akrabasına tâziye vermeye dâvet ve kendisi için kabristan-ı fenanın hastahanesine nakl-i mekân etmek için bir raporu istemek demektir.” 1

Dipnot:

1- Muhakemat.