Sonbahar dökülür gelir.

Yaz sökülür gelir.

Sen de böylesin.

Dişlerin sökülür gelir.

Düşlerin dökülür gelir.

Aynalar neylesin.

Bütün mevsimler sen/de…

Bir yanın cıvıl cıvıl bahar…

Bir yanın sonbahar; ağlar.

Kış gibi donup kalansın.

Giden gölgelere ağlayansın.

Yapraklar gibi savrulansın.

***

Renkler seni söyler, besteler seni… Mevsim denilen sensin…

*

Dünya kurulduğunda ilkbahar mıydı ki… İlkbahar, yaz, sonbahar, kış diye şiir gibi bir çırpıda sayarız mevsimleri!

*

Ve baş döndüren hızla geçip giden hayatı anlamaya çalışırken ölüm dikilir karşımıza.

*

Aslında mevsimler aynasında kendimizi seyretsek… Hayata ve ölüme arkadaşlığımız pekişecek.

Mütevekkil kuşlar, ağaçlar gibi hayatla konuşacağız.

*

Hâlin dilden üstün olduğunu sarı yaprakların gönüllü gönülsüz kelebekler gibi düşüşünü seyredince daha iyi anladım.

*

Ölümün ve hayatın sadeliğini bir kelebeğin uçuşunda ve ölüşünde okumamak mümkün mü!

*

Şairlerin vedâlara gözyaşlarını bilirsiniz.

“Ayva sarı, nar kırmızı… Sonbahar…”

Neymiş?

Vakitler renkleri; renkler vakitleri söylermiş.

*

Çok kişi, çok şeyi görmeden geçip giderken… Ressamlar, şairler orda durup oya’lanırmış. Bir oya gibi zamanı işlemeden, okşamadan yaşamak mı olurmuş!

*

“Bu kaçıncı bahçe gördüm tarumar…” dediği “tahavvülat” işte; aynalarda gözlerimize düşen.

**

“Neden böyle düşman görünürsünüz;

Yıllar yılı dost bildiğim aynalar?” derken… İçine bir kurt düşmüş demek. Düşer.

*

Ve…

“Yaş otuz beş yolun yarısı eder.” dese de Cahit, kırk altısında bitirir dünyayı. Sonra yedikleri içtikleri ayrı gitmeyen Ziya Osman düşer peşine bir yıl sonra kırk yedisinde.

*

Dizlerimize ağrılar oturunca gafletimiz “yaralanıyor“ biraz. Yokuşlar yormaya başlayınca… Eski iştahımız paslanınca… Arsız yanlarımız uslanınca…

*

Yok; ne yazsam “o diyeceklerimi” tutturamıyorum. Fâniliği kendime unutturamıyorum.

*

İşe güce koyuluyor gibi yapsam da mezarlar yolumu kesiyor.

*

Esilen “heyecanımı” yerine koymam için dünyanın renkli haline salın diyor içimde bir yerler. Gel gör ki Mecnun’dan beter bende ayrılık yarası.

*

Dünyanın tapusunu neyleyeceksin diyorum da… İğnem düşse gözüm yerde…

*

Faniliğimin aynasında ebediyeti seyretme sermayesi bütün yaralarımı gül gülistan eyliyor.

*

Bunları Cahit’le konuşmak isterdim. Kesin ikimiz de ağlardık. Ağlardık ama geçip gidenlere bağlandıklarımızın boşunalığına…