Yine şiir... Yine beste... Yine hikâye...

Hepsi yeni... Hepsi taze... Hepsi alımlı...

İç içe ve göz göze bir yolculuk; eski/yeni...

Lodos, yağmur, martılar... uçarı bir genç gibiydi İstanbul.

Kattı, karıştırdı, savurdu; İstanbul olmanın keyfini yaşıyordu.

İstanbul... konuşuldukça 

dalgalanan şehir.

Dilim varmıyor şehir demeye: Hangi şiir, hangi roman, hangi hikâye...

Öyle bir şeydâ, öyle bir umman, öyle bir devlet şehir...

Müebbet aşkları müjdeleyen...

Ben İstanbul’u yağmurla tanıdım; yetmişli yılların sonuydu.

İstanbul, daha İstanbul’du; parayla tanışmamıştı bu kadar.

Kendi halinde bir şehirdi; gemileri gemi, trenleri trendi...

Birinci mevkî, ikinci mevkî... bilet kontrolleri vardı.

Işıkları bağırmazdı geceleri; sokakları, caddeleri mütevazı...

Geç kaldığımda eve; tatlı bir ürpertiydi gece.

Bir şiir şehirdi İstanbul... şairlerin dediği şehirdi geldiğimde.

Ne oldu birdenbire anlamadım; beni bırakıp nereye diye soramadım.

Ey gençliğimin şehri; sana doyamadım.

Şimdi bir yağmurda, eskiyi hatırladım.

Seni bunca seveceğimi nerden bilirdim!

Nerden bilirdim sana bunca üzüleceğim!

Saçını başını yolduk; tanınmaz 

oldun şimdi.

Taşın toprağın altın diye soyduk; başına gelmeyen geldi.

Seni sıradan şehirlerle anamam seni.

Seni çok hırpaladık, çok yorduk, seni.

Önceden ben gurbetteydim sende; tam alıştım sana; sen düştün gurbete.

Sen artık İstanbul değilsin; şantiyesin, rantiyesin, puantiyesin.

Her şeye rağmen... bi’ çay söyler gibi bana bir İstanbul söyle!

Oturalım şöyle karşılıklı, masal aşklardan konuşalım, İstanbul besteleri dinleyelim. 

İstanbul bu; bir başladı mı... sen de İstanbul’a benzersin; dalgalanır gemilerin.

Hele karıştı mı ezanlara martılar, vapur düdükleri, güvercinler...

Söyle İstanbul söyle; o kadar çabuk değişiyorsun ki...

Her seferinde unutuyorum ezberimi!

Sen İstanbul... allı pullu, serin sevdâlı bir şehir...

İçimde Cennet misali akan bir nehir...

Mısra-ı berceste...

İrticâlen söylerim türkülerini.

İşte, yine sabah, yine İstanbul...

Kuşlar... hele şen şakrak gökyüzünü uçuran martılar... 

Merhaba... sabahı özleyenler!

Gece yorganını sıyırdı gizli bir el.

Biliyorum; senin de gecelerin var.

Geceler; sabaha kadar.

Ufukları kızıl bir İstanbul!

Ey telâşeler şehri, ey gece gündüz rüya...

Ey aldırmayan kepçelere, betonlara...

Adın İstanbul bir kere...

Sende yaşadığını unutanlar var ya...

Sana göre hava hoş; onlar düşsünler kaygıya...

Biliyorum senin İstanbul olduğunu.

Gözlerinin içine bakar; konuşurum seninle.

Kâh bir şiir, kâh bir şarkı gibi dinlerim seni.

Ve ne zaman karşılaşsak...

Ben İstanbul âşığı... nasıl bakarım gözlerine!

*

Rivayet bu ya: “Cennet burası...” demiş padişah, Uludağ’dan şehri seyrederken. Sonra bu, “Cennet Bursa” oluvermiş. Hoş; bu yeşil Cenneti de betondan nasibini çokça aldı alıyor; Bursa da ölüyor. Değil padişahın; Tanpınar’ın dünkü Bursa’sı bile yok. Yine de “Bursa” dendi mi Uludağ gibi serinler, Ulucami’nin ruhaniyetine sığınırım. Billur zamanların sesini duyarım. Bursa’da Zaman’ı daha fazla kurcalamayın. Orası ilk İstanbul...

*

Şiire, estetiğe, tarihe, mûsıkîye uzaklık; nezaketsizliğe, gelişi güzel yaşamalara kapı aralar. Yollara, evlere baksanıza... Meselâ sıfır estetik okullardan Sinanlar bekliyoruz; belki de beklemediğimiz için ikinci bir Süleymaniye yok.