Karanlıktı her yer, tutunacak bir dal bulamıyordum. Hani bir kuyuya düşer ya insan; kimsesizsin, bağırsan sesini duyan olmayacak gibi. Kelimeler boğazında düğümlenip yutkunamaz hâle gelirsin bîçare şekilde. Bir nur, bir teselli ararsın ümitsizce, ama sanki her şey başıboş. Dünyaya neden geldiğine bir mana veremezsin. Bakarsın etrafına ama en sevdiğin kişiyi bulamazsın hiçbir yerde. Çünkü buraya gelmeyecek bir daha, bilirsin. O artık gitmiştir ebedî âleme doğru.
İşte böyle bir hâletteydim. Yıllar boyu gördüğüm ilimleri hayatıma geçiremiyordum. İlmimle amel edemiyordum. Sanki zihnimdeki her şey sıfırlanmıştı.
Tam böyle bir durumdayken bilinçsizce kendimi odaya attım. Gizli bir el yönetiyor gibiydi. Hiçbir hareketi kendim yapmıyordum.
Birden gözüme kitaplıkta yıllardır duran, ama hiç okuma ihtiyacı hissetmediğim kırmızı kitaplar ilişti. Evet, bunlar çocukluğumdan beri gittiğim derslerde dinlediğim Risale-i Nurlardı.
Sahi neden ben bu kitapları hiç okumuyordum? Halbuki babam sürekli okumamız gerektiğini, yoksa dünyadaki imtihanları geçemeyeceğimizi söylerdi. Ama ben hiç okumamıştım. Derslere gidiyordum ya, nasılsa yetiyordu bana.
Peki ya şimdi neden dayanamıyorum ölüm acısına? O dinlediğim dersler neden yetmiyor bana? Demek ki okumam da gerekiyordu.
Bismillah dedim, aldım elime bir kitabı ve başladım usulca okumaya. Aman Allah’ım! Bu da neydi? Aradığım nuru, teselliyi burada buldum ben. Öyle bir nur ki bu nur bütün dertlerime derman olmuştu. Okudukça okuyasım geliyordu. Okuyunca bir daha, bir daha, bir daha okuyordum. İhtiyacım vardı bu kitapları okumaya ve Allah beni yönlendiriyordu onlara doğru. “Oku” diyordu Rabbim bana. “Okudukça aradığın şeyi bulacaksın” diyordu.
Evet gerçekten aradığım her şeyi bu kitaplarda buldum ve bir daha da bırakamadım. Ölüm öldürülmüyordu. Gerçek bir âlem vardı orada ve ahbablarıma kavuşacaktım ben de zamanı gelince. Ölümün güzel, mütebessim yüzünü gördüm bu nurlarda. Kur’ân’ın verdiği o ışık, Risale-i Nurların verdiği o teselli beni bir bataklığa düşmekten kurtarmıştı.
Evet belki de hayatımın en ağır imtihanını yaşıyordum, ama sağlam bir şekilde üstesinden gelebilmiştim Allah’ın inayeti ve Risale-i Nur’un feyziyle.
Rabbime binlerce kez şükrediyorum bana böyle bir ihsanda bulunduğu için. Ben çok iyiydim artık, çünkü Cenâb-ı Hak her zaman benimleydi. O’nu buldum, hadsiz elemlerden kurtuldum elhamdülillah…