Çünkü cehalet, en büyük üç düşmandan biridir. En büyük düşman olan cehaleti mağlûp etmek için de eğitimi günün şartlarına uygun şekilde iyileştirmekten başka çare yok.

Eğer yeni bir karar alınıp erteleme olmazsa yakında okullarda ders zili çalacak. Türkiye’de eğitim sisteminin büyük sıkıntıları vardı, devam eden salgın sebebiyle bu dertler maalesef katlandı. Bu süre zarfında her ne kadar uzaktan eğitim verilmeye devam etse de yeterli altyapı olmaması hedefe ulaşmaya mani oldu. 

Esasında uzaktan eğitim uygulaması da bu noktadaki eksiklikleri ortaya koymuş oldu. Bazı idareciler “Uzaktan eğitimde dünya lideriyiz” mealinde sözler sarf etse de gerçek çok farklı. İnternet altyapısı olmayan yerleşim yerlerinin olduğu bir sistemde, “Biz dünyada bir numarayız” demek inandırıcı olabilir mi? Bugün bile çoğu köy evine isteseniz de internet bağlama imkânı yoktur. Firmalar, ‘altyapı yok’ diyerek çoğu talebi olumsuz cevaplandırıyorlar. Peki, böyle bir durumda uzaktan eğitimin sıkıntısız devam etmesi mümkün olur mu?

Millî Eğitim’de bakanlar değişiyor, ama kronik problemler bitmiyor. Görevi devreden bakan iş başına geldiğinde projelerine umutlar bağlayanlar olmuştu. Çeşitli sebeplerle vaadler yerine getirilemedi. Tabiî ki eğitimdeki sıkıntıların düzeltilmesi sadece bir kişiye bağlı değildir. Sistem bir bütün olarak ele alınmalı. Göreve gelen bakanlar şahsî işlerinde başarılı olabilirler, ama sistem ağır işlediği için onlara da rahat hareket alanı bırakamıyor olabilir. Yeni eğitim öğretim yılına yeni bir isimle giren eğitim kadrosu bakalım vaadlerini ne ölçüde yerine getirebilecek?

Görülmek istenmese de eğitimdeki asıl sıkıntı, hadiseye yanlış teşhis konulmuş olmasıdır. Türkiye’yi idare edenler okul binalarını yenilemek suretiyle eğitimi iyi hale getireceklerini düşünmüş olabilirler. Bunun için binaları depreme dayanıklı hale getirmek ve yenilemek için saf edilen gayret, ders kitaplarının muhtevası için gösterilmiyor. Binaların ve sistemin alt yapısı mutlaka önemlidir, ama esas mesele kitapların muhtevasıdır. İyi, faydalı ve doğru hazırlanmış kitaplarla ‘çadır’da dahi olsa iyi eğitim verilmesi mümkündür. Bunu bilmek için ‘bakan’ olmaya bile gerek yok. 

Başka konularda dünyanın ne yaptığına bakan idareciler acaba eğitim konusunda ‘dünyanın en iyileri’ni örnek almayı düşünmezler mi? Bu konuda güzel örnekler ortaya koyan ve kısa sürede eğitim sistemini iyi hale getiren ülkeler yok mu? Niçin bu ülkelerin bu başarıyı nasıl gerçekleştirdiğini araştırmayız?

Eğitimdeki sıkıntıyı sadece para ve maddî imkân meselesi olarak görenler büyük yanlış içerisinde demektir. Parasız yapılabilecek işleri dahi yapmamamız nasıl izah edilebilir? Meselâ, ders saatlerinin ve hatta ders sayısının azaltılması konusu yıllardan beri gündemde olduğu halde niçin bu noktada kararlı ve isabetli adımlar atılmaz? Ya da bir bakanın yaptığını bir başka bakan ya da idareci değiştirir? 

Millî eğitim meselesi çok çok önemlidir ve alınan kararlar mümkün olduğu kadar geniş katılımla alınmalı. Tartışılmalı ve ortaya çıkan doğru kararlar uzun süre uygulanmalı. Aksi halde her yıl, her ay, her hafta değişen uygulamalarla eğitim sisteminin düzlüğe çıkması mümkün görünmüyor.

Eğitim, ehil ellerce ameliyata alınmalı vesselâm.