Ama Erdoğan’ın son dış gezileri bunları da doğrudan veya dolaylı gündeme getirdi.

BM toplantısı için New York’a giderken “Dostum” dediği Biden’la görüşemeden dönerken plağı çevirip ABD’nin teröre verdiği destekten dem vurması ne anlama geliyor?

Döner dönmez ibreyi Rusya’ya çevirip Soçi’ye giderek Putin’le başbaşa görüştü, ama orada da umduğu sonuçları alamamış gibi.

Almanya seçimlerinin Sosyal Demokrat bir iktidar getirmesi, AB’nin bu lokomotif ülkesiyle ilişkilerde de demokrasi ve hukukun öne çıktığı yeni bir sürecin habercisi olabilir.

AB sürecinin derin çıkmazda olduğu bir noktada bu gelişmenin ayrı bir anlamı var.

Şimdiye kadar ABD ve Avrupa ile ilişkileri büyük ölçüde kişisel “ahbaplık”lar üzerinden yürüten tek adam rejimi için artık deniz bitti.

Bundan sonra tümden Batı karşıtlığına sarılarak yola devam etmek isteyebilir, ama gideceği alternatif adreslerden de ümit yok.

Bu alternatiflerden biri Suriye ve Libya’da yaşadığı gerilimlere rağmen doğalgaz ve S-400’ler için bağımlı hale geldiği Rusya mı?

İlişkilerini düzgün tutmak uğruna Uygurlara yapılanları görmezden geldiği Çin mi?

Peki, kriz yaşadığımız diğer ülkelerde ve onlarla ilişkilerimizde vaziyet nasıl gidiyor?

10.5 yıl önce “Esad’ı devirsinler” diye onca destek verilen Suriye’de son durum ne? Rusya destekli Şam rejimi hâlâ ayakta ve iç çatışmalarda elinden çıkan bölgelerde kontrolü yeniden ele geçiriyor. Bu süreç devam ederken, biz ülkenin kuzeyindeki gerilim ve çatışma alanlarında daha ne kadar kalabileceğiz?

Darbe sonrası ilişkilerin çok gerildiği Mısır’la arayı yeniden ısıtma görüşmeleri tamgaz sürerken, rabia seremonileri ne olacak?

Suud ve BAE ile ilişkiler tekrar “normal”e dönerken, son dönemde patlak veren krizlerin niye tırmandırıldığı sorgulanmayacak mı?

Kaşla göz arasında tek adam rejimine geçiveren Tunus’ta Nahda’ya başta verilen “15 Temmuz gazı”nın arkası niye getiril(e)medi?

Bizdeki tek adam rejiminin dış politikasıyla gündeme gelen suallerden sadece bir kısmı.