Bir gece, 16/24 nöbetimi diğer bekçi arkadaşa devredip evime dönüyordum. İlçe girişinde, tam da İpsala tabelâsının olduğu yerde, bir polis aracı ve iki polis memuru durduğunu gördüm. Yanlarından geçerken, polis memuru önüme geçerek, “Dur bu saatte nereden geliyorsun?” dedi.

Ben de cevaben; “Ben T.M.O. bekçisiyim, nöbetten geliyorum” dedim. “Görev kâğıdın var mı?” dedi. (O günlerde Sıkıyönetim Komutanlığı tarafından sokağa çıkma yasağı konmuştu. Bu münasebetle kurumumuz tarafından bekçilere görev kâğıdı verilmişti.)

“Evet var” dedim ve cebimden çıkarıp kendisine verdim. Bakıp inceledikten sonra “Nüfus kâğıdını ver” dedi. Onu da inceledikten sonra, elimde taşıdığım torbamı görünce; “O torbada ne var?” diye sordu. Ben de “Ne olacak kumanya torbam, tabak, çatal falan” dedim.” “İçindekileri çıkarıp arabanın üzerine koy” dedi. Ben de torbada bulunan, çatal, kaşık, tabak, bir parça ekmek ve bir de okumakta olduğum kitabı çıkarıp arabanın üzerine koydum.

Görevli polis memuru, kitabı görür görmez; “Ne kitabı bu?” dedi ve arabanın farına tutarak, kapağındaki iri yazı ile SAİD NURSÎ ismini görünce; “Bu kitabı niye okuyorsun, bu kitap yasak!” diye bağırdı. Ben “Hayır yasak değil, bu kitabı Yeni Asya Yayınları basmış, yasak olsa basabilir miydi? Hem yazarı da meşhur tarihçi Cemal Kutay. (Otarihlerde Yeni Asya Yayınları, Cemal Kutay’ın “Günümüzde Bir Asr-ı Saadet Müslümanı SAİD NURSΔ isimli bir kitabını yayınlamış idi.)

Yine memur “Neden bu kitabı okuyorsun, başka kitap yok mu?” diye üsteledi. “Başka kitap da okuyorum şimdi de bunu okuyorum.” dedim. “Ben bu kitabı sıkıyönetim komutanına vereceğim” dedi. Bana o anda birden gelen cesaret ile, “İstersen Kenan Evren’e ver, bu âlimimizi herkesin tanıması lâzım!” dedim.

Sonra bununla da yetinmeyerek ne yaptı biliyor musunuz? Benim yemekten kalan bir parça ekmeği eline aldı ve param parça yaptı her tarafa kırıntılar dağıldı, içinde ne arıyordu silâh falan mı yoksa ne? Fakat o mübarek ekmeği parçalayıp kırıntıların yerlere kadar dökülüp saçılması görüntüsü 41 yıldır hâlâ gözümün önünden hiç gitmiyor.

Neyse daha sonra, bana dönerek; “Nüfus kâğıdını da alıyorum” dedi. Ben “Nüfus kâğıdını alma. Sokağa nasıl çıkacağım” dedimse de dinletemedim. “Peki nüfus kâğıdımı ne zaman ve nereden alacağım?” diye sordum. Tarih 26 veya 27 Ekimdi 2-3 gün sonra Cumhuriyet Bayramı idi. “Pazar günü Cumhuriyet Bayramı, adresi yaz o gün saat 5 gibi gelir benden alırsın” diye karakol yerine evinin adresini verdi.

Ben de söylediği adrese gittim ve orada evinin önünde polis aracını gördüm, tam da o sırada apartmandan çıkıp otomobile doğru ilerlerken karşılaşmış olduk. Selâm verdim ve kendimi tekrar tanıtıp, kimliğimi almaya geldiğimi söyledim. O da “Bir dakika, arabada gel vereyim” dedi. Arabadan kimliğimi alıp verdi ve onun yanı sıra kitabımı da uzatınca; “Kitabı sıkıyönetim komutanına verecektiniz ne oldu?” deyince

“Verecektim, ama vazgeçtim vermedim, ama sen böyle kitapları okuma” diye tavsiyede bulundu. Ben de ayrılırken içimden “Daha fazla okuyacağım” diye kendime söz verdim. 

Hâsılı kelâm, biz Allah’a sonsuz şükürler olsun ki, Said Nursî’yi ve Risale-i Nur eserlerini yarım asra yakındır okuyoruz ve de okuyacağız inşaallah.