“İnsanı yaşat ki, devlet yaşasın.” derler. Bu ifade, kişi ve ailelerle birlikte devlet unsurunun ne kadarda iç içe olduğunu gösterir.

“Devlet – millet kaynaşması” denilen husus, bu değerlendirmeden doğuyor. Kişi devletini, devlet de fertlerini hem sevmek, kucaklamak, hem de korumakla yükümlüdür.

Devletten beklenen adalettir. Devletin varlık sebebi güvenlik ve adalettir. Devlet güvencesi denilen şey aslında devletin vatandaşlarını ayrım gözetmeden güvenliğini sağlaması ve temel haklarını koruyarak adaleti sağlamasını ifade eder.

Toplumda pek çok istenmeyen durumlar ve olumsuzluklar vardır. Olumsuzluklar derken; kişi hak ve hürriyetlerinden tutun da, fert ve aile müessesesinin parçalanmasına kadar her çeşit tedbirleri almak yine devletin görevleri arasındadır.

Kişilerin eğitim hakları da bu kategoriye girer. Bununla birlikte, sosyal medya yoluyla tahribata yönelik yaklaşımlarla birlikte, toplum hayatını olumsuz etkileyen her çeşit oluşuma devletin müsaade etmemesi gerekir. En azından Millî Eğitimin temel amaçları olan millî ve manevî değerleri tahrip eden yayınlara müdahale etmesi gerekir.

Devletin vatandaşlarını koruması gereken hususları şöyle sıralayabiliriz:

* Kişinin temel hak ve hürriyetleri,

* Toplumu, aileyi her çeşit kötü alışkanlıklardan koruma yönünde ciddî tedbirlerin alınarak uygulamaya konulması,

* Doğru eksende toplumu kucaklayıcı ve birleştirici yönde samimî faaliyetlerin oluşturulması,

* Kişilerin demokratik haklarını kullanmanın önündeki engelleri kaldırmak,

* Din ve vicdan hürriyetinin kâmil manada uygulanmasını sağlamak,

Bahse konu edilen hususlar, tabi ki, devletin mevcut yazılı kaynaklarında, kanun ve yönetmeliklerinde mevcuttur. Ancak uygulanabilirliği konusunda, daha sağlıklı tutum ve davranışların ihmal edilmeden gereğinin yapılması elzemdir.

Problemleri giderme mekanizması işlerken, devlet olgusuna yakışan, akılcı ve hukukun üstünlüğünü sağlayacak şekilde tedbirler almaktır.

Hür irade, akıl, vicdan ve fıtrata uyum eksenli bir öğrenmeye ve öğretmeye yönelik sistemin varlığı tartışmaya pek açık olmayan bir gerçektir.

Öğretim ve eğitim diyoruz. Fertleri iyi yönde yetiştirme çabasıdır bu. Sonra, bu süreci, bir takım kaide ve kurallarla mücehhez hale getirirsiniz. Bunun adı eğitim sistemi olur. Kaide ve kurallarla mücehhez, derken, bu işin kökeninde olması gereken doğru, ana unsurlar dediğimiz gibi, hür irade, akıl ve vicdan hakemliği esas alınmalıdır.

Bizdeki mevcut sisteme bakıyoruz. Tek kelimeyle tarif edecek olursak ”izm mühürlü” olarak öne çıkmış görünüyor... Bu doğru mu?

İnsan denilen varlık, iki boyutlu, harika san’atlı, mükerrem vasfını haizdir. Böylesine bir varlık, dayatma yoluyla eğitilmeye lâyık mıdır? Vicdan, irade, akıl gibi yüksek duygularla bezenmiş bu varlık, fıtrat dışı, ”izm” eksenli bir eğitimle nereye kadar gider ve mükemmelleşir? Doğrusu, tartışılır.

Bütün bu sebeplerden dolayıdır ki, eğitim sistemi tartışılır halde. Ülkemizin en üst makamında bulunan, hatta eğitim bakanlığı vazifelerini deruhte eden zevatın da bu tenkidkâr tartışmalarla eğitim sistemini eleştirmeleri önemli meselelerdir.

Sistemle alâkalı yapılan tenkitler ve bütün olumsuzluklara sebep olan ana unsurun ”izm” mühürlü” bir sistem oluşundan kaynaklandığı kanaatindeyiz.

Düzeltilmesi ve fıtrî bir hale getirilmesi gerekmektedir.