Öğretmen, öğrenci, anne baba, kardeş veya bir başkası, kim olursa olsun daima güleryüzlü olmalıdır. Güleryüzlü olmanın büyük faydaları ve avantajları vardır. İnsanlar arasında uyum sağlamanın, birbirlerini anlamalarının, iyi münasebet kurmalarının en başta gelen şartlarından biri de güleryüzlü olmaktır. Evde olsun, okulda olsun, sokakta, işyerinde veya herhangi bir yerde olsun, durum hep aynıdır. Hele de bu Allah (c.c.) rızası için olursa, aynı zamanda bir ibadet sayılır.
İnsan fıtratı gereği hep güleryüzlerle karşılaşmak ister. Böyle olursa eğer, zor işler kolaylaşır, olmayacakmış gibi görünen işler oluverir. Stres yaşanmaz aksine mutluluk duyulur.
Gülümsemenin, sağlığa da büyük katkısı vardır. Aynı zamanda insanın vücut kimyasında ve diğer insanlarla iyi münasebet geliştirilmesinde mühim rol oynar. Gülümseyen kişiler, bulundukları ortamların mutluluk kaynağıdırlar.
Sizin gülümsemeniz, karşınızdaki kişiyi fark ettiğinizi, ona önem verdiğinizi, ona sevgi ve saygı duygularıyla yaklaştığınızı ihsas ettirir. Karşılıklı münasebetlerde gülümseme, bir referans olarak işlerimizi halletmemizde de kolaylık sağlar.
Yapılan araştırmalara göre, gülümseyen insanların yüzündeki kaslardan sadece 17’si faal durumda olduğu halde, suratını asan, somurtkan insanların ise yüzünde bulunan 43 kasın çalışması gerektiği tesbit edilmiştir. Bu demek oluyor ki, güleryüzlü olmak, asık suratlı olmaktan hem daha kolay, hem de sağlık ve mutluluk yönünden bir çok faydaları vardır. Dolayısıyla, munis bir yüz ifadesine sahip olan insan, hem etrafındaki insanların mutlu olmasına sebep olur, hem de sosyal çevresinde sevilen ve aranan bir kişi olur. 
Bu güleryüzlülük tavrı, eğitim, öğretim ve rehberlik faaliyetlerinde, hususiyle ehemniyet verilen bir harekettir. Öğretmen veya rehber ile öğrenci arasındaki ilk bağ, ilk yakınlık duygusal yönden başlar. Bu ise karşılıklı sevgi, saygı, şefkat, itaat, koruma ve sair gibi müsbet duygular ile kin, nefret, düşmanlık, öfke, korku ve sair gibi menfi duygulardır. Müsbet duygularının geliştirilmesi, eğitim, öğretim ve rehberlik faaliyetlerinde büyük ölçüde kolaylıklara ve başarılara sebep olmaktadır. Öğretmen, rehber ve öğrenci arasındaki diyaloğun geliştirilmesi, müsbet duyguların geliştirilmesiyle olabilir. Aksi halde, eğitim, öğretim ve rehberlikten beklenen başarı elde edilemez. Müsbet duyguların geliştirilmesi için de en başta güler yüzlü olmak gerekmektedir. Esasen öğrencinin de beklentisi budur. Bu konuda başımdan geçen bir olay, meslek hayatımda çok dikkatimi çekmiş ve kendime çekidüzen vermek ihtiyacını duymama sebep olmuştur. Şöyle ki, Ankara’da bir lise son sınıfında tarih dersinde, konuyu işliyordum. Dersi, -öğrencilerin dikkatini canlı tutmak için- sınıfta gezerek anlatıyordum. Bir ara ön sırada oturan bir öğrencinin komik bir hareketi dikkatimi çekti ve elimde olmayarak güldüm. Yüzümü başka tarafa çevirdiğimde, aynı öğrencinin yanındaki arkadaşına şu şekilde fısıldadığını duydum: “Öğretmen güldü, vallahi gözümle gördüm, güldü.” Öğrencinin bu sözü bende büyük bir tesir bırakmıştır ve meslek hayatımda bir dönüm noktası olmuştur!