Özellikle Bediüzzaman’ın vefatıyla bütün tarikat ve cemaatler postlarını serip yeniden irşad vazifelerinin başına dönüyordu. Sadece Anadolu mu? İslâm âlemi de uyanmış, siyasal da olsa İhvan-ı Müslimin gibi hareketler geniş alanlar bulmuştu.

Bu arada nifak ehl-i boş durmuyor, selefist ve ihtilalci şeriatçıları da manipüle etmekten geri kalmıyordu.

Bu nifaklara alet olanlar veya zamanı okuyamayan fen ve felsefeyi hesaba katmayan hocalar, klasik din anlayışıyla yeni zamanın hastalıklarına çare olamıyorlardı. Zira hastalık bünyeye, dem ve damarlara kadar girmiş, verilen eğitimler iman kalaları sarsılmamış gibi, zahiri şeriata göre muamelat üzerine gidiyordu. “Benim oğlum Bina okur, döner döner yine okur” tekerlemesi gibi fıkıh dersleriyle sadece helâl/haram diyerek belki bilmeyerek Allah’ı yani marifetullah ve muhabbetullahı unutturup korku ve dehşet vermek tarzıyla dinden soğuttukları gibi, belki yüz binlerce genci komünist ve anarşist yaptılar.

İşte böyle, bir yandan dinsiz eğitim, diğer yandan mahalle hocalarının kifayetsiz, dinden korkutma ve soğutmaları hengamında din sadece yasaklarla tarif edilen bir çevrede, fakir ve üvey anneli büyüyen, o zamanın tanınmış solcularından olan dayısının verdiği dinsiz kitaplarla komünistliğe aday, yasakçı hocalara inat ancak zeki, polis olmak isteyen bir ortaokul adayı Anadolu evlâdının, 60’lı yılların nesli, Saidlerden bir Said, Ömer, Hamdi, Osman gibi bizimde içinde bulunduğu bir çoğumuzun hikayesi böyle başladı ki, onlardan bir misal:

Kendi ifadesiyle hayatının bütün şartları dinsiz olmasına sebepler bir arada toplanmışken Rahmet-i İlâhî yolunu Nurlar’la kesiştirdi. 

Polis olmak hayaliyle ortaokula yazılma hengâmında arkadaşlarıyla top oynarken, yoldan geçmek isteyen ağabeyleri izin isterler. 

Her fırsatı değerlendiren o günün Nurcuları bahçede yola uzanan incir ağaçlarını göstererek, “Bu incirlerin aklı var mı ki bize incir ikram ediyorlar” diye sorunca, bizim protest ve sola aday gencin beyninde şimşekler çakar. O ağabeyler; işte bunlar gibi çok hakikatın mevzu edildiği dershanemiz var, sizi oraya davet ediyorum deyince, bir iki arkadaşla oraya giderler. Görürler ki “Sözler” okunuyor. Gencimiz orada aradığını bulmanın sevinciyle bir iki gitmeden sonra 13 yaşında dershanede kalır.

İşte o gencimiz seneler sonra Arap âleminde Risale-i Nur’un tezahürü nedir, diye araştırmalar yapmak üzere seyahat eder. Alimlerle özellikle de El-Ezher’de hadîs kürsüsü profesörleriyle görüşür. Klasik ve zahiri din anlayışının devam etmesiyle beraber Risale-i Nur’un kıymetini takdir eden âlimleri de müşahede eder. İşte onlardan biri:

Bir zaman Mısır’da çıkan El-Ehram gazetesinin filozof, edebiyatçı, âlim bir yazarı 1999 senesinin Ramazan boyu “Sundûku’d-Dunyâ” adlı köşesinde “Neden Risale-i Nur” başlıklı bir yazı yazar. Yazısında; “biz 800 sene Allah’ın yasaklarını konuştuk, ama Allah’ı unuttuk. Risale-i Nur ise unuttuğumuz Allah’ı anlatıyor” diye yazmıştı. 

Bu vesileyle Ramazan-ı Şeriflerinizi tebrik eder, marifetullaha varmayı Rahmet-i İlahiyeden niyaz ederiz.

Dipnot:

1.Şualar