Mart 2007’de genel yayın müdürlüğünü yaptığı Nokta dergisinde, eski Deniz Kuvvetleri Komutanı Oramiral Özden Örnek’in, 2004 yılında iki askerî darbe giriºiminden söz eden “Darbe Günlükleri”ni yayımladı. Bunun üzerine dergi, Genelkurmay Savcılığı’nın talebi üzerine, Bakırköy Savcılığı’ndan alınan izinle, polis tarafından basıldı; belge ve bilgisayarlarına el konuldu. Dergi, gelen baskılar üzerine yayınına son vermek zorunda kaldı.
Ancak “Darbe Günlükleri,” ertesi yıl baºlayacak, darbe giriºimi zanlılarının yargılandığı, Ergenekon davası iddianamesine girdi. Görmüº, Örnek’in aleyhinde açtığı iftira ve hakaret davasında beraat etti. “Günlüklerin” Örnek’in bilgisayarından çıktığı, mahkeme tarafından atanan bilirkiºi raporuyla doğrulandı. Görmüº, çoğu Taraf gazetesindeki “Medyaironik” baºlıklı köºesinde çıkan, medyanın Ergenekon davasını nasıl izlediğine iliºkin yazılarını “Büyük Medyada Ergenekon Haberciliği” baºlıklı iki ciltlik kitapta topladı. (İstanbul: Etkileºim Yayınları, Mayıs 2011)
Görmüº’ün “Ergenekon haberciliği” hakkında vardığı sonuç, Türkiye’de askerî darbeler ve darbe giriºimleri hakkında tam bir bilgi sahibi olmak için, bunları yalnızca “teºkilat” yönleriyle değil, bunlara destek veren, toplumun kimi kesimlerinde yaygın, askerlerin siyasî rol oynamasını destekleyen, vesayetçi “zihniyet” yönüyle de irdelenmesi gerektiği. Buradan kalkarak ºöyle diyor: “Ergenekon ºebekesiyle hiçbir örgütsel bağı olmamıº, onun kriminal faaliyetlerine hiçbir biçimde katılmamıº, dolayısıyla yasal bir suçlamaya maruz kalmamıº ve kalmaması gereken; fakat oynadıkları rol itibarıyla Ergenekonculuğun zihnî temelinin oluºumuna katkı sunan kimi siyasî -medyatik- toplumsal aktörler de mutlaka genel analizin içinde yer almalıdır. Bu çerçevede baºrolü Türkiye’nin Büyük Medyasının oynadığı açık.” (s. 9 - 10)
Medyanın Türkiye’deki siyasi darbeler ve darbe giriºimlerinde oynadığı rol konusunda ilk teºhisi, belki biraz da böbürlenerek koyan, muhakkak ki, “Büyük Medya”nın ilk “Büyük Patronu” Erol Simavi’yi. Hürriyet Gazetesi’nin, Aydın Doğan’dan önceki sahibi olan Simavi’nin dedikleri anılmaya değer: “Basın için dünyada beº büyük kuvvetten biridir, dördüncü kuvvettir, derler. Bu söz Türkiye için geçerli değil. Hakimiyet elbette kayıtsız ºartsız milletindir. O baºka. Ama birinci kuvvet Türkiye’de ordu mu? Hayır. Basındır. İkincisi ordudur. Çünkü orduyu ihtilallere basın hazırlar.” (Hürriyet, 19 Mayıs 1988)
Medyanın askerî darbelerdeki kıºkırtıcı rolü üzerine itiraflarda bulunan ikinci “Büyük Patron” ise Dinç Bilgin’dir. Bilgin, sıfırı tükettikten sonra da olsa, 28 ªubat sürecinde “Büyük Medya”nın (yani Sabah ve Hürriyet gazetelerinin) üstlendiği iºlevi (ne mutlu ki) bundan utanç duyarak anlattı. (Bkz. Yeni ªafak, 10 Ocak 2008) Alper Görmüº’ün son kitaplarının yayımlanması da, Türkiye’nin önde gelen gazetecilerinden (aynı zamanda, 28 ªubat sürecinin medyadaki kurbanlarından da) biri olan Mehmet Ali Birand’ın, medyanın askerî darbelerdeki rolü üzerine özeleºtirisini tetikledi.
Birand, önce ºunları yazdı: “Bizim kuºak için devlet daima öncelikli ve haklıydı... Genlerimize, belki de farkına varmadan darbecilik iºlendi... Bütün darbeleri anlayıºla karºıladık. Yardımcı olduk...” (19 Mayıs) Birkaç gün sonra da ºunları: “Askeri darbeye iten, zorlayan daima laik kesim olmuºtur... Bu ülkenin sadece bize ait olmadığını, dindar kesim ve Kürtlerle de paylaºmamız gerektiğini hiçbir zaman kabullenemedik... Askeri laik kesim kıºkırttı. Onlar da zaten manen hazırdılar...” (24 Mayıs)
Birand haklıysa ne mutlu: “Son birkaç yıldır, genlerimizin kafası karıºtı ve her ºeye farklı bakar olduk.”
 ªahin Alpay/ Zaman, 26.5.2011