• Üçüncüsü: İslâmiyetin hayat-ı içtimaiyeye dair bir kanun-u esasîsi dahi, bu hadis-i şerifin, “Mü’min için mü’min, sağlam yapılmış bir binanın birbirine kuvvet veren elemanları gibidir.” [Buhârî, Salât: 88] hakikatıdır. 

Yani hariçteki düşmanların tecavüzlerine karşı, dâhildeki adaveti unutmak ve tam tesanüd etmektir. Hatta en bedevî tâifeler dahi bu kanun-u esasînin menfaatini anlamışlar ki hariçte bir düşman çıktığı vakit, o taife birbirinin babasını, kardeşini öldürdükleri halde, o dâhildeki düşmanlığı unutup, hariçteki düşman def oluncaya kadar tesanüd ettikleri halde; binler teessüflerle deriz ki: Benlikten, hodfüruşluktan, gururdan ve gaddar siyasetten gelen dâhildeki tarafgirane fikriyle, kendi tarafına şeytan yardım etse rahmet okutacak, muhalifine melek yardım etse lânet edecek gibi hâdisatlar görünüyor. Hatta bir salih âlim, fikr-i siyasîsine muhalif bir büyük salih âlimi tekfir derecesinde gıybet ettiği; ve İslâmiyet aleyhinde bir zındığı, onun fikrine uygun ve taraftar olduğu için hararetle sena ettiğini gördüm. Ve şeytandan kaçar gibi, otuz beş seneden beri siyaseti terk ettim.

Hem şimdi birisi, hem Ramazan-ı Şerife, hem şeair-i İslâ­miyeye, hem bu dindar millete büyük bir cinayeti yaptığı vakit muhaliflerinin onun o vaziyeti hoşlarına gittiği görüldü. Halbuki küfre rıza küfür olduğu gibi; dalâlete, fıska, zulme rıza da fısktır, zulümdür, dalâlettir. Bu acib halin sırrını gördüm ki, kendilerini millet nazarında ettikleri cinayetlerinden mazur göstermek damarıyla muhaliflerini kendilerinden daha dinsiz, daha cani görmek ve göstermek istiyorlar.

İşte bu çeşit dehşetli haksızlıkların neticeleri pek tehlikeli olduğu gibi, içtimaî ahlâkı da zîr ü zeber edip bu vatan ve millete ve hâkimiyet-i İslâmiyeye büyük bir sû-i kasd hükmündedir.

Mektubun tamamı için tıklayınız:

Emirdağ Lâhikası-II, 322. Mektup, s. 500-504

***

Cây-ı teessüf bir hâlet-i içtimaiye ve kalb-i İslâm’ı ağlatacak müthiş bir maraz-ı hayat-ı içtimaî:

“Haricî düşmanların zuhur ve tehacümünde dahilî adavetleri unutmak ve bırakmak” olan bir maslahat-ı içtimaiyeyi en bedevî kavimler dahi takdir edip yaptıkları halde, şu cemaat-i İslâmiyeye hizmet dava edenlere ne olmuş ki birbiri arkasında tehacüm vaziyetini alan hadsiz düşmanlar varken, cüz’î adavetleri unutmayıp, düşmanların hücumuna zemin hazır ediyorlar?    

Şu hal bir sukuttur, bir vahşettir, hayat-ı içtimaiye-i İslâmiyeye bir hıyanettir.

Mektubat, Yirmi İkinci Mektub (Uhuvvet Risalesi), s. 317

Lûgatçe:

adavet: Düşmanlık.

cay-ı teessüf: Teessüf edilen, üzüntü veren.

dalâlet: Sapkınlık, iman ve İslâmiyet yolundan sapma.

fısk: Günah, ahlâksızlık, İslâm’ın doğru yolundan sapma.

fikr-i siyasî: Siyasî düşünce.

hâkimiyet-i İslâmiye: İslâmiyet’in hâkimiyeti, İslâm dininin galibiyeti ve üstünlüğü.

hayat-ı içtimaiye: Sosyal hayat, toplum hayatı.

hodfüruşluk: Kendini beğendirmeye çalışmak.

içtimaî: Toplumla ilgili, toplumsal.

kanun-u esasî: Temel kanun, anayasa.

maraz-ı hayat-ı içtimaî: Sosyal hayatın hastalığı.

şeair-i İslâmiye: İslâm’a ait işaretler, İslâm’a sembol olmuş iş ve ibadetler.

tekfir: Bir kimseyi kâfir sayma, dinden çıktığına hükmetme.

tesanüd: Dayanışma.

zındık: Dinsiz.

zîr ü zeber: Altüst, karmakarışık, darmadağın.