Türk mitolojisinde tılsımlı bir kuşun adıdır Markut. Pençelerine takılmış bir torba ile gökyüzünde gezmektedir ve geceleri yaramazlık yapan çocukları o torbaya koyup yuvasına kaçırır.

O sebeple bugün hâlâ Anadolu’nun muhtelif yerlerinde büyükler şımarık çocukları Markut’la korkuturlar. Tahammülün bittiği yerde o ürkütücü tehdit başlar: “Markuuut! Torbanı sarkıııııt.”

Siyaset bilimi uzmanlarına göre demokrasilerde toplumun devlet karşısında acze düşmesini engellemek için iktidarları gemleyecek kurumlar ihdas edilmiştir.

Kanunlarını ve hukukunu korumayı bilen bir milletin dizginleri kendi elinde tutmasını sağlayan kurumlarına müdahale etmeye hiçbir iktidar cesaret edemeyeceği gibi, güçlü kurumlara sahip milletler de hiçbir ideolojik tahakküme boyun eğmek zorunda kalmazlar.

Bediüzzaman’ın da dediği gibi, şayet güç ve kuvvet kanunda olmaz da zorba ve diktatörün eline geçerse, baskı ve istibdat her tarafa dağılarak çoğalır. Kanunun ve hukukun yerini keyfîlik alır. Gücü elinde bulunduran zorbalar diledikleri gibi zulmederler.

Hiçbir iktidar kendisini topluma bağlayan dizginleri bir anda germeye tevessül etmez. Çünkü böyle bir hareketin efkar-ı umumide sebep olacağı tepki iktidarları korkutur. Genellikle dizginlerin çekilmesi yumuşak bir süreç şeklinde zuhur eder. Basın yoluyla suni gündemler oluşturulan ülkelerde istibdada geçiş süreci bu sahte gündemlerin ardına gizlenir. Fertler ise ancak adaletsizlik kendi kapısını çaldığında anlar yapılmak istenenin ne olduğunu. Ülkedeki hukuksuzlaştırma sürecinin zararlarını, terazisi bozulan kantar kendisini tartmaya yeltenince anlar birçok kişi. Ardından eli sopalı rejimle baş edilemeyeceğini sanmaktan kaynaklanan derin bir ümitsizlik baş gösterir. Bu ümitsizlik en çok da müstebitleri sevindirir. Çünkü ümit yoksa itiraz da yoktur, aksine, bezgin bir kabullenmişlik vardır.

Seçimlerin önemi tam da burada anlaşılıyor. Kansız kavgasız bir itiraz ve meşru değişimin tellalıdır seçimler. Millet, iktidarların hukuksuz davranışlarına sessiz kalıp müsamaha gösterdikçe iktidar sahipleri haylazlaşır ve artık seçim Markut’uyla korkutulmaları gerekir. Bu demokratik müessesenin meşru bir değişim niteliği taşıması yüreğini ağzına getiriyor bizim haşarı çocukların.

Bugün görülüyor ki, demokrasimizin Markut’u, yaramaz çocukları doldurmak için hazır ettiği meşhur torbası ile birlikte ahşap bir sandığın içinde bir buçuk ay sonra çıkacağı bir pusuya yatmış. Sandıklara atılacak olan sarı zarflarda ise Markut’un kilidi bulunmakta.

Zapt edilemeyen çocuklarına bir ders vermek isteyenler, bir kez daha çareyi, Markut’un, tüyleri diken diken eden isminde buluyorlar. Adaletsizliğe uğramış, yılgın ve yorgun bir toplumun hissiyat lisanından adeta o meşhur sözler duyuluyor: “Markuuuuut! Torbanı sarkııııt.”

Ne dersiniz, Markut bu sefer bizim yaramaz çocukları torbasına koyup götürür mü?