Bu çerçevede mü’minlere düşen en önemli görevlerden biri, ilme, hürriyet ve meşverete sarılıp, bu ittihad manasını bir an önce tesis ve tahakkuk ettirmek için gayret göstermek.

Esasen, başka hiçbir sebep ve gerekçe olmasa bile, inançlarımız bize sevgi ve kardeşlik yolunu gösteriyor.

“Muhabbetin sebepleri iman, İslâmiyet, cinsiyet ve insaniyet gibi nuranî, kuvvetli zincirler ve manevî kalelerdir” diyerek bu sevginin iç içe geçmiş halkalarını sıralayan ve dahası, eserlerinde kâinattaki bütün varlıklara “kardeş” gözüyle baktıracak bir imanı anlatan Said Nursî, “Benim mezhebim muhabbete muhabbet etmektir, husumete husumet etmektir. Yani dünyada en sevdiğim şey muhabbet ve en darıldığım şey de husumet ve adavettir (düşmanlıktır)” sözüyle muhabbet ve husumet duygularının asıl adreslerinin bizatihî kendileri olduğunu ifade etmek suretiyle de bizlere çok orijinal bir hayat prensibi veriyor.

“Biz muhabbet fedaîleriyiz, husumete vaktimiz yoktur” sözü, işte böyle derin, kapsamlı ve kucaklayıcı bir sevgi felsefesinin çarpıcı ve vurucu ifadesi.

Gerçek şu ki, yaşadığımız dünyada eksikliği en çok hissedilen değerlerden biri muhabbet.

Sevgiyi, sadece aşk romanlarıyla filmlerinde işlenen romantik, ütopik ve hayattan kopuk uçuk bir kavram ve fantezi olarak değil, gerçek hayatta bilfiil hissedilen, yaşanan ve paylaşılan bir değer olarak özümseyip hayatımızın her safhasına nüfuz ettirmeye çok ihtiyacımız var.

Bediüzzaman’ın bir asır önce seslendirdiği, “Biz muhabbet fedaîleriyiz” sözü bu şiddetli ihtiyacı dile getirmekte.

Bu manayı ifade etmek için “fedaî” kelimesini seçmesi de ayrıca anlamlı ve düşündürücü.

Çünkü fedaîlik, hedefe kilitlenmiş bir aksiyonun en ileri, vurgulu ve kuvvetli ifadesi. Fedaî, hedefine ulaşma yolunda her şeyden vazgeçen ve her şeyi hedefine feda eden kişileri tanımlamak için kullanılan bir söz.

Bu kavram tarihte olduğu gibi günümüzde de daha ziyade ölmek ve öldürmek bağlamında kullanılıyor.

Oysa Said Nursî fedaîlik kavramını çok daha farklı bir çerçevede gündeme getiriyor.