Günahlardan korunmanın bir başka yolu da nefsi ittiham etmektir. Geçen yazılarımızda nefis ve hissiyatı tanımış, ne gibi özelliklere sahip olduğunu öğrenmiştik. Ayrıca günah işlemenin mü’min nezdinde îmansızlık alâmeti olmadığına, îman zayıflığının belirtisi olduğunu işlemiştik. Çünkü Bediüzzaman Hazretleri ‘günah işlemek îmansızlıktan gelmiyor belki his ve heves ve vehmin galebeleriyle akıl ve kalbin mağlûbiyetinden ileri geliyor.’ buyurarak yaşadığımız durumu izah etmiştir. Evet, bu hakikat “Günahlarımdan dolayı îmanım ne durumda?” diye vesveseye kapılan ve bu vesvese yüzünden “Zaten battım batacağım kadar” deyip namazı, niyazı ve sair ibadetleri terk edenlere güzel bir müjde mahiyetindedir.

Evet, bir mü’min günah işler ve ardından bu günahlara tövbe eder. Fakat aynı zamanda nefsini de ittiham etmelidir. Çünkü Bediüzzaman Hazretleri “Nefsini ittiham eden, kusurunu görür. Kusurunu itiraf eden, istiğfar eder. İstiğfar eden, istiaze eder. İstiaze eden, şeytanın şerrinden kurtulur. Kusurunu görmemek o kusurdan daha büyük bir kusurdur. Ve kusurunu itiraf etmemek, büyük bir noksanlıktır. Ve kusurunu görse, o kusur kusurluktan çıkar; itiraf etse, affa müstahak olur.” buyurarak nefsi ittiham etmenin ne derece önemli olduğunu bizlere beyan etmiştir. Bu sebeple bizler nefsi tanıyıp mahiyetini öğrendiğimiz gibi ittiham etmesini de bilmeliyiz.

Cenâb-ı Hak bu mübarek Ramazan ayı hürmetine bizleri; nefis ve hissiyatı hakikî mânâsıyla tanıyan, nefsini ittiham eden, kusurlarının farkına varıp itiraf eden, itiraftan sonra istiğfar ve istiaze edip nefsinin ve hissiyatının desiselerinden kurtulan kullarından eylesin inşallah. Âmin.