Kendileri dindar olduğu halde, dinden uzak yaşayan ve maneviyat konusunda kendini geliştirmek ve yetiştirmek istemeyen bir yapılarının olduğundan dem vurarak ne yapacaklarını soruyorlar. Bu sorunların elbette büyük payı anne ve babaların daha küçüklükten yetiştirmelerindeki sorunlar veya ihmalleri olduğu gibi, sadece onların sorunları da değil. Onlara ulaşmayı bilemeyen din adamları, hocalar, vaizler ders verenler, büyükler. Aslında hepimiz....

Evet, bu mesele hakikaten ciddî ve üzerinde kafa yorulması gereken bir mesele. Nerede hata yapılıyor acaba?

Anne ve babaların veya hoca, abi, vaiz, hatip konumunda olan insanların hayatlarındaki tutarsızlıklar mı gençleri maneviyattan veya manevî ortamlardan soğutuyor?

Yoksa bu büyükler çağın gerekleri olan ve gençlerin aktif kullandığı yeni iletişim araçlarını, yeni hareketli, dinamik irşat ve anlatım metotlarını bilmiyorlar mı ve hâlâ eski birikimlerle, kadim öğretiler ile mi gençlere yaklaşıyorlar?

Yoksa bu büyükler, gençlerin bu asırda daha çok yara aldıkları meselelere gafil mi davranıyor? Onların mahrem bile olsa, meselelerine bir Peygamber şefkati ile yaklaşmayı, anlayışlı olmayı, empati kurmayı, mahremiyet ihlâli mi sayıyor?

Anneler ve babalar meselesi ayrı ve üzerinde çok ciddî tahliller yapılması gereken bir konu. Bu konuyu inşallah başka bir yazıya havale ediyoruz.

Esas ele almak istediğimiz, anne ve babalarının değil de, üçüncü şahsiyetlerin hayatlarında daha önemli olduğu gençlik dönemindeki, maneviyata ilgisizlik veya maneviyat arayışında olanların da kendi kültürümüzün içinde yetişen günümüz din adamlarına veya tebliğde bulunanlara olan ilgisizliği.

Sanırım gençlerin içinde bulunduğu Dünya ile, onlara nasihatçi veya yol gösterici pozisyondaki insanların arasındaki makas git gide artıyor.

Maneviyatla ilgili olan dindar gençler bile bütün ihtiyaç ve eksikliklerini internetten gidermeyi âdet edindiği için, manevî ihtiyaçlarını da, bir âlimin dizinin dibinde yıllarca ders almak veya sayfalarca kitap okumak şeklinde değil de internetteki bir videoyu izlemekle, üstelik yabancı hatiplerin videolarını izlemek yolu ile gidermeye çalışıyor. Yasir Quadhi, Khalid, Nouman Ali Khan, Zakir Naik gibi…

Bunların elbette pek çok sebebi olabilir. Bir nevi özeleştiri kabilinden, gençler, bizim din adamlarımız, hatiplerimiz, abi ve ablalarımız veya topluma hitap eden herkesim cemaat, tarikat vs.’den neden etkilenmiyor, neden gençlerin ilgisini çekmiyor ve hatta kaçıyor?

Bunun cevabını yabancı hatiplerin videolarını izlediğimizde ve gençlere birkaç soru sorduğunuzda öğrenebiliyorsunuz.

Özellikle bu ülke gençleri, Türkiye’nin sosyolojik gerçekleri ve bizzat gördükleri, dindar vizyonundaki kirlenmelerden, 

Siyasetin, dinî propaganda aracı haline getirilmesinden,

İman ile amel arasındaki açıklığın artması, herkesin konuşması ve bilmesi, fakat çok az insanın söylediklerini yaşamasından,

Maneviyat anlamında vazifeli kimselerin çağın gereklerine yabancı kalmasından,

Ayrıştırıcı dil kullanılmasından,

Din adamlarının hep savunmacı pozisyonda olmasının verdiği ezilmişlik ve özgüven probleminden,

Din adamı pozisyonundakilerin siyasete göz kırpmasından,

Yeni yeni içtihatlarla avamın inandığı ve uyguladığı değerlere saldırmasından,

Lüzumsuz pek çok meselelere fetvalar yağdırmalarından,

Birinin ak dediğine birinin kara demesinden,

Bazı din adamlarının yaptığı hatalardan dolayı din adamlarına olan güvenin kaybolmasından,  

Hocaların, din adamlarının yoğun gündeminin siyaset olmasından,

Din adamlarının veya cemaatlerin kendi aralarında bir çekişmenin olduğu gözlemi ve kendi düşüncesine sahip olmayan insanlara çok kolay bir şekilde kâfir, münafık gibi sözlerle ağır ithamlarda bulunmalarından...

Gençler, şikâyet ediyorlar.

Yabancı hatiplere, yabancı Müslüman din adamlarına olan ilginin sebebi ise yukarıda sayılanların tersi olarak, güncel siyasetle ilgilenmemeleri, söylemlerinde kin nefret, ayrıştırıcı, ötekileştirici söylemlerin bulunmaması, Peygamber Efendimiz (asm) ve Kur’ân âyetlerinin referans alınması ve dinleyenlere daha çok hüküm verici değil de düşündürücü ve sorgulatıcı bir üslûp kullanmaları, interaktif ortamlarda sohbetlerini vermeleri ve gençlerin rahatça inanca veya mahremiyete dair soruları sorma zemini oluşturmaları, tam da günümüz gençlerinin, direkt olarak yaralarına parmak basmaları, yani meseleleri spesifik problemler üzerinden anlatmaları.

Hasılı, gençler, daha dinamik, akıcı, buyurgan olmayan, sempatik, sorusundan dolayı eleştirmeyen dalga geçmeyen, kendi hayatını mükemmelmiş gibi sunmayan, şeffaf ve samimî olan, çağın gerektirdiği teknoloji ve gelişimlerden haberdar olan, konuyla alâkalı uzmanlık alanı ve yeteri kadar donanıma sahip olan, eğlendirirken eğiten, siyaset gibi ayrıştırıcı konulara girmeyen ve daha çözüm odaklı ve proje odaklı düşünen din adamları, hatip, vaiz, abi ve ablalar istiyorlar.

Veya onları anlayıp dinleyecek ve içinde bulundukları ikilemlerden, sorulardan kurtaracak, rehberlik edecek, hiç olmazsa dostluk edecek akıllar arıyorlar.