Bir çocuk ağlıyor, Filistin değil bu diyar,
Doğu Türkistan’da gök, matem gibi ağır.
Ezan susturulmuş, gök sessiz, yer yorgar,
Kur’ân yakılırken susmuş bütün bahar.
Neden dönmüyor yüzün, ey insan, o yana?
Kaşgar’ın çığlığı karışır her sabaha.
Mü’minin feryadı değmez mi kulağına?
Mazlumun kanı mı eksik senin vicdanına?
Bugün insanlık, vicdanın mezar taşına dönüşmüş durumda. Her devlet menfaatin perdesine sığınıyor, her lider ticaretin arkasına gizleniyor. Birilerinin fabrikaları Çin’e mal satıyor, birilerinin limanlarına Çin gemileri doluyor. Bizim ticaretimiz, bir annenin evladını son kez kucağına alamadığı o çadırın sessizliğinde batıyor.
Merhum Mehmet Âkif Ersoy ne güzel demiş: “Zulmü alkışlayamam, zalimi asla sevmem. Gelenin keyfi için geçmişe kalkıp sövemem.”¹ Ama bugün hem zalime susuyoruz, hem de geçmişte zulme direnenleri unutturuyoruz. Bu sessizlik, sadece korkaklık değil ahlâkî çürümenin adı.
Doğu Türkistan yanıyor. Kadınlar kısırlaştırılıyor, çocuklar kamplarda işkenceden geçiriliyor, Kur’ân okumak “terör suçu” sayılıyor. Ve biz, ekran başında “yazık olmuş” deyip geçiyoruz. Uygur halkının acısı neden sadece dipnotlarda kalıyor? Filistinli kardeşlerimiz için verdiğimiz mücadeleyi neden Türkistan’a veremiyoruz? Oradaki insanların kanı ucuz mu? Çünkü zalim Çin, güçlü. Ve sen, insanoğlu! Senin “hak” dediğin şey bile artık güçle ölçülüyor.
“Mazlumun âhı tâ Arş’a kadar gider.”² zira o âhı biz ya duymuyoruz ya da duymamazlıktan geliyoruz. İşte acı gerçekte bu ya... Orada yaşayan insan bir âdemoğlundan yardım beklemekten vazgeçiyor. “Zalim izzetinde, mazlum zilletinde kalıp buradan göçüp gidiyorlar. Demek bir mahkeme-i kübrâya bırakılıyor.”³ Mahkeme-i kübrâya bırakılan bu dava, bu hak bizi mesul tutmayacak mı? Asla ve asla, hepimiz mesulüz. Evet, belki dünya zalimden hesap sormayacak. Ama mahkeme-i kübrâ kurulacak. Ve o gün geldiğinde, sadece Çin yargılanmayacak. O gün, hepimiz mahkemenin huzurunda olacağız
İslâm ülkelerine bir şey dahi denilmeyecek halde. Gazze için bir şey yapmayarak sadece (sözde) ağıt yakarken, Doğu Türkistan’ı unuttunuz. Kudüs için yürüyüş yaparken, Kaşgar’daki ezan susturulurken sessiz kaldınız. Oysa mazlum bir, zulüm tek. Allah’ın nazarında mazlumun milliyeti olmaz! Ama siz, mazlumları “ticaretin uygun düşmediği coğrafyalar” olarak sınıflandırdınız. Sizin siyasetinize lanet olsun! Sizin menfaat uğruna kardeşliği, ümmetliği satan anlayışınıza lanet olsun! Siz makamlarınızda gülün diye mazlumlar susturuluyor. Ve siz hâlâ o sandalyeleri “emanet” sanıyorsunuz.
Biz de masum değiliz. Sadece yöneticiler değil, biz de suçluyuz! Bir anne evlâdının adını dahi söyleyemiyor, çünkü dili yasak. Ve biz hâlâ “Beni ilgilendirmez” diyoruz. Bu çağın adı artık teknoloji değil, vicdansızlık çağıdır. İnsanlık ölmüş.
Doğu Türkistan sadece bir coğrafya değil, insanlığın utanç aynasıdır. O aynaya bak! Yüzünü değil, sessizliğini göreceksin. Evet mazlumun duası göğe çıkar, ama zalimin ve susanın zulmü de toprağa gömülmez. Bir gün zulüm gider, hesap vakti gelir. “Zalimler için yaşasın Cehennem.”
Kaynakça:
1- Safahat, Asım (Şiir Bölümü’nde).
2-Ş ualar, 12. Şua, s. 322.
3- Sözler, 10. Söz, s. 86.