Bizler de siyasi anlamda son viraja girdiğimiz bu son saatlerde, camiamızın görüşlerinin gazetemizde haftalarca dile getirdiği yazı ve makalelere ilaveten birkaç meselenin daha altını çizmek istedik.

“Kime oy vereceğimiz kadar kime oy vermememiz gerekir?“ suali çok önemlidir. Bizler Bediüzzaman’dan aldığımız derse binaen istibdadın, tek adamcılığın, müstebit zihniyetin, keyfiliğin riyaset-i şahsiyenin karşısında yer alırız. Bunun karşısında olan demokrasi, hak, hukuk, adalet ve hürriyetin ise yanındayız. Sanırım kafaların karıştığı nokta bu libasların yer değiştirmiş olmasıdır.

Demokrat söylemleriyle yola çıkmış bir liderin nihayetinde geldiği (tek adamlık) noktaya kör olmak demokratım diyenler için bir tutarsızlık olmakla birlikte, Bediüzzaman’dan ders alanlar için de ciddi bir körlük ve istikametsizliktir.

Bizler hadiselere bakarken ilkesel bazda hareket ederiz. Cazibeli siyaset dairelerine Meyve’nin Dördüncü Meselesi’nde belirtilen ölçüler nispetinde bakar ve değerlendirmelerde bulunuruz. Bu değerlendirmeleri de şahsi, indi, ferdi kararlarımızla değil, meşveretle veririz.

İsimler, libaslar, resimler değişir. Hatta ‘İstibdat’ hangi libası giyerse giysin sille vurmak Üstadımızdan aldığımız bir ders-i Kur’an’dır.

İçtimai meselelere bakarken zalim olmamak açısından her fırsatta bize, “Vela teziru vaziratun vizra uhra” düsturuyla bakmamız gerektiğini ders veren Üstadımızın baktığı nazarla bakmayı kendimize bir şiar edinmişiz. Dünün zalimleri bugün doğru bir çizgiye yaklaşıyorsa ilkesel olarak demokrasi, hak, adalet noktasında ilerliyorsa yine dünün demokrat söylemleriyle yola çıkanlar bugün zalimleşmişse burada ciddi manada oturup kime oy vermemek gerektiğini düşünmek gerekir.

Cerbezeli siyasetin, ötekileştirici dilin, adavet tohumları eken yaklaşımların milletimiz üzerindeki ciddi tahribatını görememek ve hala aynı dili -üstelik iktidar olarak- kullanmak bu millete yapılan en büyük kötülüktür.

İktidar siyasetinin, cerbezeli dili, özellikle milli ve manevi değerleri tepe tepe kullanmadaki ölçüsüz yaklaşımları insanların ahlakında ciddi tahribatlar yaptığı gibi kafiri münafıklaştırmış, dindarları da laubalileştirmiştir.

İçtimai, siyasi istikamet imani savrulmaların da engelidir. Bu yüzden Lahikaları dün rafa kaldırıp bugün taraftar olduğu iktidara karşı güzellemeler yapmak için özellikle Emirdağ-2 mektuplarını ders yapan siyasetli cemaatler siyasi bir lidere “ehvenüşşer” yaklaşımını kaldırıp “azamü’l-hayr” yaklaşımıyla savrulmalar, ifratlar yaşıyorlarsa bu ciddi manada imani savrulmaların da bir göstergesidir.

Hasılı, ciddi bir değişim ve dönüşüme ihtiyaç vardır. Bu dönüşüm siyasi arenada değil önce milletin siyasete bakışında bir değişim gereklidir. Bu yarı uyanmış coğrafyada hala istibdadı hazmeden anlayışlar sürmektedir. Hürriyet için rüyalar gören ve pahasına yarı millet verilse yine ucuz düşer dediği o yüksek kültürel anlayış geliştikçe siyasi söylemler de değişecektir. Siyasi seçimler ve bu seçimlerde insanların sergilediği tutumlar ciddi bir kültürel alt yapının göstergesidir. Ne zaman “anlayışsız eleştiri ve eleştirisiz anlayıştan” vazgeçersek önce zihinlerde nefsin istibdadından kurtularak demokratik bir kafa anlayışına gelirsek, o zaman her şey daha güzel olacaktır. O yüzden siyasi seçimler bir kültür meselesidir.