Baba olmak artık ayağa düştü desem; bir çok babanın zoruna gitse de böyle bir ifadenin yadırganacak bir tarafının olmadığını zannediyorum. "Ayağa düştü" deyimini abartılı bulan babalar için, "Bu zamanda baba olmak artık kolaylaştı" dersek herhangi bir alınma veya gücenme olmaz herhalde.
Kabiliyeti, kariyeri, zekâsı, seviyesi ne olursa olsun evlenen hemen her erkek, çoluk-çocuk sahibi olunca "baba" ünvanını almaya hak kazandığına göre baba olmanın öyle çok da zor bir iş olmadığını söyleyebiliriz. Diğer bir ifadeyle, baba olmak için herhangi bir tahsile, makama, diplomaya gerek olmadığı gibi; fizikî yönden de belli bir kiloya, uzunca bir boya veya yakışıklı bir görünüme de gerek yok.
Hatta babalık ünvanını kazanmakta bir profesör ile bir çobanın, bir âlim ile bir cahilin, üstün zekâlı bir insan ile zihin özürlü bir insanın hiçbir farkları yoktur. Hepsi de aynı şanslara sahiptir. Hatta bazan ilimce, zekâca çok geride olan bazı insanlar daha erken, daha çok çocuğa sahip olarak baba olmakta nice makam-mevkî sahibi, nice zekâ ve istidada sahip insanlara fark atabiliyorlar.
Baba olmayı, hâne halkının maddî ihtiyaçlarını karşılama yönüyle değerlendirdiğimizde, bugünkü haliyle baba olabilmenin öyle çok da zor bir iş olmadığını görüyoruz. Zarûrî rızkı veren Rezzak-ı Hakîkî olduğuna göre, bu noktada da baba olmanın öyle çok da önemli bir rolünun olmadığını söyleyebiliriz. Açlıktan ölüm olmadığına göre, her canlının yaşayacağı kadar rızık ayağına kadar gönderildiğine göre; bu noktada da babaların, olmazsa olmaz bir konumlarının bulunmadığını söyleyebiliriz! Hatta hâne halkının iâşesini sağlamada, zarûrî ihtiyaçlarını karşılamada bazan çok çalışan, çok zekî, çok bilen babalara göre; az çalışan, hiçbir kabiliyeti olmayan, gabî bir çok babanın derd-i maişet noktasında çok daha bereket ve bolluk içinde olduğunu görüyoruz.
Öyle ise bu noktada da bir çok babanın; "Çoluk çocuğumun iâşesini ben temin ediyorum, onları ben besleyip büyütüyorum, ben olmasam onlar açlıktan ölürler" deyip, övünüp havalara girmesi doğru değil.
Evet bir çok babanın, aile efradının dünyevî ihtiyaçlarını karşılamaktan öteye bir sorumlulukları yok gibi bu zamanda. Dünya hayatından başka bir gayeleri bulunmayan, sırf bu dünyayı gündemlerine alan ve ona odaklanan çoğu babaların bu zamanda sergiledikleri hal ve tavırları bunu gösteriyor.
Baba olmanın beraberinde getirdiği bir başka önemli sorumluluğun da aile reisliği olduğunu, bunun da bütün hane halkının hem dünyevî, hem uhrevî ihtiyaçlarını karşılama zorunluluğunu icab ettirdiğini derk edemediklerindendir ki, babaların bir çoğu ahiret hayatına yönelik vazifelerini ve yükümlülüklerini kulak ardı ediyorlar bu zamanda. Hatta, hane halkının dünyaya bakan işlerine de bir çok babanın bakmadığını söylemek yanlış olmaz. Çünkü evin alış verişini çocukların annesi yapıyor; çocuklar hastalığında anne ilgileniyor; okul veli toplantılarına anne katılıyor; elektrik, su, telefon faturalarını anne yatırıyor; evin temizliği, yemek hazırlama gibi "önemli meseleler" de eklenince evin hanımı iyice yorgun ve bitkin düşüyor hâliyle.
Hergün gecenin geç saatlerinde eve uğrayan babanın nezdinde ev bir oteldir desek, yine bazı babaların bize sitemde bulunacaklarını biliyorum ama gelin görün ki çoğu babaların durumu böyle. Kendi işini, özel yaşantısını düşünmekten zaman bulamayan bir çok baba, kendi eliyle aile efradıyla arasına duvarlar örerek adeta yabancılaşıyor. Bunun acı faturası da, bütün aile fertlerine çıkıyor.
Bu arada baba olmanın, beraberinde aile reisliğini de getirdiğinin farkında olan ve bu yöndeki sorumluluklarını ve yükümlülüklerini bihakkın yerine getiren babaların da bulunduğunu söylemekte fayda var.
06.01.2008
E-Posta:
[email protected]
|
