Bu yüzden insan alâkadar olduğu bütün mükemmel ve güzel şeyleri sever. Çiçekleri ve yıldızları sevdiği gibi, hayatı, dünyayı, güzel ahlâkı ve dostlarını da sever. Nasıl ki, kendisine yardımı dokunan bir kimseye sevgi ve muhabbet duyuyorsa, asırlarca önce yaşayıp da insanlığa büyük hizmetlerde bulunan kimseleri, tanışıp görüşmediği halde, onları sevgiyle anar. 

Bu coşkun ve her şeyi kucaklayacak kadar geniş olan hissin insana veriliş gayesi acaba nedir? (Batın-ı kalb, ayine-i Sameddir ve Ona mahsustur.) ifadelerinde anlatıldığı gibi sevgi mahalli olan bir kalbin, asıl yaratılış maksadı, her şeyi yaratan Yaratıcı’yı sevmektir. Çünkü insan kainatın Yaratıcısı tarafından, yeryüzünde kendi halifesi olmaya namzet görülmüştür. Bu hikmetin gerçekleşmesi için, yüce Allah uçsuz bucaksız kainatı yaratmış, gizli hazinelerini, misilsiz kemal ve celalinin tecellilerini bu âlem sergilerinde teşhir etmiştir. Böylece kendi kemal ve tecellilerini hem kendi nazarıyla görüp müşahede etmek, hem de şuur sahiplerinin takdir ve teveccühlerinde görmek istemiştir. 

Bu bağlamda bir kudsi hadiste şöyle ifade edilir. (Mahlûkatı yarattım ki, Bana bir ayine olsun ve o ayinede cemalimi göreyim.) Evet kalp, Zat-ı Zülcelal olan Allah’ı sevmek için yaratılmıştır. Çünkü her şeyin sahibi ve her şeyin dizgini elinde olan O’dur. O Allah, hakiki olan kemalatını ve sıfat ve esmasının güzelliklerini kendine layık bir tarzda sever, muhabbet eder. Hem o kemalatın mazharları, ayineleri olan sanatını ve ve masnuatını ve mahlukatının mehasinini sever, muhabbet eder. Enbiyasını ve evliyasını, hususan, Sultan’ül Evliya olan Habib-i Ekremini sever.

Evet O Allah kendi güzelliğini-cemalini- sevmesiyle, o cemalin ayinesi olan Habibini de sever. Kainatta her şey sevgi hamuruyla yoğrulmuştur. İnsan da bu dünyaya sevmek ve muhabbet etmek ve Allah’a kul olmak için gönderilmiştir. İnsan hiçbir zaman başıboş değildir. Vazifesi çok, önemli bir misafirdir.