“Aziz, sıddık kardeşlerim; Evvelâ: Bütün ruh u canımızla Receb-i Şerifinizi ve Şuhur-u Selâsenizi tebrik edip Cenab-ı Erhamürrahimînden niyaz ediyoruz ki, hakkınızda ve hakkımızda seksen sene bir mânevî ömr-ü bâki kazandırmaya bu üç mübarek ayı vesile eylesin. Âmin.” (Emirdağ Lâhikası, s. 394)

Üstad Hazretleri üç aylarımızı hem tebrik ediyor, hem müjde veriyor ve hem de duâ ediyor. Bize de amin demek ve gayret etmek düşüyor. Gerçekten üç ayda en az seksen küsûr senelik bir ömrü kazanmak ne büyük bir müjde. Üstelik Üstadımız bizlere duâ edip, amin demesi yeterli bir teşvik değil midir? Kazanmak için harekete geçmemiz gerekmez mi? Akıllı olan bir saniyenin bile hesabını yapmaz mı? 

Öyle aylar ki bu aylar normal zamanda olmayan bir teveccüh söz konusu. Üstad Hazretleri hadislerden alarak her bir ayda nasıl bir geri dönüşüm olduğunu rakamlarla şu şekilde ifade ediyor:

“Beş günden sonra çok mübarek ve çok sevaplı ibadet ayları olan şuhûr-u selâse gelecekler. Her hasenenin sevabı başka vakitte on ise, Receb-i Şerifte yüzden geçer, Şâban-ı Muazzamda üç yüzden ziyade ve Ramazan-ı Mübarekte bine çıkar ve Cuma gecelerinde binlere ve Leyle-i Kadirde otuz bine çıkar. Bu pekçok uhrevî faideleri kazandıran ticaret-i uhreviyenin bir kudsî pazarı ve ehl-i hakikat ve ibadet için mümtaz bir meşheri ve üç ayda seksen sene bir ömrü ehl-i imana temin eden şuhûr-u selâseyi böyle bire on kâr veren medrese-i Yusufiyede geçirmek, elbette büyük bir kârdır. Ne kadar zahmet çekilse ayn-ı rahmettir.” (Şuâlar, s. 519)

Diğer ümmetlere göre çok daha az yaşasak da yüzlerce yıl yaşayan önceki ümmetleri geçebilecek imkânları Rabbimiz ihsan eylemiş bize. Bazen bir gecemiz en az seksen sene ömre denk gelebiliyor. On kere bile sadece Kadir Gecesi’ne denk gelsek en az sekizyüz yıla denk geliyor. Böyle bir ihsana karşı lâkayt kalmak ne kadar akılsızlık olduğunu tarif etmeye gerek var mı? 

Birisi gelse, şu arazi ileride o kadar kıymetlenecek ki, bir liralık yatırımın otuzbin kat olarak geri dönecek derse ve garanti verse muhtemelen paramız olmasa bile borç harç bulup bu fırsatı kaçırmayız. Geçici bir fırsat için ya da üç kuruşluk maaş için sabahtan akşama kadar günün en güzel vaktini en sevdiğimiz insanlardan ayrı olarak geçirmeyi göze alıp bu cazip fırsata lâkayt kalsak iki cihanımız içinde pişmanlık duyacağımız bir seçim yapmış olmaz mıyız?

Üstelik sadece ferdi değil şahsı maneviye bağlı kalsak bu kazanımların milyonlarca katını da kazanma imkânımızın olduğunu Üstadımız şu şekilde müjdeliyor:

“Aziz, sıddık kardeşlerim; Bu şuhur-u mübarekede, Nurcuların şirket-i mâneviyesine inşaallah pek çok kudsî servet girecek. Herbir Nurcu, binler lisanla ve yüzer kalemle çalışacak gibi kâr kazanacak. Ve bu mübarek ve çok bereketli aylarda beş tarzda ibadet sayılabilen kalemle Zülfikâr-ı Mu’cizat mecmuasına hizmet edenler, tam bahtiyardırlar.” (Emirdağ Lâhikası, s. 198)

Pek çok kudsî servet elde edilmesi, binler lisanla ve yüzer kalemle kâr kazanılacak olması bu manevî şirkete sadâkatimize ve gayretimize bağlı. 

Ne kadar sadâkat, metanet ve gayret gösterirsek milyonlarca Nur Talebesinin kazancına ortak olabilme imkânı doğuyor. 

Rabbimiz cümlemizi her daim Cadde-i kübra-yı Kur’âniye olan mesleğimizden ayırmasın ve nefsimizle bir an bile başbaşa bırakmasın inşaallah.