Son Amasra felâketinde de madencilerin haftalar öncesinden “burada gaz kaçağı var, bizi patlatacaklar” şikâyetlerine ve bir dizi ihmal için ikazlarına rağmen ciddi bir tedbir alınmamasının hesâbını veremeyen idâreciler kamuoyunu oyalayan demeçlerle geçiştiriyorlar.  

Oysa devletlûlerin vazifesi, sadece “tâziye” ve “teselli”de bulunmak değil, Türkiye’yi iş kazalarında Avrupa’da birinci, dünya üçüncü sıraya çıkartan vahamete son vermektir. Ocakta hava sisteminin kötü olduğu ihbar ve uyarılarına karşı neden ocağın kapatılıp gerekli temizlemenin yapılmadığını, niçin felâkete seyirci kalındığını ortaya çıkarmaktır.

Dünyanın en büyük kömür üreticilerinin başında gelen Çin’de 100 milyon ton başına düşen yıllık ölüm sayısı 30’da kalırken, Türkiye’de 700’ü aşmasının ve son yirmi yılda iş kazalarında 30 bin işçinin can vermesinin önünü almaktır. Patlamanın sorumluluğunu üstlenip ihmalleri araştırarak yargının önüne çıkarmaktır; bile bile felâketi karartmak değildir. 

“ORTADA BİR SUÇ VARSA…”

Bu hususta Cumhurbaşkanı’nın “gereğini yapıyor” diye övdüğü bir gazetecinin açık açık “‘Ne yapalım, kaderlerinde bu varmış’ denemez” diyerek ve iktidara yakın bazı yazarların köşelerinde “‘kader’ diyecek bazıları. Soracağım ben de. Kader ama söyleyin bakalım bana, mutlak kader mi? Tedbirle, tertibatla önüne geçilebilir miydi bu kaderin?” sorularıyla sorgulamaları dikkat çekici. 

Bir diğerinin “her seferinde alınmamış tedbirlere ödenmiş onlarca hayatı” hatırlatarak “tedbirsizlik”ten hayıflanması; “Tedbir kaderin kardeşidir oysa. Kader inancı elbette ki böyle bir şey değildir. Böyle olsaydı hiçbir olaydan hiç kimseyi sorumlu tutmak mümkün olmaz, böylece suç ve ceza da olmazdı. Ortada bir yanlış varsa, bunun bir sorumlusu da vardır ve sorumluluğun olmadığı yerde adalet de yoktur” tepkisi felâkete çarpık bakışı ifşa ediyor.

“EN İYİ İŞLETME” BU İSE…

Bundandır ki “Cumhurbaşkanı’nın ifadesiyle ‘mevcut ocakların içinde Amasra Kömür İşletmeleri en ileri imkânlara sahip’se 41 hayata mal olan bu patlama neden meydana geldi?, ‘en ileri imkânlara sahip işletme’ buysa diğerlerinin hali nicedir?” sualleri cevap bekliyor.

Kısacası sorumluların dünya standartlarında işçileri koruyan tedbirlerin alınması yerine, her defasında onlarca - yüzlerce madencinin can vermesine karşı demokratik ülkelerde olduğu gibi vahametin sorumluluğu üstlenmeyip kulak ardı etmeleri, hâlâ tek bir istifa dahi olmazken hiçbir sorumlunun görevden alınmaması; ölümlü fâcialarda hüküm giymiş yöneticilerin terfi ettirilmesi siyasi iktidarın sakim zihniyetini su yüzüne çıkarıyor.