Aynı konu, “Avrupa Birliği uyum paketleri” için de geçerlidir. Hatırlanacağı üzere Türkiye’nin AB üyesi olması için de çok sayıda “AB uyum paketi” hazırlandı. Bu paketlerin hazırlanma maksadı, Türkiye’yi AB’ye üyelik yolundaki engellemeleri kaldırmak olarak ilan edilmişti. Ancak işler farklı mecralara yönlendi ve idareciler “AB üyesi olmak şart değil” noktasına geldiler.

T.C. Başbakanlık Avrupa Birliği Genel Sekreterliği tarafından neşredilen (Ankara, 2007)

“Türkiye’de Siyasi Reformlar / Uyum Paketleri ve Güncel Gelişmeler” adlı kitapçıkta, o günkü çalışmalar şöyle anlatılmış: “Reformların temel amacı Türk halkını çağın en yüksek standart ve normlarına ulaştırmaktır. Bu çerçevede, reform sürecinin asıl itici gücünü süreci sahiplenen Türk halkı teşkil etmiştir. AB’ye katılım süreci çerçevesinde gerçekleştirilen reformların en gözle görünür sonucu Türkiye’de gittikçe gelişen özgür tartışma ortamıdır. Sivil toplum görüş ve taleplerini her geçen gün daha özgürce dile getirmektedir. Bu ortam meselelerin daha şeffaf biçimde tartışılmasına imkan sağlamaktadır.” (s. 31)

2023’den geriye doğru bakıldığında Türkiye’nin bu hedefleri yakaladığını ya da yaklaştığını hangi idareci söyleyebilir? Tam aksine bu yöndeki ilerleme bilerek sekteye uğratıldı ve Türkiye içine kapalı bir ülke haline getirildi.

Adalet sistemindeki sıkıntılar da ayyuka çıkınca, idareciler bazı iyileştirmeler yapma ihtiyacı hissettir. “7. yargı paketi” bu niyetle hazırlanmış. Tabii ki hazırlanan paketler özünde “iyi” paketle, fakat önemli olan bu paketlerin uygulanması değil midir? Ayrıca, adalet sistemi bu kadar sıkıntılı hale gelmeden iyileştirmeler yapılamaz mıydı? 

İstanbul Milletvekili Mustafa Yeneroğlu, “7. yargı paketi”ni değerlendirirken Türkiye’nin zorba bir anlayışla yönetildiğini ifade ederek şöyle demiş: “7 değil, 77 yargı paketi de getirseniz, hukuk devletini reddeden bu tutumunuzla hiçbir soruna çözüm üretemezsiniz. (...) Üzülerek belirtmeliyim ki Yargı Paketi, kronikleşmiş hiçbir soruna çözüm üretmediği gibi yargının iktidar tarafından esir alınışını perdelemekten dahi aciz bir çabadır. Türkiye her geçen gün gittikçe artan şekilde hukuk devletinin en asgari şartlarının dahi sağlanmadığı, kuvvetler ayrılığının ve yargı bağımsızlığının görmezden gelindiği zorba bir anlayışla yönetilmektedir.”

Türkiye’nin adil bir ülke olmaktan başka bir şansı var mı? Çeşitli paketler hazırlansın ya da hazırlanmasın, hukuksuzluğu aşıp ‘adalet vadisi’ne ulaşmak mecburiyetindeyiz. Bu sebeple idareciler, ikazları dikkate almalı ve Türkiye’yi ‘hukuk sahili’ne ulaştırmalı. Bu hedef, kişilerden bağımsız olarak herkesçe desteklenmeli vesselam.