İnsan için su, gıda ve nefes ne ise toplum düzeni için de adalet öyle bir şeydir. Toplumları yücelten, ondan vaz geçirdikçe yıkılmasına öncülük eden de adalettir. Adalet; sevdiklerimiz, dost, akraba ve düşmanlarınızın da “adaletlidir” dediğinde değer bulur.

İslamiyet ilk yılarında, Medine’deki yükseliş ve Hulefa-ı Raşidin dönemde adalet en önemli önceliği ve “Devletin dini adalet” olmuştur.

Her hutbede okunan Nahl suresi 90. ayette Allah, adaleti kesin bir ifadeyle emretmiştir: “Şüphesiz Allah, adaleti, iyilik yapmayı, yakınlara yardım etmeyi emreder; hayasızlığı, fenalık ve azgınlığı da yasaklar. O, düşünüp tutasınız diye size öğüt veriyor.”

Hz. Aişe (ra) rivayetle Peygamberimiz sallallahu aleyhi ve sellem şöyle buyurdu: “Kim bir karış miktarı bir yere haksız olarak zulümle sahip olursa, o yerin yedi katı boynuna geçirilir.” (Buhari)

Hz. Ömer, Mısır valisinin cami inşaatı için Yahudi bir kadının hakkını fazla verip kullandığı arazisi için kadının rızasının olmaması ve şikâyeti üzerine valiyi idam etmekle tehdit ve caminin yıkılmasını emretmiştir.

Adaletin karşıtı zulümdür. Zulüm etmeyi ve zalime sempati duymayı dinimiz kesin bir ifadeyle yasaklamıştır.

Nisa 168 ayet: “Evet, o inkâr edeleri ve zulmedenleri Allah ne bağışlayacak, ne de onlara bir kurtuluş yolu gösterecektir.”

Hud 113 ayet: “Bir de sakın zulmedenlere meyletmeyin, sempati duymayın. Yoksa size ateş dokunur. Sizin Allah’tan başka dostunuz yoktur; sonra yardım da göremezsiniz.”

Adalet herkese lazım. Güç elimizde iken adil olalım ki günü geldiğinde adalet bize de yarasın. 

Zulmün cezasını bu dünyada görmesek bile tövbe etmeden hak sahibini razı etmeden ölürsek; ahirette cezasını mutlaka ama mutlaka göreceğimizdir.

Âdil olalım, adaletten yana olalım.