Güzelliğe giden her yolun yolları taşlı. İyiliği isteyen her gönlün gözleri bulutlu. Zamanı dinleyen, kulağını veren ve bir müjde duymak isteyen her ruhun yüreği yorgun. Ümitsizlik, kalpleri yalayıp geçerken, ardında hep tortularını da bırakıyor. Vicdanın tellerine değen her mızrap, illa bir tını çıkartıyor. Mü’min, ümidi benliğinden çıkarır mı? Hayır! Ama bir inhiraf rüzgârı herkesin üzerinden geçebilir. 

Acısını gözünden değil gönlünden akıtanlar, bir nefhacık da olsa yalpalarlar belki, sarsılırlar. Ama sonra çok daha güçlü bir azimle yollarına revan olurlar. Nereye, nasıl ve ne için gittiğini bilenler için bu, çok daha büyük hamlelerin zembereği olur.

Sancısı çekilmiş, güftesi tamamlanmış, içinde âtîyi barındıran her şarkı, sonsuzluk bestesi olmaya namzettir. Kimin böylesi bir şarkısı varsa, o da ebedleri kucaklamaya ve Cennet yamaçlarında nefeslenmeye muhtaçtır. Çünkü ebediliği kalbine nakşedenler, ya ebedileşmeli, ya da bu yolda ömrünü vermelidir. Sonsuz’un yolu sonsuzlaşır, akar. Ona dair ümit besleyen de mutlaka bundan nasibini alır.

Karanlık her yeri kapladığında, gündüzün bütün sesi, soluğu, nefesi bir yerlere kaçıştığında, gece bütün sükûnetini üzerimize boşaltıp bizi baştan başa boyadığında hani bir mahzunluk çöker. Kimsesizmişiz, sahipsiz ve yapayalnızmışız, koca yeryüzünde bir tek biz varmışız gibi hissedip bütün küçüklüğümüzle gökyüzüne baktığımız o an... Yıldızların, Ay’ın, asumanın derinlik ve genişliğinde, kıpırtısı ve heyecanında iliklerimize kadar hissettiğimiz o büyüklük... Her varlığı, mevcudu ve bizi, istese bir anda yutuverecekmiş gibi duran o azamet... Rabbim ne büyüksün dedirten o haşmet ve haşyet..!

Hep bir kıpırtının varlığıdır bizi durduran. Bir serencamın büyüsü. Sükût... Karanlık ve sessizliğin, kum saatinden süzülür gibi içimize aktığı, oradan da büyüyüp ummanlaştığı dehliz... Yandıkça içine gömülen, dibini derinleştiren, eriten bir anafor... 

Bütün sesleri susturan, bütün varlığı birleyen, her mevcudu kendine dönüştüren bir efsun... Varlığı, Sonsuz’un yollarına düşenin, bu efsundan hissesi nisbetinde inkişafı da artacaktır. Ve belki de ümidin altın ikliminde ondan sonra nefes alacaktır. 

Huzurun, sükûnetin ve mutmainliğin limanına demirleyen bir geminin kaderi, deniz fenerinin ışığında aydınlanmaktır. Deniz ne kadar fırtınalı da olsa, dalgalar ne kadar büyüse de, ona düşen içindeki huzurla gülümsemektir. Aşkın buhurdanından koklayanlar, maşuğun her cevrine boyun büker. Binler nazını görse de gözü başka şey görmez, kalbi katlanır ve razı olur. Mutlu ve mütebessimdir. Yeter ki O’ndan gelsin sarhoşluğundadır. Adını susmasına ad yapar, ismini cismine sıfat... Başka türlü anılmaya razı olmaz gönlü. Her şey silinir gözünden; mazi, müstakbel, ân, zaman... Yalnız O kalır, O görünür, O olur.

Sonsuz’un yoluna düşen de boyasıyla sıbgalanmalı. Yolun kaderi böyledir deyip sükûtunu baştacı yapmalı. Yanmalı, yakmalı, yandırmalı benliğini. Ateşgedeleri sînesinde söndürmeli. Üveyikleri kendine hayran bırakmalı belki. İyileştirmeden iyileşmeyeceğinin farkındalığıyla bakmalı etrafına. Yaşamak, yaşatmakladır, öyle değil mi?

Ve bir huzurun damlasıyla sona erer gece. Sonsuz’un yolunda bir adım, gökyüzünde bir yıldız, dört duvara bir çentik daha bırakarak...