Bir ummanın nihayetini merak ettiğinde, bulduğun bir yunus balığı belki. Rüzgârın deli deli eserken çıkardığı ses… Dalgaların kıyıya çarparken çıkardığı o muazzam yayılışı... Vapurun kıyıya yanaşırken lastiklere çarpışının iç gıcırtısı... Her şey bir şeye kavuşuyor. Her âşığın bir maşuku var. Her mevcûdun tıpatıp uyduğu bir parçası var. Yarım değil hiçbir şey, tek değil…

Kavuşmanın kimyası zor, hâli geniş... Hele ki bir tarihin izini kovalıyorsa ve hele ki âşıktan maşukunaysa... Ya da evlattan ebeveyne... Takvim yapraklarının her gün birer birer aynı heyecanla koparılışı... Her geçen saniyenin, dakikanın, günün o güne bir adım daha götürdüğünü hissetmek... İçinde hiç bitmeyen, hatta gittikçe artan bir coşku... Çoğu zaman neredeyim? Kimim? sorularının unutulduğu... Bir kimya mıdır bu? Bir bilinmezlik midir? Yoksa deli saçması mı? Bilenler bilir.

Kavuşmak, ayrılığın kardeşi... Ayrılık, gurbetin arkadaşı... Gurbet, paslı gönülleri bile eriten, yumuşatan büyülü bir iksir gibi. Bir tanıdığınız, akrabanız normalde dümdüz biriyken, gurbete çıkar, biraz zaman geçer, üstüne gün doğmamış laflar duyarsınız ağzından. Bakarsınız duygusallaşmış, ağlamaklı olmuş. Gurbetin yakıcılığından, ateşinden payını almayan var mıdır? Gidene mi zordur, kalana mı derler ya... Gurbet, böylesi bir ayrılığı yüreklere kor gibi bıraktığı için, ikisine de zordur. Hem giden gurbettedir hem de kalan...

Hasretin panzehiri vuslattır. Ayrılık, kavuştuğunda biter. Günler günleri kovalamış, o tarih gelmiş ve kavuşulmuştur işte... Hasrete dair ne varsa ya şiir dizelerinde ya kalemin mürekkebinde ya da ebru ciltli defterlerde kalmıştır. Hasretin söylettiği dizeler, sevdiğine kavuşunca susar. Film/dizi başrolleri bile, birbirine kavuşunca film/dizi biter. Kavuşmak, hasreti dindirir çünkü. Onca zaman çekilen sızı biter, yaraya merhem sürülür, hastalık sükûna erer. Bu mutmain olmuşluğun üstüne söylenecek her şey, yapılacak, yazılacak her kare zuldür. Çünkü kavuşamayanların ne sözü biter ne mısrası ne de dizesi... 

Kavuşamamak deyince... Kendisine aşık olan Türkmen kızının, daha aşkını söyleyemeden huzurunda yığılıp kalması üzerine, büyük hünkâr Yavuz Sultan Selim’in o kızcağıza yazdığı dizesini hatırlamamak mümkün mü?

“Şîrler pençe-i kahrımda olurken lerzân

Beni bir gözleri âhûya zebûn etdi felek..”

Allah, cümlesine rahmet eyleye...