17 yıldır yönetimde olan dindar kimlikli siyasîlerin ülkenin kalkınması ile alâkalı ortaya koydukları vizyon ile, geçmişte yıllarca ülkeyi yönetmiş olan DP, AP ve DYP çizgisindeki Demokrat güçlerin vizyonu mukayesesi edildiği zaman, arada dağlar kadar fark olduğu görülür.
DEMOKRATLAR KAYNAKLARI ÜRETİMDE KULLANDILAR
Geçmişte Adnan Menderes ve Süleyman Demirel liderliği ile iktidara gelen Demokrat güçler, tek parti döneminde perişan bir hale getirilen ülkeyi baştan başa fabrikalar, köprüler, barajlar ve yollarla süslemişlerdi. Geniş istihdam alanları sağlayan demir – çelik fabrikaları, Aliağa Rafinesi, Keban Barajı ve GAP Projesi gibi eserler ile üretime dönük yerinde yatırımlar yaparak ülkeyi kalkındırmışlar, sanayi ve tarım üretimini teşvik ederek halkı üretim yapmaya yöneltmişlerdi.
Şayet Demokrat idarelerinin yolu darbelerle kesilmeseydi, belki bugün Türkiye ilim, sanayi ve kalkınma alanında Almanya, Japonya gibi ülkelerin seviyesinde olacaktı.
Diğer taraftan iktidarları döneminde demokrasiyi ülkede tesis ederek, din ve vicdan hürriyetini, insan hak ve hürriyetleri siyaseten uygulamaya koyan Demokratlar, devletin demokratik standardını yükseltmişlerdi. Onlar döneminde ülkemiz, hür dünya nezdinde Demokrasi ile yönetilen saygın, müreffeh bir devlet konumdaydı.
Diğer taraftan onlar, Demokrasinin bir gereği olarak halkın manevî ihtiyacını karşılamak üzere İmam Hatip Okulları, Kur’ân Kursları ve ilahiyat fakültelerini yurt çapında yaygınlaştırarak manevîyata hizmet etmişlerdi. Ancak onlar bu hizmetleri seçim meydanlarında asla siyaset malzemesi yapmamışlardı.
Ülkenin maddî – manevî yönden çıtasını yükselten Demokrat iktidarları, Kemalist zihniyet mensubu sivil ve askerî darbeciler tarafından defalarca kesintiye uğratıldı. Daha sonraki süreçte darbeciler, halkı oyuna getirerek Demokratları zayıflatarak 2002’de siyaset sahnesi dışına attılar, onlar yerine Demokrat olmayan, ancak Kemalizm ile uzlaşabilen dindar kimlikli bir grubun önünü açarak iktidara gelmesini sağladılar.
MEVCUT SİYASÎLER KAYNAKLARI HEBA ETTİLER
O dönemden bu yana iktidarda olan ve belediye idarelerinden gelen bu siyasîlerin vizyonu, ne yazık ki ülkeyi refah ve hür Demokratik ülkelerin seviyesine çıkarmayı ön görmemektedir.
Onlar ülkenin kaynaklarını yol, tünel, metro, gökdelenler, dev alış veriş merkezleri, gösterişli adalet sarayları ve devlet idare binaları inşa etmeye harcadıkları görülmektedir. Başta İstanbul olmak üzere yeşil alanlar daraltılarak ya da yok edilerek şehirler beton yığınları haline getirilmiş durumdadır.
Ulaşımı kolaylaştırmak için zarurî yatırımlar elbette yapılmalıdır. Ancak tarım ve sanayi üretimi ihmal ederek sadece yollara ve bina yapımına yatırım yapmak, ülkenin kaynaklarını bu işler için harcamak Türkiye’yi kalkındırmaz.
Demokrat idareler döneminde tarım ve hayvancılık alanında kendi kendine yeten, hatta bu alanlarda ihracat yapan ülkemiz, günümüzde dışarıdan ürün ithal eden bir ülke durumuna getirilmiştir.
Bu dönemde insanlar üretim yerine çılgıncasına tüketim ve israfa yönlendirilip teşvik edilmektedir. Oysa bir ülkede tüketim çok, üretim az olursa orası terakki etmez, zenginleşmez, bilâkis fakirleşir ve geri kalır.
Türkiye’nin demokratik standardı, iktidardaki siyasîlerin Demokrasiye soğuk davranmaları sebebiyle, medeni ve hür milletlerin çok gerisine düşmüş durumdadır. Devletimiz, içerde insan hak ve hürriyetlerinin sürekli ihlâl edildiği, adalet ve hukukun olmadığı, kaos, çatışma ve gerilim içinde bocalayan, dışarıda ise izlenen yanlış dış politikalarla komşularıyla ve dünya ile sürekli kavgalı, geri kalmış bir Ortadoğu ülkesi haline getirilmiştir.
Çare: Toplum çoğunluğun, öz eleştiri yaparak Demokrat olmayan siyasîlere verdiği desteğin kendilerini ve ülkeyi ne hallere getirdiğini görmesi, onlardan desteğini çekerek Demokrat güçleri tutup ayağa kaldırarak iktidara taşımasıdır.