Bütün varlıklar için ahiret hayatı, İsrafil’in (as) Sur’a birinci defa üflemesi ile başlar. Bu kıyametin kopması demektir. Kıyametin kopması ile dünya hayatı biter. İsrafil’in (as) ikinci defa üflemesine kadar geçen süre içinde her şeyin yok olduğu, yaratılıştan önceki duruma dönecektir. Allah’tan başka bütün varlıklar bedenleri yok olacaktır. 

Bu husus Kur’ân-ı Kerîm’de “Allah’ın zatından başka her şey yok olacaktır. Hüküm yalnız O’nundur ve kesinlikle O’na döndürüleceksiniz” âyeti ile sabittir. 

Bu âyetin Cennete, Cehenneme ve içindekilere de şamil olup olmadığı konusunda İslâm bilginleri arasında farklı görüşler ortaya çıkmıştır. Bir kısım bilginler Allah’tan başka bütün varlıklar bir an da olsa helâke maruz kalır. O kadar az bir zamanda olur ki, fenaya gidip gelmiş hissetmeyecekler” demişlerdir.  

Tabiî ki bu fenaya gitme tamamen yok olma anlamında değildir ve olamaz. Çünkü Allah’ın ilmi vardır ve bakidir. 

Dolayısıyla Allah’ın ilmine gider. Dolayısıyla âlem-i şahadetten, âlem-i gayba ve ilm-i İlâhiye gider. Allah’ın dilemesi ile kudret-i İlâhiye tekrar ona vücut vererek gaybdan geri getirir. 

Cenab-ı Allah öyle bir Kâdir-i Mutlaktır ki, varlık ve yokluk, irade ve kudretine nispeten iki menzil gibi, gayet kolay bir surette oraya gönderir ve getirir. İsterse bir anda oradan çevirir.  

Yüce Allah “Bu gün mülk kimindir?” diye sorar. Cevap veren hiçbir varlık yoktur. 

Yine kendisi cevap verir: “Tek ve yekta olan ve her şeye kudreti yeten Allah’a aittir” buyurur.  

Tabiinden Hasen-i Basri (ra) Yüce Allah bunu herkesin yok olduğu, Allah’ın zatından başka bir varlığın olmadığı zaman söyleyecek, soran da cevap veren de yüce Allah’tır. Çünkü buna cevap veren hiçbir varlık olmayacaktır” der.   

İsrafil’in (as) ikinci defa Sur’a üflemesi ile ölmüş ve yokluğa gitmiş olan varlıklar Allah’ın kudreti ile tekrar dirilerek yeni bir hayat daha başlar ki buna “Ahiret Hayatı” adı verilir. Bu Sur’dan sonra cesetlerin inşası ve ihyası, ruhların cesetlere gelmesi, bütün canlıların “Haşir Meydanı’nda” toplanması, amellerin tartılması, amel defterlerinin verilmesi, Peygamberimizin (asm) şefaati, sırattan geçme ve Cennet-Cehennem hayatı gibi hususları ihtiva eder. 

Ahiret gününe, cesetlerin yeniden diriltilmesine ve bütün varlıkların hesaba çekilerek Allah’ın adaletinin tam olarak tecelli etmesine inanmak iman esaslarının en mühimlerindendir. 

İman iki temel esas üzerine bina edilir. Allah’a iman ve ahirete iman. Kur’ân-ı Kerîm Allah’a imandan sonra ahirete iman üzerinde o derece durmuştur ki, ahiretten bahsetmeyen hiçbir sûre yoktur. Üç binden fazla âyet ahiretten bahseder.

Kur’ân-ı Kerîm’de ahiret hayatına verilmiş pek çok isim vardır. “Yevmu’l-Ba’s” “Yevmu’l-Kıyame” “Yevmu’d-Din” “Sâ’a” “Yevmu’l-Hisab” “Yevmu’t-Talak” “Yevmu’l-Huld” “Yevmu’l-Âhiret” “Yevmu’l-Hasret” “Yevmu’l-Feth” “Yevmu’l-Huruc” “Yevmu’t-Tenâd” “Yevmu’l-Cem’ ve’t-Teğâbün.”

Âhiretin varlığı yüce Allah’ın bin bir isminin gereğidir. Madem Allah bakidir, zatı ile kaim olan esma ve sıfatı dahi bakidirler. Bu isimler elbette ebedî tecelli isterler. Bu dahi ebedî bir hayatın devamını ister. Bu bakımdan ahiretin varlığının delilleri Allah’ın isimleri kadar çoktur.