Kâinat Sahibi’nin (cc) kahrını celbeder, musibetlerin gelmesine, şiddetlenerek devam etmesine kendi hatalarıyla fetva verir. Hal-i âlem buna şahittir.

Her Cuma hutbede hatırlatılıyor: “Şüphesiz ki, Allah, size adâleti, iyilik yapmayı ve yakınlara bakmayı emreder. Hayasızlıktan, fenalıktan ve azgınlıktan nehyeder. Öğüt almamız adalete sahip çıkmamız için bize böyle öğüt verir.” (Nahl, 90)

Bu öğüt ne kadar dinleniliyor? Gereğince amel ediliyor mu?

Yoksa cami, cemaat ve namaz siyasete mi alet  ediliyor? 

Hani ‘okul, kışla ve cami siyasetten uzak’ tutulacak; adalet ve kalkınma sağlanacaktı!

* 

Bir toplumda kimden ve nereden gelirse gelsin her türlü haksızlığa, yanlışlığa, zulme karşı çıkılıyorsa orada adalet şuuru gelişmiştir ve adil bir toplumdur. Gerektiğinde bedel ödemekten çekinmez.

*

“Hiçbir organ, makam, merci veya kişi, yargı yetkisinin kullanılmasında mahkemelere ve hakimlere emir ve talimat veremez, genelge gönderemez; tavsiye ve telkinde bulunamaz.”

Evet; Anayasanın 138. Maddesi böyle diyor. 

Peki... Sizce bu hüküm, bu gün gerçekten uygulanıyor mu?

“Millet cehaletle hukukuna sahip çıkmaz ise, hamiyet sahiplerinin bile müstebit olacağı” malum. 

Adalet devletin temeli diyorsak, adalete sahip çıkalım. 

*

Unutmayalım ki; siyaset ve dış tesirler yargıya müdahale etmese, kendi haline, tabiî işleyişine bırakılsa kendini çabuk toparlar. İçindeki yanlışları ayıklar, çürükleri temizler. Kendi iç mekanizmasıyla kendini rafine eder, damıtır. Varlık sebebi olduğu adaleti mümkün olduğu kadar sür’atle tecelli ettirir.

Siyasî görüşe, felsefî ve dinî inanca bakılmaksızın, pusula gibi sürekli adalete dönük; vicdan sahibi hukukçular cesur kararlarıyla bunu gösterecektir inşallah. 

Çok zor ve şartlar aleyhte görünse bile.

İnanıyoruz ki; adalet bir gün tecelli edecek. Hedefe ulaşacak, gerçekleri görecek, mağdur ve mazlumların sesini duyacaktır inşallah.

Son sözü Kafka’ya bırakalım: 

“Adalet rahat olmalı ve rahat bırakılmalı. Yoksa terazi sallanır ve adil bir hüküm verilmez.”