Nefis kendini hür ve müstakil görmek istiyor. Hesap vermek istemiyor. Özgüven patlaması sonucu kendini ilah gibi kabul ediyor.

“Heva ve hevesini kendisine ilah edineni görmedin mi?” (Furkân Suresi-43)

***

Her olay Rabbimizden bize gönderilen bir mesajdır. Önemli olan bunu doğru okuyup, gerekli dersi çıkarmak, “Rabbim verdiğin mesajı aldım!” diyebilmektir.

Hastalık ve deprem gibi hadiseler başıboş olmadığımızı, ölümlü olduğumuzu ve hesap vereceğimizi ihtar ediyorlar.

Manen bize diyorlar ki: Ancak fıtratınıza uygun yaşayınca mutlu, huzurlu ve başarılı olabilirsiniz.

Öyleyse kendinizi tanıyın, dünyaya geliş gayenizi, nereden gelip nereye gideceğinizi öğrenin. Size verilen nimet ve kabiliyetlerin farkına varın. Olmadığınız bir şeyi olmayı hedeflerseniz başarısızlığa mahkumsunuz.

Öyleyse fıtratınızı hedefleyin. Kendiniz gibi bakmayı, davranmayı, düşünmeyi, öğrenmeyi hedefleyin. Kendiniz olma haline kucak açın. Sık sık nefis muhasebesi yapın.

Sevin, sevdiklerinize değer verin. Size verilen emanetlere sahip çıkın. Fıtrata uygun yaşayın. Bunun için çok çalışın. İki günü eşit olan ziyandadır.

Kâinattaki her varlıkta mükemmele doğru bir gidiş vardır. İnsan da; ilim ve dua vasıtasıyla tekemmül edecektir.

***

Her insanın zaman zaman yaşadığı çaresizlik ve tehlike anları vardır ki, o zaman çırpınmaya, isyan etmeye ve haykırmaya gelmez. Batar insan ve boğulur. Marifet o anları en az zararla geçirmektir. Rabbimizin yardımı yakındır. Sonrası gittikçe kolaylaşır.

Kadere teslim olmak, bazen akışına bırakmak lazımdır o anlarda. Menfi, miskin, aciz bir tevekkül değildir bu, aktif sabırdır. Müspet, enerjik, hedefli, iyimser bir sabır. Unutmayalım ki; bu dünyada ölümden başka her şeyin çaresi vardır. Önemli olan fıtratta kalmaktır.

Fıtrata uygun olarak gönderilen Şeriat-ı Muhammediye (a.s.m) bir cilt gibi olup, bedenin genişlemesine göre rahatlıkla uyum sağlayan ve mahiyetini muhafaza ederek genişleyebilen bir özelliğe sahiptir.

***

Allah’a inanan ve O’na teslim olan insan; nefsin arzularını ilahlaştırmaz. Allah’tan başka varlıklara kulluk edemez. Tahakküm etmediği gibi; tezellül de etmez.

“Zira, helâl dairesi geniştir, keyfe kâfi gelir. Harama girmeye hiç lüzum yoktur. Feraiz-i İlâhiye ise hafiftir, azdır. Allah’a abd ve asker olmak öyle lezzetli bir şereftir ki, tarif edilmez. Vazife ise, yalnız bir asker gibi, Allah namına işlemeli, başlamalı. Ve Allah hesabıyla vermeli ve almalı. Ve izni ve kanunu dairesinde hareket etmeli, sükûnet bulmalı.

Kusur etse istiğfar etmeli: “Yâ Rab, kusurumuzu affet. Bizi Kendine kul kabul et. Emanetini kabzetmek zamanına kadar bizi emanette emin kıl. Âmin!” demeli ve Ona yalvarmalı.”