31 Mart sonrası YSK garabetiyle yenilenen 23 Haziran seçiminin sonuçları, iktidar bloğunu adeta “dut yemiş bülbüle” çevirdi. Sonuç bu taraf için ağır bir hezimet. Bir önceki yazımızda, tekrarlanacak seçimi iktidar bloğunun 31 Mart’ta karizmasının çizilmesi ve bunların artık yenilebildiklerinin görülmesinin getireceği psikolojik güvenle Millet İttifakı adayının rahatlıkla alacağını ifade etmiştik. 31 Mart-23 Haziran arası iktidar bloğunun yaptığı fahiş hatalar aradaki farkın beklenenden daha fazla açtığı da ortada. 

İlk etapta, YSK üyelerine aralarından seçmeleri için sunulan sipariş iptal sebeplerinin hiçbirisi toplum nezdinde karşılık bulmadı. Mağdur edilen mazlum karakteri kendiliğinden oluştu. Tahminimce “Hiçbir şey olmadıysa da bir şeyler oldu” diyen adam bile yalnız kalıp aynaya baktığında “Ne diyoruz, ne iddia ediyoruz yahu biz” diye kendi kendine söylenmiştir.

Rüzgâr arkanızdan eserken yaptığınız doğru işler hızınıza hız katarken, yaptığınız bazı yanlış işler çoğu zaman hızınızı kesmez. Fakat rüzgâr karşınızdan esmeye başladığında yaptığınız çoğu doğru işler artık hızınızı arttıramadığı gibi, yaptığınız yanlış işler ise sizi olması gerekenden daha hızlı bir şekilde aşağı yuvarlar. Rüzgârı tersine çeviren sebepleri şu an zikredecek değiliz, fakat AKP’nin bugün yaşadığı budur. 

31 Mart-23 Haziran arası AKP-MHP ittifakınca ağır haksız ithamlar yapıldı, fakat bu ithamlar kendilerine döndü.

23 Haziran da yapılan öyle iki büyük hata vardı ki; tüm Türkiye dumura uğradı.

Birincisi, 31 Mart’taki seçim stratejisi olarak belirledikleri, “Millet İttifakı terörle işbirliği yapıyor” söylemini kendileri çürüttüler. Bir önceki yazımızda, Cumhur İttifakı’nın Millet İttifakı’na yönelttiği “Terörle işbirliği yapıyorlar” söyleminin, “HDP oylarını biz alamayız da onlar nasıl alır” realitesine duyulan kıskançlıktan ibaret olduğunu bildirmiştik. 23 Haziran seçimi ise, bu iddiamızın ispatına sahne oldu. HDP tabanının oylarını çekebilmek uğruna, ülkemizin baş belası olan PKK’nın hapisteki elebaşı Öcalan’ın desteğini alabilmek için İmralı’ya adam sokuldu. Kendi elinden alındığı açıklanan bir mektubun muhtevası Cumhurbaşkanı Erdoğan tarafından bile; Öcalan HDP tabanının tarafsız kalması gerektiğini söylüyor şeklinde mealen okundu. Bu mektupta Öcalan “ne Cumhur, ne de Millet İttifakı’nı destekleyin, tarafsız kalın” diyordu. MHP lideri Bahçeli Öcalan’ın mektubunun içeriğinin siyasî bir değeri olduğuna dair ifadeleri, haber programlarından yayınlandı. Yani Türk Milliyetçiliğini merkeze almış MHP’nin lideri Bahçeli’nin bile Öcalan’ın mektubuna bel bağlayıp sahip çıktığı görüldü. Hem Erdoğan’ı, hem Bahçeli’yi ibretle ve teessürle izledik.

Çaldılar dediler, İmamoğlu’nun neyi nasıl çaldığını ortaya koyamadılar. Halbuki her iki yerel seçime de, AKP Belediyelerinin yönettiği il ve ilçelerde, gereksiz veya şişirilmiş veyahut olmayan harcamalarla belediyelerin borca boğulduğu söylemleriyle girildi. AKP’li belediyelerin çalmayla, gereksiz fahiş borçlandırmalarla gündemde olduğu bir seçim hengamında, AKP tarafının “çaldılar” söylemine sarılması garip bir ironiydi.

İmamoğlu kazanacağına olan kesin inancından mıdır, yoksa başkan olunca CB Erdoğan’a ihtiyacı olacağını düşündüğünden midir bilinmez, rakibini tuş edecek bu alanlara hiç girmedi. Yani rakibini tuş etmek yerine, “1-0 olsun benim olsun” şeklinde defansif bir propaganda yürüttü. 

Sonunda, her şey çok güzel olacak mı bilinmez, ama 1-0 oldu, onun oldu.