Afakî âlemde peşinden koştuğumuz masivanın fani, zail, zulümatlı yüzünde hüzünler, telaşlar, endişeler, korkular hissederiz. Bazen de ruhumuzu ferahlatan, kalbimize huzur ve sükûnet veren mekânlar ve insanlar olur. Yaşadığı zamanda taşıdığı değerlerle genç nesillere ışık tutabilecek insanların hayat hikâyelerinde güzel numuneler, ibretler, dersler vardır.  

Her zaman namaz kıldığımız camide minberin sağ tarafında namaz kılan doksan iki yaşındaki Hasan Kuş, huşu ile kıldığı namazı, tesbihi, duası, zikri, ibadeti, nafile namazları ile muhterem bir insan. O Rabbine bütün varlığıyla yönelince tevekkül ve teslimiyetle İlahi huzurda hüzünlü nidaları, niyazları, duaları âminlerle arşa yükselir. 

O imana, ibadete, istikamete, İlahi aşka, muhabbete, ibadete ve takvaya ulaşmış ulu bir çınar. 92 senelik ömründen görüp geçirdiklerini sordum. Zinde vücudu, berrak zekâsı ve güçlü hafızasıyla rüzgâr gibi geçen ömrünü güler yüzlü tatlı, hoş, anlatımıyla kısa bir sohbette hülasa etti.

Tabii güzellikleri, bağ ve bahçeleriyle meşhur şirin Belde Erkmen’de doğmuş. Askerliğe kadar ilkokulu bitirmiş. Orta eğitimi ve ticareti birlikte yürütmüş, 1954 yılında Afyon Devlet Hastanesinde çalışmaya başlamış. Hayatının her döneminde çalışmak ve başarmak onun şiarı olmuş. 

Hasan Kuş, 1956 yılında Afyon Verem Savaş Dispanserinde laborant olarak çalışırken, mesai arkadaşı Röntgen Teknisyeni Ömer Balı ile beyaz iş önlükleriyle İzmirli Otelinde kalan Bediüzzaman’ı ziyaret edip, elini öpmüş bahtiyarlardandır. Üstad, seni kayıt ettim, demiş. Sohbet ettikten sonra, müsaade alıp ayrılmışlar. Hayatında ve hafızasında o an bir tatlı hatıra olarak hâlâ duruyor. İşitme kaybı kısıtlı hale gelinceye kadar uzun yıllar Nur sohbetlerinden feyiz almış, huzur bulmuş.

Mesai haricinde fahri sağlıkçı olarak evlerdeki hastalara hizmetlerini aksatmadan icra etmiş. Eski Kızılay Başkanı H. Hakkı Özsoy, “80 Yılı Aşan Bir Ömürden Notlar” isimli kitabında Hasan Kuş’un motorlu bisikletle köylerde hastalara fedakârca götürdüğü hizmeti anlatmış. “… sonra da Erkmen’deki hasta, yaralı, iğne, pansuman vs. işlerini, bıkmadan usanmadan, Allah’ın her günü kış-yaz demeden, gece yarılarına kadar para almadan, menfaat gözetmeden yapardı.” şeklinde ifade etmiş.

O hayatını Allah’ın rızasını kazanmaya, hayra, ibadete, iyiliğe adamış, faziletli bir insan. 1950 yılında hacca gitmiş. Rahmetli eşi Gülsüm Hanımla 4 ay mukaddes topraklarda kalmışlar. 13 tane Hac ve umre ziyareti gerçekleştirmiş. İbadetin ve istikametin kazancına bereketini, sağlık ve huzuru hayatının her safhasında görmüş. Dört çocuğunun yetişmesinde, eğitiminde, yuva kurup mülk edinmelerinde hiç zorluk çekmemiş

Hayır kurumlarına, camiye, Kur’an kurslarına, yurtlara ve muhtaç insanlara yaptığı yardımları o bahsetmese de, onu tanıyanlar söylüyorlar. Evine yakın Kele Yurdu’nda kalan hafızların gönüllü sağlık hizmetlerini ve üzerine düşen hayri hizmetleri uzun yıllar ifa etmiştir.

Bağdatlı Ruhi’nin Beyti: “Sanma ey hace ki senden zer ü sim isterler/ Yevme la yenfau da kalb-i selim isterler” (Ey efendi, senden altın ve gümüş isteyeceklerine sanma. Hiçbir şeyin fayda vermediği günde ancak kalbi selim isterler.) 

O, Şuara Suresi 88 ve 89. ayetlerde anlatılan o güne hazırlanan, salih bir Müslüman.