Bozkırlardan, dağlara, bağlara bahçelere kadar yeryüzünün sarı renkli manzaraları sonbaharı anlatır. Hayatın fani, zail, geçici çehresini nazara veren, hüzünlü ayrılığı, ihtiyarlığı ve ölümü hatırlatan tefekkür mevsiminde güz mevsimi farklı duyguları, hissiyatları akla getirir.

Yaşlı gezegenimizin yüzünde bu mevsimde soğuk bir tebessüm, zamana karşı tatlı bir telaşla koşuşturur her şey. Mahsulleri ambara, kurutmalıkları kilere yerleştiren insanlar, kışa hazırlanır. Gökyüzünün maviliklerinde bulutlarla yarışırcasına göçmen kuşları gurbete kanat çırparlar. Sonbahar, yeni bir başlangıcın işaretlerini verdiği gibi hüzünlü ayrılığın halet-i ruhiyesini de hissettirir. Farklı düşüncelerin, şekillerin arz âleminde tuvale yansımış manzaraları gibi okunur. Ağaçların turuncu, sarı, mor, kırmızı yaprakları bir renk senfonisi gibi zemin yüzünde rüzgârın önüne serpilir. 

Sonbahar mülahazaları ile Barla’ya yolunda ilerliyoruz. Sabahın erken saatlerinde Eğirdir gölünün mavi suları üzerine yansıyan güneş ışınları, yaban ördekleriyle birlikte dalgalarla raks ediyordu. Gölün serin sularının bereketi etrafındaki yeşil kuşak bitki örtüsünden fark ediliyordu. 

Yüksekçe bir yamaçtan göle nazır, azametli dağlara ve yalçın kayalıklara yaslanmış Barla’nın ihtişamlı duruşu, heybetli görünüşü ile heyecanımız arttı. Çoktandır ziyaret edemediğimiz Barla, Bediüzzaman’ın mecburi ikamet ettiği, Nurların telif edildiği, Isparta Kahramanlarının fedakârlıkta sınır tanımayan, Kur’an hizmeti uğruna hayatı hakir gören serdarların destansı hayat hikâyelerini hatırlatır.

Barla’da arkadaşlardan bir süreliğine müsaade aldım. Yalnız adımlarla birçok tedai ile hayal, hissiyat, duygularla yabancı gibi eski zamanları yaşarcasına yürümek istiyorum. Güler yüzlü, misafirperver Barla insanlarıyla selamlaşıp konuşuyoruz. Köyün her tarafı bu güz mevsiminde yeşil rengini kaybetmemiş. Dağın bereketi, çam havası, suyu, yüksekten görünen göl manzarası o beldenin güzelliğine güzellik katmış. Bahçelerde dallarından sarkmış çeşitli meyvelerden hünnap, nar, şeftali, elma, armut… Bol miktarda sebzeler görülüyor. 

Barla’nın her tarafında Bediüzzaman ismini hatırlatan yerler, mekânlar, isimler yer almış. Çınar Bediüzzaman Sokak, Bediüzzaman Mus Mescidi, Bediüzzaman Evi, Said Nursi Kültür Evi, Cennet Bahçesi, Yokuşbaşı Çeşmesi, Yokuşbaşı Camii ve sarmaşıklı minare, Çamdağı, Katran ağacı ve Kabristan… Barla’nın tarihi çok eskilere dayandığı için eski evler ve tarihi konaklar kenar mahallelerde görülüyor. Hatta sadece iskeleti kalmış tarihi bir konak, zamana karşı hâlâ ayakta duruyor.  

Köyün en yüksek bir tepenin üstünde sedir ve ardıç ağaçlarının olduğu kabristan sükûnetiyle koynunda yatan nur talebelerine asude bir bekleme salonu olmuş. Ağaçlardaki rüzgârın hışırtısıyla kuş sesleri musiki terennümleri gibi kulağımıza hoş geliyordu. O yükseklikte bir uçtan öbür uca bağların, bahçelerin ve Eğirdir gölünün muhteşem görüntüsüyle o eski belde, şimdi şirin bir köy olan Barla, mümkün olsa bir ömür boyu kalınacak hoş bir mekân, güzel bir yurt, unvanına layıktır.

Bir ara hatırıma 1976 Barla’yı ziyaret eden Hulusi Yahyagil Ağabey’in Üstad’a duyduğu hasretle çınarın altında şöyle mırıldanmış: “Bir mevsim-i bahârına geldik ki âlemin, bülbül hâmuş, havz tehî, gülistan harâb.” Barla’da Bediüzzaman ve talebelerine olan sevgi, hasret ve muhabbetin sonar ermesi mümkün değil. Mevsimin hüzünleri inşallah bizleri Rabbimizin marifetine, muhabbetine, zikir, fikir, sürur, şuur ve şükrüne ulaştırır. 

Barla’ya seyahat ve ziyaretin sonunda o mübarek beldenin manevi ikliminde içimizdeki sevinç, huzur ve süruru: “Fakr-ı mutlak, acz-i mutlak, şükr-ü mutlak, şevk-i mutlak ey aziz” söyleyerek ifade edebilirdik.