Mizah yazısı yazmanın git gide daha da zorlaştığı ve aynı zamanda kolaylaştığı bir coğrafyada yaşadığımızı bu hafta bir kez daha fark ettim. Bunun iki sebebi var. Halihazırda gündemi meşgul eden haberler ve gelişmeler abartı, ironi gibi mizah unsurlarıyla destekleyip bir yazı yazamayacağım kadar saçma ve akıldışı. Zaten ironik olan bir şeyi nasıl ironikleştirebilirim ki? Direkt haberi buraya yazmam bile insanlara dakikalarca kahkaha attırabilir bence. Meselâ hemen bir örnek verelim; Ege’de bir türlü söndürül(e)meyen orman yangınlarıyla alâkalı olarak Orman Bakanımız Sn. Pakdemirli, “Devlet bir şey yapıyorsa biraz da güveneceksiniz arkadaşlar” demiş. Bak şimdi ben bunun üzerine ne söylesem olay komikliğini yitirecek. Ama yani anlamıyorum. Yangın söndürme uçaklarımız arızalıymış, yağ damlatıyormuş, canları uyanmak istemiyormuş, falan diye kaç dönüm ormanlık alan potansiyel inşaat sahası haline geldi, biz ülkenin Orman Bakanı’nın gülerek açıklamalar yapışını izliyoruz... 

Egemen Bağışsız bir Prag

Bir başka kendiliğinden mizah show olan haberimize geçelim; Egemen Bağış Prag Büyükelçisi oluyor. İşte bu haber şu an bu kadarıyla bile o kadar absürd ki daha fazla absürdleştirerek bunu daha komik bir hale getiremem.

Üstelik Çedile okurları için bu haber iki kat komik olmalı. Çünkü çok yakın zamanda Çekya’da yaşama fırsatım olduğunu biliyorsunuz. Ve hatta ziyaretimden sonra güçlü kalamayıp Notre Dame’ın bile yandığını... Artık benim kem gözüm mü sebep oldu, yoksa yalnızca varlığım bile yetiyor mu bilmiyorum, ama benim olduğum yer iflâh olmuyor arkadaşlar. Şu Çekya benden çektiğini kimseden çekmedi. Hayırlı uğurlu olsun artık insan diyecek bir söz de bulamıyor. Ben yine de Prag’ı hatıralarımda Egemen Bağış’sız yaşatacağım. 

Teşekkürler Türkiye!

Bunlar mizah yazısı yazmamı kolaylaşmasının sebepleriydi. Alt alta gündemdeki haberleri sıralı madde olarak yazsam bile kahkaha krizlerine girebileceğimizden ötürü benim ekstra bir çaba harcamama gerek kalmıyor. Teşekkürler Türkiye! E bir yandan da zorlaşıyor dedim, ama. Bunun sebebi de yaşanan ve şahit olunan olaylardan sonra yeniden gülebilmenin ve güldürmenin vicdanıma ağır gelmesi. “Evet şunlar şunlar oldu, ama hayat devam ediyor biz bunları unutup mutlu olalım” diyemiyorum kendime. Ama hafıza-i beşer nisyan ile malûl olduğundan istesem de istemesem de unutup devam ediyorum hayata. İşte böyle zamanlarda insan aczini daha iyi hissediyor. Elimden bir şey gelmiyorsa bile biliyorum ki Allah Âdil ve Kadir. Ben unutsam da O unutmuyor. 

Uzun uzun düşünmeliyiz

Çok değil iki gün önce yaşanan bir olaydan bahsettiğimi, gündemi az çok takip ediyorsanız anlamışsınızdır. 10 yaşındaki çocuğunun gözleri önünde bir annenin eski eşi tarafından öldürülmesinden bahsediyorum. Ayrıntılarını verip bâtılı tasvir etmek istemiyorum, ama hiç bahsetmeyip böyle bir şey olmamış gibi davranmak da fıtratıma ters. İki gün önce sabah gözlerimi açar açmaz bu haberi gördüm. Çok üzgün ve şaşkındım. O annenin yardımına koşmak yerine neden video kaydı yapıldığını anlayamıyordum... Şimdi elimizden bu haberi menfi bir yolla daha çok yaymaktan başka neler gelebilir bunları düşünüyorum. Elbette kendimizden başlayarak toplumu değiştirmeye çabalamalıyız. Bunun pek çok yolu var, ama bizler Risale-i Nur’dan aldığımız derslerle pek çok olaya farklı bir pencereden bakabildiğimiz için en çok da bize iş düşüyor. Söylenebilecek çok şey var, ama bence şimdi söylemekten çok uzun uzun düşünme zamanı. Belki böylece unuttuğumuz bütün değerlerimizi hatırlayabiliriz...