Birbirlerine güç verdiklerinde ‘adaletle hizmet etmek’ ortaya çıkar. Bu çerçevede hizmet eden de sevaplı bir iş yapmış olur.

Dinin yüce hakikatleri, siyasetin basit ve geçici menfaatlerine alet ve tabi edilemez. Edilse dine cinayet olur. Aklı başında olan bu yola başvurmaz.

Din siyasete yol gösterir; siyaset de dine hizmet eder. Siyasette güç olduğundan, dine hizmet iddiası da şüphelidir. Güç korkutur, riyakârlar üretir.

Dinin sahibi Allah’tır. Dine hizmet, kişinin nasibidir. Dine hizmet amaçlı tavizler, dünyalık kazanımlar, kesret-i etba çabaları yanıltıcıdır. Peygamberimizin  (asm) başvurmadığı bir yolla dine hizmet iddiası dine zarar verir.

İman ve Kur’ân hizmetine naehillerin dahil olması, gurupların oy deposu görülmesi, makam sevdalı, gururlu ve kibirli hasta ruhların vitrinlerde bulunması kutsî amaçları arzîleştirmiştir, siyasîleştirmiştir.

Talebelerini siyasete, idare işine ve hükümetin icraatına mümkün mertebe karıştırmayan Said Nursî, halisane Kur’ân hizmetinde olmanın, her şeye bedel ve kâfi geldiğini söylemesi Kur’ânî bir ölçüdür.

Şuâlar (s. 568) isimli eserinde Bediüzzaman: “..şimdi bu kadar kuvvetli cereyanlar içinde siyasete giren hiç kimsenin istiklâliyetini ve ihlâsını muhafaza edemeyeceği, birisinin hatasıyla onun masum çok taraftarlarını ezmek lâzım geleceği, Kur’ân’ın hiçbir şeye alet olmayan kudsî hakikatleri, bir propaganda-i siyasette alet olmuş tevehhüm edileceği, hem milletin her tabakası; muvafığı ve muhalifi, memuru ve âmisinin o hakikatlerde hissesi olduğu ve onlara muhtaç bulunduğu, Risale-i Nur Şakirtleri, tam bitarafane kalmak için siyaseti ve maddî mübarezeyi tam bırakmak ve hiç karışmamak lâzım geldiği..” şeklinde siyasete karşı duruşu ortaya koymuş ve bu konudaki ölçüyü de, ‘yalıda Kur’ân hizmeti’ teklifine karşı, ‘beni dünyaya çağırma’ diyerek göstermiş, elmas kıymetindeki hakikatlerin kömürle değiştirilmeyeceğini göstermiştir.

İman ve Kur’ân hizmetini yine onun ölçüleriyle yapmak icap eder, yoksa vebal büyüktür.