Çocuklarla evimizdeyiz.
Serbest bir saatte, aklımıza gelen şeyleri söylüyor ve üzerinde konuşuyoruz.
Benim de aklıma, dört ay önce vefat eden babam geldi ve; ‘Acaba şu an babam ne yapıyordur?’ diye bir soru sordum.
Doğrusu konuştuğumuz diğer konular içerisinde böyle bir dünyevî olmayan soru, biraz ortama soğuk duş etkisi yaptı, kimse ne diyeceğini bilemedi.
Sonra sonra ise, daha önce konuyla ilgili okunan kitaplar, dinlenen sohbetler, yüklenen bilgiler devreye girmiş olmalı ki, hanım; ‘O şu an ‘paydos’ta.’ dedi.
Doğrusu ‘paydos’, muhtevası anlaşılan bir kelime idi. ‘Paydos nasıl bir şeyse, dünyadan ayrılmak da öyle bir şeydir.’ diye de ekledi.
‘Paydos’un, insanda nasıl bir etki oluşturduğunu hepimiz biliriz. Askerliğin bitmesiyle oluşan ‘terhis’in, bir yoğun eğitim döneminden sonra oluşan ‘paydos’un zihninde olumsuz bir karşılığı yoktu.
Zaten herkes bu durumu bir şekilde kendi hayatında yaşıyordu. Nitekim dönem boyunca yoğun dersler gören, yorulan bir öğrenci, dönem sonunda nasıl bir diploma ile karşılaşıyor ve onun tadını çıkarıyorsa, (ya da tam tersi tatilin tadını çıkaramıyor ve hatta burnundan geliyorsa), dünyadan terhis olan insan da, elbette amel durumuna göre bir sonuca ulaşacağı anlaşılan bir durumdu.
Şu ana kadar ki geldiğimiz hayat durakları bizlere bir şeyler söylüyor. Ruhlar âlemi, anne rahmi, dünya… Özelliği ne olursa olsun anne karnındaki hayatın, içinde olduğumuz dünya hayatından daha geniş, daha özellikli, daha uzun ve daha rahat, daha kuşatıcı olduğu söylenemez. Tabiî bu bilgiler de anne karnındayken anlaşılamaz.
İşte ahiret hayatı da böyle bir şey olsa gerek.
Yüz yirmi dört bin enbiyanın, milyonlarca evliyanın haber verdikleri bilgiler bu yöndedir.
Kur’ân’ın tarif ettiği şekliyle, cennetin nimetleri, dünyadakilere nazaran ‘hiç göz görmemiş ve kulak işitmemiş ve kalb-i beşere hutur etmemiş’ derecede bir parlak rahmet yansımasıdır.
O zaman, ebedî âleme giderken uğranılacak olan berzah âlemini, karanlıklı görmek anlamsızdır. Orası belki dünyadan daha aydınlıklı, daha nuranî, daha rahat, daha geniş ve daha çok nimetli bir âlemin kapısıdır.
Kişinin dünyadaki amellerinin güzelliği oranında o âlemin de aydınlığı, nimetleri artacak iken, ihmali oranında da bir o kadar azabı da şedid olacaktır.
En kolay, anlaşılır ifadesiyle, ‘Vefat eden babam şu an ne yapıyordur?’ soruma karşı aldığım, ‘O şu an paydosta.’ cümlesi, beni tatmin etti ve rahatlattı.
Tabiî diğer âlemde, dünyadaki gibi bir zaman kaydının bulunmaması, açlık susuzluk gibi dünyevî sonsuz ihtiyaçların orada olmaması, bizim beklemek sıkıntısı gibi gördüğümüz dünyevî durumların orası için söz konusu olmaması orayı daha iyi anlamamıza katkı sağlıyor.
Dünyada sıkıntı olarak görülen şeylerin, orada söz konusu olmaması anlaşılır bir durumdur. Yani içinde yaşadığımız atmosfer tabakası nasıl bazı kayıtlar ile sınırlı ise, bazı yaşanabilir gazlarla dolu ise, nasıl bazı kanunlar burasının dışında yok ise, kabir âlemini de böyle anlamak mümkündür.
Ben de bir evlât olarak, babamın düşündüğüm ve iman ettiğim güzel amellerine bir katkı olsun diye, istirahat ediyor olduğu cennetasa serinliğinde hissettiği lezzetleri artsın diye, bol bol Kur’ân tilâvetleri, Yasinler ve özel duâlar gönderiyorum. Dünyada iken (baba-oğul) nasıl bir hukukumuz var idi ise, şimdi de benzer bir hukuk devam ediyor. O bizi, biz onu yine görüp gözetiyoruz.
Duâlarımdan, babam berzahta hissedar oldukça, ben de dünyada rahatlıyorum. Mekânın cennet olsun babacığım. Biliyorum, dünya gamından ‘paydos’tasın. Bizim ise, henüz imtihanımız sürüyor.