Avcı Hattındaki Asker Gibi

Merhum Ali Fuat Başgil, “Gençlerle Baş Başa” adlı kitabının girişinde kitap okuyan genci avcı hattında düşmanı hedef almış, pusuya yatmış askere benzetiyor. Bu asker bir an bile olsa gözünü düşmandan ve hedefinden ayırmaz. Ayırdığı anda mahv olmuştur! Düşman askeri de kendisinden ayırmıyor çünkü. Küçük bir gafleti hayatına mal olur! 

Bu nedenle avcı hattındaki asker düşmanı hedef alırken gözünü dört açar! Kendisine hiçbir uykusuzluk, yorgunluk, rahatlık meyli ve düşünce gaflet vermez! Çünkü o ölüm kalım savaşı veriyor. Çünkü onun silahının namlusunun ucunda bir milletin feryadı vardır. Çünkü o kendi nefsi için savaşmıyor. Kaldı ki kendi nefsi için bile savaşsa insan, böyle bir ölüm kalım savaşında gaflete meydan vermez. Gafletin “ölüm” demek olduğunu bilir.     

Anlık Gaflet Hayatınıza Mal Olabilir

Merhum Başgil, belki de farkında olmadan, bizim risale okumalarımızın nasıl bir helecan, heyecan, merak, iştiyak ve aşk içinde olması gerektiğini tarif etmiş. Allah razı olsun.

Biz risale okumakla, risale dinlemeyi, risale dinlemekle ders yapmayı, hitap etmekle muhatap olmayı birbirinden ayırt etmiyoruz. Hepsi aynı mahiyettedir, hepsi aynı keyfiyettedir, hepsi aynı nurdur, hepsi aynı sevaptır! Hatta ders yapmak, ders dinlemekten ve muhatap olmaktan daha tehlikelidir, daha risklidir, daha zordur. Çünkü ders yapan, en az ders dinleyen kadar mütevazı ve ihlaslı olmadığında, okuduğu satırların imtihanını kaybeder. 

Ders dinleyenin de en az salondaki diğer ders dinleyenler kadar derse ilgili, meraklı, ihlaslı, mütevazı ve huşu içinde olması beklenir. Dersten beklediğimiz feyiz ve bereket, nur ve hidayet bizden bunu ister. Yoksa o nurlar ve feyizler gelmez. En fazla kulağımıza dokunur gider, en fazla bir kulağımızdan girer, diğerinden çıkar gider. Bizi manevî aguşuna almaz. Bizi yapılandırmaz. 

Nitekim Üstad hazretleri diyor ki: “Sana ışıklanan bir nuru tutmak için… gaflet esbabından tecerrüt et, onlara müteveccih ol, dur!”  “Ona karşı sen yüzün, ağzın, ruhunla o rahmet nesimine karşı teveccüh et, kendini mukabil tut… Ruhunla teneffüs et!”, “Kalbinin gözüyle, ruhunun nazarıyla kendini ona mukabil tut! Ve gözünü ona tevcih et, bekle!”1       

Kulağımızdan Teğet Geçmemesi İçin

 Feyz almak kolay bir iş değildir. Zor da değildir. Bizden samimiyet ve ciddiyetle yönelmemizi ister. Biz elimizdeki telefonla veya başka merakaver bir şeyle meşgul olarak bu ciddiyeti göstermediğimizde o bizim kulağımıza da gelip dokunmaz. Kulağımızdan teğet geçer! O dersi anlayamayız ve kavrayamayız. O ders bizim ruhumuzda tesir yapmaz, bizi yapılandırmaz.

Bir ihtiyacınız için, bin bir zorlukla randevu alıp, valinin huzuruna çıkmışsınız. Tam huzurdayken, vali sizi karşılamak için ayağa kalmışken, elini size uzatmışken… Siz, pencereden dışarısını seyretmeye koyulmuşunuz! İlginizi dışarıya kaçırmışsınız! 

Vali ayakta, eli boş kalmış! Böyle bir durumda validen istediğiniz ve sizin için önemli olan ihtiyacı alabilir misiniz? Yoksa valinin tekdirine mi uğrarsınız?

Ders dinlerken, dersten beklediğimiz feyiz ve nur bize dünyadan da, ahiretten de önemli bir keyfiyet sunuyorsa, başka ve daha değersiz şeylere ilgimizi kaçırmamız, bizi valinin himmetinden faydalanamayan adamın durumuna düşürür.      

Dipnot:

1- Lem’alar, s. 224