Küfür Nedir?

Küfür kelime olarak (hakkı) örtmek, reddetmek, yok saymak, görmezden gelmek gibi manalara gelir. Bunlar Allah’a karşı olursa, insanı küfre sokar.     

Istılahta ise, iman esaslarını reddetmeye, yani kabul etmemeye küfür; reddeden ve kabul etmeyen kimseye ise kâfir denir. 

Allah’ın varlığını sorgulayan, Allah’ın emir ve yasaklarını da dinlemez. Ve baştan kaybeder. Oysa kaybettiği şey, sıradan bir sevgi değil, kâinat sahibinin rızasıdır. Bu bir faciadır.

Küfür bir iş ve eylem gerektirmediği için kolaydır ve rahattır.         

Küfür Delil İstemez!

Çünkü, küfrün hiçbir delili ve bürhanı yoktur. Hiçbir dayanağı yoktur. Sadece zandan ibarettir. Sadece şeytanın iğvasıdır, aldatmasıdır, kandırmasıdır. Yalanın en aptalcası ve en çürüğüdür.    

Ama şeytan kişinin fabrika ayarlarını bozmuşsa, iş daha baştan zorlaşır. Şeytana karşı koymak, küfürden kendini korumak ve imana ulaşmak artık güçlü bir delil isteyecektir. 

Asrımızın sıkıntısı esasen tam da budur. Asrımızda insanın topyekûn fabrika ayarları bozulmuştur. İşe bilimsellik süsü de verilmiştir. Dolayısıyla mukallit olan çok insan bu tuzağa maalesef kapılmıştır ve kendini orada konumlandırabilmiştir.

Normalde sağlıklı düşünen bir insana küfrü kabul ettiremezsiniz. Çünkü insan fıtratı küfrü reddeder. Küfrü, aynen olduğu gibi deli saçması bulur. Tartışmaya bile gerek duymaz.

Çünkü kâinat varsa, kâinatın Hâlıkı, Yaratıcısı, Kadîr’i, Rabb’i, Rahman’ı, Alîm’i… vs.  yok diyemezsiniz! “Düşünemez” olmanız lazım!        

Küfür İki Türlüdür

İki türlü küfür hali vardır: Adem-i Kabul ve kabul-ü adem.

Adem-i kabul: Kabulsüzlüktür. Hakkı kabul etmemektir. Yani imanı da, ibadeti de terk etmektir.  Bu, amelî bir olaydır ve kolaydır. 

Bu yüzden, bunda şeytanî bir rahatlık vardır. Kabul etmeyince işin bittiğini sanıyor. Emirleri yapmakla kendini yükümlü tutmuyor. Emri hatırlatsanız, “Ben inanmıyorum” diyor. 

İkincisi ise kabul-ü ademdir. Yani ademi kabul etmektir. Yokluğu esas almaktır. Kâinat Hâlık’ının olmadığını, Cennetin ve Cehennemin bulunmadığın vs. savunmaktır. Bu itikadî ve fikrî bir hükümdür. Bunun sahibi, hükmünü ispat etmekle yükümlüdür. Çünkü bu yol imanın zıddına açılıyor. Bâtılı kabuldür. Hakkın aksini ispattır. 

Bu ikinci yol zor yoldur. Çünkü hakkın aksini ispat etmek kolay değildir. Mesela Allah’ın olmadığını nasıl ispat edeceksiniz?      

Devekuşu Misali

Bediüzzaman konuyu bir devekuşu misaliyle açıklıyor: 

“Devekuşuna demişler, "Kanatların var, uç." O da kanatlarını kısıp "Ben deveyim" demiş, uçmamış. Fakat avcının tuzağına düşmüş. Avcı beni görmesin diye başını kuma sokmuş. Halbuki koca gövdesini dışarıda bırakmış, avcıya hedef etmiş.

Sonra ona demişler, "Madem deveyim diyorsun, yük götür." O zaman kanatlarını açıvermiş, "Ben kuşum" demiş, yükün zahmetinden kurtulmuş. Fakat hâmisiz ve yemsiz olarak avcıların hücumuna hedef olmuş.

“Aynen onun gibi, kâfir, Kur’ân’ın semâvî ilânâtına karşı küfr-ü mutlakı bırakıp meşkûk bir küfre inmiş. Ona denilse: ‘Madem mevt ve zevâli bir idam-ı ebedî biliyorsun. Kendini asacak olan darağacı göz önünde. Ona her vakit bakan nasıl yaşar, nasıl lezzet alır?’ O adam, Kur’ân’ın umumî vech-i rahmet ve şümullü nurundan aldığı bir hisse ile der: ‘Mevt idam değil; ihtimal-i beka var.’ Veyahut, devekuşu gibi başını gaflet kumuna sokar-tâ ki ecel onu görmesin ve kabir ona bakmasın ve zevâl-i eşya ona ok atmasın!”1     

Dipnot:

1- Lem’alar, s. 162.