Duada Tek Kural

Duada tek kural ihlas ile yapmak ve samimi olmaktır. Yeter ki dua olsun yaptığınız; dilediğiniz gibi yapın. Problem yoktur.

Cenab-ı Hak, Hâlık’tır; biz O’nun yarattığı mahlûkuz. O Fâtır’dır; biz O’nun yoğurduğu fıtratız. O Rahîm’dir; biz rahmete muhtacız. O Rauf’tur; biz O’nun re’fetine ve yumuşak muamelelerine muhtacız. O Rahman’dır; biz O’nun merhametini umuyoruz. O Halim’dir; biz O’nun yumuşak huylu tecellisine muhtacız. O Ğafûr’dur; biz O’nun mağfiretine muhtacız. O Vedûd’tur; biz O’nun tarafından sevilmeye muhtacız. O Vehhâb’tır; biz isteyen ve zenginliğinden varlık ve sayısız nimetler, ihsanlar ve ikramlar uman kullarıyız. O Rab’dir; biz terbiyeye muhtacız. O Gani’dir; biz O’nun vermesine, feyzine ve bereketine muhtaç ve muntazırız. O Mücîb’tir; biz dua eden ve cevap bekleyen kullarız.

Biz O’nun kuluyuz.  Dua bizim şe’nimiz. O bizim Rabb’imiz; duamıza cevap vermek ve dilediğince kabul etmek de O’nun şe’nidir. Biz duamızı yaparsak, O bize cevap veriyor ve istediğimizin ya aynısını, ya da daha evlâsını veriyor. Duamızı kabul ediyor. Dua, O’nunla bizim aramızda en sağlam, en sağlıklı, en canlı, en diri, en hayatdâr, en salim, en emin, en kısa, en tesirli, en müstecâp, en huzurlu, en kuvvetli, en nazik ve en nezih bağlantı ve kanaldır. Bundandır ki Yüce Kitabında O, “Duanız olmazsa ne ehemmiyetiniz var?”1 buyuruyor. 

Kurallardan Kurtulalım

Hazret-i Ömer (ra) anlatmıştır: “Birtakım esirler getirilmişti. Esirler içinde bir de kadın vardı; kadın sağa sola koşturup çocuğunu arıyordu. Bir çocuğa rastladığında çocuğu tutuyor, bağrına basıyor, kokluyor, okşuyor ve emziriyordu. Resul-i Ekrem Efendimiz (asm):

“Şu kadının çocuğunu ateşe atabileceğini zanneder misiniz?” buyurdu.

Biz de: “Hayır, ya Resûlallah! Vallahi atmaz!” dedik. 

Allah Resulü (asm): “İşte Allah kullarına, bu kadının çocuğuna olan şefkatinden daha merhametlidir.” Buyurdu.2  

İşte böyle bir İlâh’ımız, böyle bir Hâlık’ımız, böyle bir Yaradan’ımız, böyle bir Allah’ımız var. Elimizi açtığımızda, kalbimizi müteveccih kıldığımızda, gönlümüzü verdiğimizde, içtenlikle yöneldiğimizde bize cevap veriyor, “İsteyin; vereyim.”3 Diyor.   

Ancak çoğu zaman biz şartlardan ve kurallardan kendimizi kurtaramıyoruz; kendi kabuğumuzu kıramıyoruz, kendimizi nazdan niyaza alamıyoruz, dua ve kulluk makamını yeterince değerlendiremiyoruz. 

Dualarımızı Eksik Etmeyelim

İslâm büyüklerinden meşhur Ata itikâfı şöyle tanımlar: “İtikâfa giren kimse, ihtiyacından dolayı büyük bir zatın kapısında oturup, “İhtiyacımı karşılamadıkça buradan ayrılmam!” diye yalvaran birisine benzer. Nitekim o da Cenab-ı Hakk’ın bir mabedine sığınmış ve “Beni affetmedikçe buradan ayrılıp gitmem ya Rab!” diyor.” 

Demek, dualarımızın kabulü için içtenlikle istemek ve yalvarmak gerekiyor. Kulluğumuzu takınmamız gerekiyor. Yakarışı sürekli kılmamız ve duayı hiçbir şekilde elden bırakmamamız gerekiyor. 

Allah’ın yalvarışlarımıza cevap verişi, isteklerimize ilgi duyuşu, dualarımızı kabul edişi, günahlarımızı affedişi ve bizi bağışlayışı sırf O’nun üzerimizdeki sonsuz merhametini, sınırsız rahmetini, engin şefkatini, nezih sevgisini, bize ve isteklerimize ne yüce değer verişini gösterir. 

Duada hiçbir kural yoktur. Dualarımızı eksik etmeyelim.. 

Dipnotlar:

1- Furkan Suresi, 25/77

2- R. Sâlihîn, 417

3- Mü’min Suresi, 40/6