Sabahın ilk sessiz ve neşeli bir beklentisiydi benim için. Birisi yazmış gülmüştüm; orkide diye iki tane sopaya aylardır su veriyorum bir şey olduğu da yok... Biraz gülmekle karışık bir ümitsizlikle ben de aynısını yapıyordum...

Ama hayatı veren ona bir çubuğun üstünde yeniden can vermiş. Güneş su ışık yardımını üzerinden eksik etmeyerek neşv-ü nema buldurmuştu.

Fakat öyle narin ki belki bir kaç güne yerinden düşecek zor emanet bir tutunma, belki de onca narinliğine nahifliğine rağmen ayakta kalacak ta patlamaya hazır diğer daldaki tomurcuğun çiçeğiyle yarenlik edecek.

Çiçek bizim avuntumuz hayatımıza renk katan ama aynı zamanda bu ince sanatlarla Sanii Hakimin sessiz sanatlı nakışlı icraatına şahitlik ve tefekkür ettiren. Sadece güzelliği mi; bu narin her an düşecek gibi duran güzelliğini bir an seyrettiren çiçeğin akıbeti gibi değil mi hayat serencamımız?

Günlere aylara yıllara saatlere dakikalara takılı ömür ağacımızda sessiz tik-taklarla ölüme doğru koşuyoruz. Bir yanımız hayat dolu amaçlar hedefler gayeler sevdiğimiz her şeyle bezeli. “Benim hayatım benim dünyam” dedirtirken bir yanda usulca bir sevkiyatla gidiyoruz gitmediğimizi hem bilerek hem bilmeyerek.

Hayat narin ölüm sessiz. Hayat yalan ölüm gerçek. Aldatan hayat uyandıran ölüm… “Hayat memat meselesi” denmiştir ya dünyanın çetrefilli bir işinin halli için. Mesele; hayatını şu çiçeğin narinliğinden ibaret görüp yaradılış gayesine uygun biçimde sürdürüp ölümü için hazırlanmak.

Zevk sefa yaz kış hepsi avuntu hepsi hediye. “Hayatını kaybetti” de deniyor gafletle. Ebedi bir hayatı kazanmanın bedeline dünyaya göz yummak oysa o çok acı veren hadise. 

Pamuk ipliği ile bağlı olduğumuz bu dünyayı seviyoruz evet... Ama bu çiçeğin yerini sevdiği gibi sevmeli. Ne bir şikâyet ne akıbetinden merak ne çoğalayım derdi ne solmaktan gelen üzüntü.

Sadece hayattar olmaktan gelen bir şükür ve lisan-ı halinden okuduğumuz, Yaradanına minnettarlık. Çiçek gibi olsak çiçek gibi olur hayatımız, gamsız tasasız!