GEZİ: Afrika Gezi Notları - 2
ABDÜLBÂKî ÇİMİÇ - [email protected]

***

Bagajlarımızı bir gün gecikme ile alıyoruz

8 Temmuz günü gelmeyen bagajlarımız bir gün sonraki uçakla geliyor. Havaalanına gittiğimizde bir bagaj hariç diğerlerini alıyoruz. Bir bagajımız yine gelmiyor. Onun da raporunu tutturup direk köylere doğru yola çıkıyoruz. Bu seferki güzergâh bir gün önce gittiğimiz aynı bölge. Ancak köyler faklı. Elimizde onun üzerinde büyük valiz ve çuvallar var. Bunların hepsi giyecek ve ayakkabı dolu. Bunları muhtaç insanlara ulaştırmamız gerekiyor.

İkinci gün yolculukta arabamız arıza yapıyor

Bayramın ikinci günü de bir gün önceki aynı güzergâha doğru yola çıkıyoruz. Kaptanımız arabanın frenlerinin tutmadığını söylüyor. Önce ciddi bir problem olmadığını düşünüyoruz, ancak yollara yapılan hız kesici engellere minibüs çok hızlı bir giriş yapınca işin ciddiyeti ortaya çıkıyor. Çünkü arabanın frenleri tamamen boşalmış durumda.

Hemen minibüs kenara çekiliyor, bir de ne görelim? Frenler tamamen boşalmış, sol arka teker fren borusu patlamış ve bütün frenlerin hidrolik yağı boşalmış. Yoldan geçen diğer taşıtlardan yardım alarak bir saat süresinde geçici bir çözüm sonrası yolumuza devam ediyoruz.

Tekrar köylerde insani yardım devam ediyor

Bayramın ikinci günü olan 10 Temmuz Pazar günü tekrar köylere doğru yola çıkıyoruz. Yine uzak köyler hedefte. Üç saati aşan yolculuktan sonra daha önce belirlenen Gonde Asala Şayır, Tero Dasita Ana Dodota, Walargi İtaya Şayır… gibi köylere gidiyoruz.

Buralarda elimizde bulunan kıyafet ve ayakkabıları muhtaç olan insanlara veriyoruz. Zaman zaman zor anlar yaşıyoruz. Çünkü aşırı kalabalık ve izdiham anları da yaşanıyor. Yardım dağıtımında zorlanıyoruz. Çok zorlandığımız zamanlarda yerli insanlardan yardım talep ediyoruz. Daha da zorlanırsak yardım dağıtımına ara veriyoruz.

Yol güzergâhında yardıma devam

Köy ve kasabalarda yapılan insani yardım dağıtımları bazen bizleri zorluyor. Çok fazla kalabalık izdiham vaziyetine gelebiliyor. Onun için daha sakin yerleri seçiyoruz. Bir de yol güzergâhları bu yardımları ulaştırmak için çok elverişli. Tevafuk ettiğimiz özellikle kadın ve çocuklara şeker, çikolata ve giyim eşyası veriyoruz. Bu eşyaları alan insanların sevinç ve mutlulukları dünyanın en güzel hasleti olsa gerek. Mutlulukları gözlerine yansıyor.

Nakdi yardımlar da yapılıyor

Gittiğimiz köyler İtaya Şeyir, Gonde Finçame, Tulu Moye köyleri. Bu köylere insanlar hakikaten çok fakir. Onların tabirince miskinler. Zaruri kuttan ziyade başka bir şey yok desek mübalağa etmiş olmayız. Evleri o kadar iptidai ki insan burada nasıl yaşıyor diye hayıflanıyorsunuz. Bu insanların durumuna göre nakdi yardımları da ihmal etmiyoruz. Vesile olanların Rabbim niyetlerini kabul ve makbul eylesin. Nakdi yardımlarda daha çok kadınları tercih ediyoruz. Çünkü biliyoruz ki onlar muhakkak zaruri ihtiyaçlar için bunu kullanacaklar.

Çocuklarla geçirdiğimiz zamanlar

Köylerde çocuklar çok kısa sürede etrafımızı sarıyor ve çok kalabalık topluluklar halini alıyorlar. Hepsi kendilerine bir yardım yapılacağını bekliyor vaziyetinde. Elimizden geldiği kadar onlara yardım yapmaya çalışıyoruz. Bazılarını seviyor ve resimler çektiriyoruz. Onların masum ve temiz dünyaları ve enfüsi ahvalleri simalarını yansıyor. Çevrenin iklim şartlarına çocuklar da ünsiyet etmişler. Çoğunun ayaklarında ayakkabı ve terlik dahi yok. Onlar bunun yokluğuna aldırış etmeden yine de çocukluk hasletlerini yaşıyorlar.

Kadınların vaziyeti

Hem köylerde, hem de şehirden dönüşte sanki ailenin bütün yükünü hanımlar çekiyormuş gibi bir vaziyet var. Elbette ailenin geçim mükellefiyeti erkeklerde, ancak kadınların fakir’ül hâli nazarımızdan kaçmıyor. Bizler de bunu dikkate alarak direk aileye sarf edilecek yardımların çoğunu kadınlara vermenin dana münasip olacağını düşünüyoruz ve öyle de yapıyoruz.

Yöresel yemekler

Etiyopya’nın köy ve kasabalarında yöresel yemekler de takdim ediliyor.

Bu lezzet bizlere çok da cazip gelmiyor. Yine de Samsun’da tıp eğitimini tamamlayıp şu anda İstanbul’da hekimliğe devam eden Dr. Taha Beyin kardeşlerinin evine davet ediliyoruz. Burada yöresel yemeklerden bizlere ikram ediliyor. Bizler de bu ikramı tadıyoruz. Yemek sonrası Etiyopya kahvesi de ihmal edilmiyor. Dr. Taha bey kendi kasabasına iki adet klinik açmış ve bedava hizmet veriyor.

Vakit namazlarında camileri tercih ediyoruz

Gün boyu çok yorucu ve köyden köye hareket ettiğimiz için vakit namazlarımızı köy veya kasaba camilerinde kılmayı tercih ediyoruz. Çünkü bu camilerde hem su, hem de wc bulunuyor. Elbette wc’ler iptidai, derme çatma barakalardan yapılmış.

Yine de bunu bulduğumuza şükrediyoruz. Çünkü tuvalet konusunda bu köylerde çok büyük problem var. Su konusunda da öyle. Hâlbuki köy evlerinin yakın bir yerine küçük bir tuvalet yapılabilir. Bunu niçin yapmadıklarını anlamıyoruz. Def-i hacet konusunda burada farklı bir kültür meydana gelmiş. Bu durumdan çok da rahatsız değiller. Şehirlerde dahi rahatça yol kenarlarında def-i hacet ihtiyacını gidermekten insanlar imtina etmiyor. Onları kimse de dikkate almıyor. Elbette bu vaziyet bizim çok garibimize gidiyor.

Oğlak yavruları

Hem gittiğimiz köylerde hem de çarşı ve yol kenarlarında çok sayıda keçi ve yavrularına tevafuk ediyoruz. Bir köyde sevimli keçi yavrularını kucağımıza alıyor ve seviyoruz.

Bu kadar kendisini sevdiren hayvan başka var mı bilmiyorum. Çok şirin ve sevimliler. Onları okşamak ve onlarla oynamak ayrı bir zevk. Çevremizdeki çocuklar bunları yakalayp kucağımıza veriyorlar.

Çocuklara şeker, balon ve çikolata veriyoruz

Götürdüğümüz yardımlar içinde epey yer teşkil eden çocuklar için şeker, çikolata ve balonlardı. Her çocuk potansiyel olarak bunlara ulaşmak arzu ediyordu.

Kısa sürede neredeyse çevredeki bütün çocuklar etrafımıza toplanıyor. Çikolata, şeker ve balonları onlara dağıtıyor ve mutluluklarını temaşa ediyoruz. Bir çocuğu mutlu etmenin en kolay yolu bu olsa gerek.

Biz de bol bol bunu ifa etmeye çalışıyoruz.

Deve sürüsüne tevafuk ediyoruz

Afrika deve yetiştiriciliği ile de önemli. Yol güzergâhlarında birçok defa deve sürüsüne tevafuk ediyoruz. Bu durumda trafik duruyor. Çünkü yolu develer kaplıyorlar.

Başlarında birkaç tane bakıcısı veya çobanları var. Sakin ve yavaş yavaş ilerliyorlar. İniyor ve resim çekiyoruz. Böylece deve hasretimizi de gidermiş oluyoruz. Bu çöl hayvanlarının yavruları da ayrı bir sevimli.

DEVAM EDECEK