Elektrik Mühendisleri Odası bu iddiayı yalanlamış. Yavuz Donat da aksi yönde bir delil göstermemiş. 

Aradan zaman geçmiş. Bu kere Çevre ve Şehircilik Bakanı Murat Kurum, geçen gün, bir TV programında, yetmişli yıllarda Boğaz Köprüsü’nün yapımı aşamasında DPT Müsteşarı olan Turgut Özal’ın planlama yaptığı için Elektrik Mühendisleri Odası’ndan atıldığını yeniden iddia etmiş. Bir delilden söz etmemiş, ama her halde aynı köşe yazısına dayanmış. 

EMO yeni bir basın açıklamasıyla bu bilginin doğru olmadığını savunmuş. Şöyle: 

“Söz konusu iddianın ısrarla sürdürülmesi, bunun ‘bilgi eksikliğine dayalı bir yanlışlık’ değil ‘kasıtlı bir tavır’ olduğunu düşündürtmektedir. Üstelik bu kez bir bakan tarafından ifade edilmesi ülkemizde siyasetin geldiği düzeyi de göstermektedir. … Ancak ‘çamur at izi kalsın’ mantığıyla yürütülen siyasetin dürüst olması nasıl beklenemezse, gündemi değiştirmeye yönelik tüm girişimler ve kamu yararını savunan meslek odalarını karalayarak etkisizleştirme çabalarına rağmen, iktidarın asıl niyeti de artık gizlenemez hale gelmiştir.”

Bu açıklamadan sonra, Bakan’ın, konu hakkında sessizliğe gömülmek yerine, ortaya çıkıp iddiasını delillendirmesi ya da yanlış bilgilendirme sebebiyle özür dilemesi gerekirdi.

İki gün bekledik. Henüz bir açıklama gelmedi. 

Böylece EMO’nun hükümete yönelik yukarıdaki iddialarının ve bilhassa Kanal İstanbul Projesi ile ilgili itirazlarının haklı olabileceği şüphesi de kuvvetlenmiş oluyor. 

Bu olay bir örnek. Ve istisnai bir örnek değil. Çok sayıda benzer örnekten biri. 

Bu da gösteriyor ki arşiv, yazı ve gerçekler üzerine kurgulanması, planlanması ve yürütülmesi gereken devlet yönetimi maalesef yanlış usûllerle yürüyor. 

Hatta yöneticilerin elinden ya da dilinden dökülenler, gayri resmî ve hatta gayri meşrû hedeflerin ön plana çıktığı intibaı doğuruyor.

Meslek birliklerinin yönetimleri ile iktidarlar arasında farklı düşünceler ve tercihler olabilir. Bu normaldir. Demokrasi bu farklılıkların uyum içinde bir arada tutulabilmesidir. 

Meslek birliklerinin yönetimlerinin daha demokratik usûllerle seçilmesi de istenebilir ve sağlanabilir. (Ciddî bir hata olan İkinci Baro uygulamasını kast etmiyoruz elbette.). 

Ama devlet adamlığı ciddiyet ve samimiyet ister. Dün de yazdık. 

Bu gidiş hiç iyi bir gidiş değil.