Zehebî’nin “Hadis Alimlerinin Efendisi” diye andığı Nevevî, bir hadis hafızı, aynı zamanda hadis ilimlerinde tanınmış bir otoriteydi. Şafiî fıkhında devrin en büyük âlimi o idi. Ahirete duyduğu özlem nedeniyle dünya zevklerine, yiyip içmeye, giyinip kuşanmaya, kısaca rahat yaşamaya değer vermezdi. Az uyur çok ibadet ederdi. En büyük ibadetin samimi bir niyetle helâl ve haramı öğrenmek olduğunu söyleyen Nevevî, hayatı boyunca kimseden bir kuruş almadı. Görev yaptığı medreselerden kendisine verilen aylıkla kitap alır, sonradan bunları o medreseye vakfederdi. Eşrefiye Darülhadisinden hiç maaş almadı. Haksızlığa boyun eğmez, doğru bildiğini söylemekten, yöneticileri sözlü ve yazılı uyarmaktan çekinmezdi.
Nevevî’yi yakından tanıyan bazı alimler onun kerametlerinden söz ederlerdi.
“Devrin sultanlarından birisi ondan dünyalık, kendi yararına olan bir vaaz vermesini istedi. Nevevî bunu kabul etmedi. Bu sebeple devrin sultanı onun görevden alınmasını ve maaşının kesilmesini istedi. Sultanın yanındakiler Nevevî’nin zaten bir maaşının olmadığını söylediler. Sultan; ‘Peki Nevevî ne ile geçiniyor?’ diye sorduğunda, babasının gönderdikleri ile cevabını aldılar. Sultan her seferinde Nevevî’yi öldürme emri veriyor, fakat sonra vazgeçiyordu. Bir gün kendisine bunun nedeni sorulduğunda şu cevabı verdi: ‘Nevevî’yi öldürmek istediğim her zaman, ağzı açık bir aslan görünüyor, eğer ben onu öldürseydim, aslanda beni öldürecekti.’”
Hz. Ömer’in (ra) oğlu Abdullah diyor ki:
“Ömrüm boyunca oruç tutsam, hiç uyumadan geceyi ibadetle geçirsem, malımı Allah yolunda infak etsem ve bu hâl üzere ölsem... Fakat gönlümde Allah’a itaat edenlere karşı bir sevgi, ona isyan edenlere karşı da bir buğz olmazsa, bütün bu yaptıklarımdan fayda göremem.”

SERKAN DAĞLI

[email protected]