İşin ehline verilmesi âyet-i kerimenin bir emri iken bu emrin ihmal edildiği görülmektedir. “Bir adam müstaid ve kabil olduğu şeyi terk ve ehil olmayan şeye teşebbüs etmek, şeriat-ı hilkate büyük bir itaatsizliktir.”(Muhakemat) diyen Bediüzzaman Said Nursî, ehil olunan bir işin ehli tarafından terk edilerek ehil olunmayan bir işe girişilmesinin yaratılış kanuna büyük bir itaatsizlik olduğunu belirtmektedir. Kabiliyetli olduğu sanatında intişar etmek, o sanatın ölçü ve düsturlarına uyarak sanatını daha da geliştirmek yerine, hakkında bir bilgiye ve yeteneğe sahip olunmayan bir sanata yönelmenin yanlışlığı ifade edilmektedir. “Bu sırra binaen, pek çok adam meylü’l-ağalık ve meylü’l-âmiriyet ve meylü’t-tefevvukla mütehakkim geçinmek istediğinden, ilmin şanında olan teşvik ve irşad ve nasihat ve lûtfu terk edip, kendi istibdad ve tefevvukuna vesile-i cebir ve tânif (şiddetle azarlama) eder.” (Muhakemat) Hakikatinden anlaşıldığı üzere ağalık meyli, amiriyet meyli ve üstün gelmeye çalışmak meyilleri ilmin özellikleri ile bağdaşmamaktadır. Sanat ehli bir manada ilim ehli olduğundan, ancak sanatını teşvik, irşat, nasihat ve lütuf yoluyla geliştirebilir.

Bir de konuya başka bir açıdan yani şahs-ı manevimiz açısından bakalım istiyoruz. Nur Talebeleri Risale-i Nur hakikatlerinin verdiği derslerin ehemmiyeti ve tesiri sayesinde şahs-ı manevî hususunda bir nevi ehil vaziyete gelmişlerdir. Yani şahs-ı manevî sanatında bir sanatkâr vaziyetine girmişler her hususta şahs-ı manevî ile birlikte hareket etmeyi benimsemişlerdir. Bu sebeple ehil olunan bir işten ayrılmak manasına gelen şahısçılık ve şahsiyetçiliğe sürüklenmezler, ona tevessül edip ehliyetsiz olunan işlere girişmezler. Şahs-ı manevileri içerisinde ilmin şanına uygun düsturlarla hareket edip şahs-ı manevilerini yıpratacak hareketlerde bulunmazlar. Ehil olunan bir işi bırakıp ehil olunmayan bir işe müracaat etmek manasına gelen hallerden her zaman çekinirler.