Morg’un önünden geçiyordum, elindeki telefon ile birilerine haber vermeye çalışan kişi; “onu kaybettik” dediğini duyunca dikkatimi çektiğinden biraz durakladım ve konuşmasının bitmesini bekledim.
Telefonunu cebine koyup ağlamaya başladı, yanaşıp sordum
“Vefat mı var?”
“Evet.”
“Rabbim kusurlarını affetsin kardeşim” deyip teselli için bir kaç kelâm ederek oradan ayrıldım. Ancak, “onu kaybettik” kelimesi hafızama takılmıştı.
“Onu kaybettik”
“Kaybolan neydi, nasıl kaybolmuştu, kim kaybetmişti, bir daha bulunma imkânı var mıydı?” gibi tekerlemeleri söyleyerek hastahaneden çıkarken yanımdan geçenlerin dönüp bana baktıklarını fark ediyordum.
O anda Risale-i Nur’dan şu sözler geldi aklıma:
“Ölüm bir tebdil-i mekândır.”
“Bostan-ı cinâna bir dâvettir.”
“Bütün dost ve akrabalara kavuşmaktır” gibi hakikatleri tekrarlayarak yürüdüm. Aynı zamanda o kaybettik kelimesinin benim üzerindeki etkisini de bir türlü atamıyor ve hazmedemiyordum.
Gün yoktur ki ahiret menziline olan yolculuk devam etmesin hem de aralıksız olarak. Önü kesilmeyen, arkası gelmeyen bu bir defaya mahsus; gidişi olup dönüşü olmayan muhteşem yolculuğun bizlere vermek istediği mesaj gayet açıktır.
Rabbimin hikmet memleketindeki huzurundan, kudret âlemindeki huzuruna çağrılan bu gidiş çok düşündürücü ve manidar. Rabbine muhatap olan bu bir kul daha ne ister.
Acizlik. Fakirlik. Belâ. Musîbet. Hastalık. İhtiyarlık ve de dünyanın bütün sıkıntılarının son bulduğu bir memlekete gitmek; kaybolmak manasını taşır mı?
Onu kaybettik denir mi? İman ehline yakışır mı?
İlim cehaleti, tahkikî iman korkuyu izale eder. İnsanı masivadan değil, Allah’tan korkulması gerektiğini ve O’na rücu etmesini öğretir.
Rabbim bütün mü’minleri kabir ve Cehennem azabından korusun. Amin.