Üniversite öğrencisi Ömer Faruk Dağaşan ve eğitimci Sebahattin Yaşar ile yaptığımız müzakerede konu olarak ‘muhabbet bahsini’ seçtik. Çünkü gençler olarak neye muhabbet beslediğimiz, hayatımıza yön veren en önemli kriterdir. İnsan, iki dünya hayatında da muhabbet beslediği şeyle beraber olacaktır. Beraber olduğumuz varlıkları doğru seçmek için de muhabbetimizi doğru yöne yöneltmemiz gerekir.

Öncelikle şu bilinmelidir ki, kalbi yaratan Allah, onun kullanma kılavuzunu da bize vermiştir. Bizler için indirdiği Kur’ân, muhabbet duygusunu nasıl kullanacağımızı anlatan en güzel eserdir. Ve böyle bir eseri doğru anlayabilmek de asrımızdaki en güzel Kur’ân tefsiri olan Risale-i Nurla olacaktır. Dünyanın her yerinde yapılan Risale dersleri de bunun için değil midir?

Muhabbet konusuyla ilgili Risale-i Nur sayfalarını karıştırdığımızda, muhabbetin kâinatın hayatı, vücut sebebi ve nuru olarak vasıflandırılmış olduğunu görüyoruz. Kâinatın hayatı ve varlık sebebi gerçekten muhabbet midir anlamak için kâinata bakmak gerek. Bitkilerden hayvanlara, zerrelerde kürelere, aslında her varlığa bakarsak görürüz ki onlar işlerini aksatmadan, herhangi bir karışıklık çıkarmadan, şevkle, muhabbetle yapıyorlar.

Peki bu muhabbet nereden gelmektedir ki, onlar severek iş görüyorlar? Muhabbetin kaynağı nedir öğrenirsek, o kaynaktan biz de beslenir ve insan olarak vazifemizi en güzel şekilde biz de ifa ederiz.

Kâinatın yaratıcısı olan Allah, Vedud ismiyle kâinatı sever. Bunu kâinatın yaratılışındaki mükemmelliğe bakarak görebiliriz. Böyle mükemmel yaratılan kâinat da yaratıcısı olan Hâlık’ını sevecektir. Hâlık’ını seven her varlık, O’nun yüklediği vazifeleri de şevkle yapacaktır. Demek ki muhabbetin kaynağı öncelikle Cenab-ı Hakk’ın Vedud ismiyle bizleri sevdiğini görmektir. Allah’ın bizi sevdiğini önce kendi yaratılışımıza bakarak, sonra da kâinatı bizim hizmetimize vermiş olduğunu görerek anlarız. O’nun kendisini sevdiğini gören insan, bu sevgiye sevgiyle mukabele edecektir. Kişinin Allah’ı sevdiğinin göstergesi ise O’nun yüklediği vazifeleri şevkle ifa etmesidir; aynı kâinat gibi vazifesini şevkle, hiç durmadan, hiç ara vermeden yapmasıdır.

Risale-i Nur’da muhabbetin bir tanımı da ‘kâinatın nuru’ olduğudur. Nur ise ışıktır, aydınlıktır. Peki muhabbet neden kâinatın nurudur? Çünkü muhabbet olmazsa, tıpkı karanlıkta olduğu gibi yaratılan hiçbir varlık vazifesini tam göremeyecek, işler karışacak, birbirine girecektir. İnsan da Allah’ın ona verdiği bunca nimetle ona sevgisini gösterdiğini görmeyerek, ve O’nun ona yüklediği vazifeleri yapmayarak ve onun için yarattıklarını görmezden gelip nankörlük ederek Allah’a muhabbet beslemediği için, ışıksız bir yerde önünü göremediği gibi, muhabbetsiz bir dünyada da önünü göremeyecek, bir yere takılıp tepetaklak olacak ve düşecektir.

Önümüzü görmek ve bir yerlere takılıp düşmemek için Hâlık’ımızın bize verdiği nimetleri şükürle karşılayarak O’na öyle bir muhabbet beslemeliyiz ki bu muhabbet bize, O’nu tanımaya tam bir iştiyak, bizler için gönderdiği Efendimiz’e (asm) tam bir iman ve bizlere yüklediği sorumlulukları da tam olarak ifa etmeyi netice versin. Bizi bizden daha çok seven Allah’ın Vedud ismini görmek ve ardından bu vazifeleri şevkle yapmak, kâinatın halifesi olma şerefini bize kazandıracaktır.