Genelde Erbakan ekolünden gelen bir ekiple yönetiliyor. Yirmibeş yıldır inişli çıkışlı bir takım ciddi problemlere rağmen yapmak istediklerini icraya koydular. Kendilerini gösterdiler. Millet de onları eserleriyle tanıdı...

Maddeten milletin ihtiyacı olan bir kısım eserleri yaptılar. Ama demokraside, ekonomide, ahlâkta, hukukta, adalette beklenen seviyeyi gösteremediler. Toplumun genelinde konsensüsü (birlikteliği) sağlayamadılar. Tek adam yönetimi, meclisin geri plana itilişi, demokrasi anlayışındaki farklılıklar, hukuk ve adaletin tarafgirliğe âlet edilişi toplumdaki kaynaşmayı sağlayamadı.

Muhalefet ise, gelişen Türkiye ve dünya şartlarını okuyamadı. İktidarın eksik ve noksanlarını gösterip alternatif üretip milletin önüne koyup ümit veremedi. Geçmişteki millete rağmen yaptıkları icraatlar en büyük ayak bağları oldu. Son dönemde milletin kendilerine teveccühünü milletin bunaldığından ve alternatif göremediğinden kaynaklandığını bilemediler.

Türkiye’nin geldiği bu noktada muhalefetin, iktidarın alternatifi olduğu güvenini topluma vermelidir. CHP’nin geçmişi bunun önündeki en büyük engeldir. CHP’nin çatısı altında bu mümkün gözükmüyor. O zaman ne yapılmalıdır?

Bunun en makul yolu, demokratların (özellikle Rahmetli Demirel’in icraatıyla ortaya koyduğu) tarzı ve AB kriterlerini ölçü alan Demokratların ve Sosyal Demokratların bir araya gelip ortak bir muhalefet oluşturmaları ile mümkün olabilir. Bunun önünde ciddi engeller var. Bugünkü iktidarın değişik usullerle engellemesinden başka tek adamcı Kemalistlerin anlayışı da buna engeldir.. Her ne olursa olsun kararlılıkla yola çıkılırsa bu engeller aşılır.

Geçmişte 12 Eylül 1980 ihtilali sonrası Zincirbozan’da, 1991’de DYP-SHP Koalisyonunda, bu anlamda bir araya gelmeler olmuştu. Tekrar bir araya gelmeliler; Türkiye’nin önünü açmalılar. Türkiye bunu bekliyor. Gidiş de o tarafa doğru. Velev birileri istemese de..

Takdir-i Hüdâ kuvve-i bazu ile  dönmez / Bir şem’a ki üflemekle sönmez...